Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Ας αλλάξουμε σήμερα φίλοι αναγνώστες ομιλία, κι ας πούμε κάτι το διαφορετικό. Ας δούμε πόσο μπορεί ν’ αλλάξει τη «μουντή» και άχαρη ρουτίνα της ζωής μας ένα ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι άλμπουμ με παλιές οικογενειακές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Είναι στιγμές που νοιώθεις μέσα στο πλήθος, μια απέραντη μοναξιά. Στιγμές που θέλεις να μείνεις μόνος, κατάμονος με τον εαυτό σου!
Να ταξιδέψεις με τη μνήμη και τη φαντασία πίσω στη ζωή σου, σε κάποιες στιγμές παλιές, που τις αγγίζεις νοερά με συγκίνηση και είναι πάντα νωπές στη μνήμη και στην ψυχή, κι ας έχουν περάσει δεκαετίες!…
Στα χρόνια του Πολέμου και της Κατοχής, για παράδειγμα, τότε που μια βρεγμένη φέτα ψωμί -αν υπήρχε κι αυτό- πασπαλισμένο με λίγη ζάχαρη, ήταν το καλύτερό μας «κρουασάν»!
Το μοναδικό μας κουστούμι στη ντουλάπα, το οποίο μεγάλωνε μαζί μας χάρη στα «μαστορέματα» της μάνας ή της γιαγιάς και το φοράγαμε από το Δημοτικό μέχρι να πάμε φαντάροι, ήταν η «γκαρνταρόμπα» μας.
Η αγωνία των εξετάσεων και η απελπισία, όταν δεν γράφαμε καλά σ’ ένα διαγώνισμα, λες και ήταν …το τέλος του κόσμου! Το πρώτο οδυνηρό ξύρισμα, τα πρώτα μας αισθηματικά σκιρτήματα, το ντύσιμο στο «χακί» και μετά η αγωνία για την επαγγελματική μας αποκατάσταση.
Η αγωνία και η αμφιβολία «μας θέλει – δε μας θέλει» η κοπελιά που ξεχωρίζαμε για ταίρι κι αργότερα, μιας και μας ήθελε… αλλά ας αφήσουμε να «μιλήσει» για τη συνέχεια το οικογενειακό φωτογραφικό μας άλμπουμ!
Μια ματιά στις φωτογραφίες του, κι η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας, σαν παλιά κινηματογραφική ταινία. Στην πρώτη σελίδα νιόπαντρο το ζευγάρι, να κοιτάζεται στα μάτια, γεμάτο νιάτα, ομορφιά και την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά του! Λίγο πιο κάτω, νεογέννητα τα παιδιά μας κι εμείς σκυμμένοι επάνω τους να μη μπορούμε να κρύψουμε την ευτυχία μας! Νά τα, λίγο πιο πέρα, στις γιορτές των γενεθλίων τους! Στα πρώτα τους σχολικά βήματα! Στην παρέλαση του σχολείου τους…!
Κι ο νους αρχίζει να ταξιδεύει και να συμπληρώνει. Τα ξενύχτια τους και την αγωνία όλων μας για να μπουν στα Πανεπιστήμια. Το πτυχίο τους. Το ρίξιμό τους μετά στη βιοπάλη. Τους γάμους τους και κάπου εκεί ξαφνικά να έρχεται στ’ αυτιά σου μια φωνούλα που ψελλίζει: παππού!
«Παππού»… μια λέξη που σε γεμίζει ευτυχία αλλά και δέος!
Πότε πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια;(!)
Και οι σελίδες του άλμπουμ συνεχίζουν να ζωντανεύουν τη μνήμη. Φιλικά ζευγάρια, που ζήσαμε μαζί όλ’ αυτά τα χρόνια, λάμπουν στις σελίδες του όλο νιάτα κι ομορφιά και χαίρεσαι όταν ξέρεις ότι συνεχίζουν να ζουν ταιριασμένα και θυμούνται κι αυτά με νοσταλγία τις χαρές που ομόρφυναν τη ζωή τους και τις λύπες που χάραξαν τα πρόσωπά τους. Φωτογραφίες που θυμίζουν αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν για πάντα, λες και θα μιλήσουν με τη γνώριμη φωνή τους, μέσα από την κορνίζα της φωτογραφίας τους που κρέμεται και στο σαλόνι.
Θυμάσαι αναγκαστικά με λύπη και κάποιες μικροκακίες του κόσμου.
Τη ζήλια και τον φθόνο μερικών, αν κάπου τα πήγες καλά…
Την «ικανοποίηση» κάποιων άλλων, αν κάπου στραβοπάτησες…!
Νιώθεις πίκρα για την αχαριστία εκείνων που τους συμπαραστάθηκες σε δύσκολές τους στιγμές, κι όμως άφησαν τη σχέση σας στο πέρασμα του χρόνου να χαθεί, λες και ήρθε για να φύγει… Όπως πάλι, νοιώθεις χαρά και ευτυχία όταν βλέπεις κι εκείνους που στάθηκαν με αγάπη και αγνή φιλία δίπλα σου όλ’ αυτά τα χρόνια όταν τους χρειάστηκες, γιατί η φιλία σας ήτανε -λες- φτιαγμένη για να αντέξει στον χρόνο… γι’ αυτό και έμεινε … ακέραιη και ουσιαστική … για πάντα…!
Κι όλ’ αυτά μέσα από τις φωτογραφίες ενός οικογενειακού άλμπουμ, που μοιάζουν να είναι τυπωμένες με το χέρι της καρδιάς και το μελάνι της ψυχής…
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
