Του Χρήστου Γκερέκου
Μπήκε για τα καλά το καλοκαίρι, πιάσανε οι ζέστες και ήρθε η ώρα για τα ανοιχτόχρωμα δροσερά ρούχα στις κρεμάστρες, και για απόσυρση στα ζεστά σκουρόχρωμα, στα παλτό, στις καπαρντίνες, στα πουλόβερ και στα μπουφάν. Το πρόβλημα αρχίζει από την ώρα που πας να φορέσεις το περσινό ανοιχτόχρωμο παντελόνι σου, κι εκεί που προσπαθείς να το κουμπώσεις στη μέση, η κουμπότρυπα κάνει εξ αποστάσεως «κόρτε» (ξέρετε… αυτό το φλερτ, του «και θέλω και δεν θέλω») με το αντίστοιχο κουμπί. Πας ν’ ανεβάσεις το φερμουάρ, κι αυτό το άτιμο ανεβαίνει μια σπιθαμή και μετά μουλαρώνει και δε λέει ν’ ανέβει πόντο παρά πάνω!
Και απορεί η κυρία και ο κύριος φυσικά: «Μα… γιατί βρε παιδί μου έτσι;(!) Τι έπαθε; Πέρυσι μια χαρά μου έπεφτε…! Μήπως το έβαλες Έφη μου στο πλυντήριο και μπήκε στο πλύσιμο;»
Άσε το μπάσιμο στο πλυντήριο και τα παραμύθια αντρούλη μου… Άστα…! Πέρυσι μπορεί να σου έπεφτε μια χαρά αλλά… γιάαα ανέβα και στη ζυγαριά, χωρίς όμως ζαβολιές παρακαλώ, να δούμε και πόσα κιλά ζύγιζες όταν «σου έπεφτε μια χαρά» και πόσα είσαι τώρα, μετά τις ξεγυρισμένες «μάσες» του χειμώνα…
Κυρίως με αυτές που ρίχναμε στα οικογενειακά τσιμπούσια, πότε με τα νηστίσιμα και πότε με τα πασχαλιάτικα, έτσι για το καλό σε κάτι μπουφέδες δέκα μέτρων. Με τα ξεγυρισμένα σουφλέ τους και τις μακαρονάδες «διαίτης», που πέφταμε επάνω τους σαν ακρίδες, λες και είχαμε να φάμε από την Κατοχή και τα κάναμε «γυάλα», για να μην προσβάλουμε τάχα την οικοδέσποινα…
Άσε τι κάνατε και στα ταβερνάκια με την παλιοπαρέα σας, όπως την λέτε! Εκεί, που δεν προλάβαινε ο σερβιτόρος να κουβαλάει τους ουζο(και κρασο)μεζέδες!
«Έχεις μπριζολάκια σχάρας; Έχεις! Ωραία! Βάλε δυο κιλά να ψήνονται, ρίξε δίπλα και κανένα κιλό χωριάτικα λουκάνικα, φτιάξε και μια περιποιημένη χωριάτικη, με μπόλικο λάδι και φέτα… ξέρεις εσύ… Α! και ψωμάκι… Από ’κείνο το ωραίο, το ξεροψημένο το χωριάτικο, έχεις; Έχεις! Τέλεια! Φέρε λοιπόν δυο φρατζόλες κι απ’ αυτό!»
Κι ενώ έφευγε ο σερβιτόρος για να εκτελέσει την παραγγελιά σας, τον ξαναγυρνάγατε και συμπληρώνατε: «Έλα ‘δώ!.. Πού πας; Μέχρι να ψηθούνε όλ’ αυτά, εμείς έτσι θα τη βγάλουμε; Πιάσε δύο μερίδες καλαμαράκια ζεστά, τραγανά. Βάλε κι ένα καλό τζατζικάκι, καμιά πιπερίτσα καυτερή για «ορ-ντεβρ» (για να μη ξεχνάμε και το γαλλικό μας) και …τα ξαναλέμε»! Κι έφερνε και ξανάφερνε ο σερβιτόρος, και «χλαπακιάζατε» εσείς τον αγλέουρα, σαν να ήσασταν νηστικοί από εβδομάδες.
Πηγαίνατε μετά και για ένα παγωτό, για να δροσιστεί το στομάχι σας που είχε γίνει ταμπούρλο, και τώρα σας φαίνεται παράξενο γιατί δεν σας κάνουν τα περσινά ρούχα ή σας φταίει το φερμουάρ, γιατί δεν …θέλει να ανέβει!
Η αλόγιστη «μάσα» είναι που φταίει, κι όσοι γίνατε εξαιτίας της «μπαλόνια», ρίξτε κιλά και μειώστε το βάρος σας, όχι μόνον για να μη θυμίζετε με το μαγιό αρκούδες ή θαλάσσιους ελέφαντες, αλλά και γιατί σέρνονται και κάτι εμφράγματα πρώτης τάξεως από την κάργα χοληστερίνη, καθώς και κάτι ξεγυρισμένα εγκεφαλικά, που σε στέλνουν εκεί «όπου απέδρα κάθε λύπη και στεναγμός» στο πι και φι!
Κάντε λοιπόν δίαιτα! Όλοι σας, κύριοι της παλιοπαρέας! Εγώ και οι άλλες «συμβίες σας» την έχουμε (αν ΔΕΝ το προσέξατε) ήδη ξεκινήσει εδώ και μήνες! Τρώτε από όλα μεν, αλλά με μέτρο! Το μισό από όσο τρώγατε! Για να σουλουπωθείτε λιγάκι και να μπορέσετε να βγείτε στις παραλίες αξιοπρεπώς! Και αφήστε τα «περί χαλασμένων φερμουάρ» και «ρούχων που μπήκαν -τάχα- στο πλύσιμο»… Αλλού αυτά κύριοι!… Δε μασάει η κατσίκα ταραμά…!!!
Ο φίλος ο γιατρός μας εξάλλου, σας το είχε πει ο άνθρωπος: «Το βράδυ γιαουρτάκι!» Το θυμάστε; Ασφαλώς και το θυμάστε!… Μόνον που, εκείνος το είπε (μεν), αλλά εσείς «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» (δε)!…
Κάτι τέτοια μαθαίνουν και οι «φίλοι» δανειστές μας Σόιμπλε, Ντάϊσελμπλουμ και Δ.Ν.Τ., τους ανοίγει κι αυτωνών η όρεξη (για νέες αφαιμάξεις από μισθούς και συντάξεις), και μας στέλνουν ύστερα τον λογαριασμό με τον Ευκλείδη…
Κι άντε να τους πείσεις μετά ότι οι καλοπερασάκηδες παχύσαρκοι σε τούτη τη χώρα είναι μια μικρή μειονότητα και μόνον, και ότι η συντριπτική πλειονότητα των συνανθρώπων τους ζει στα όρια ή ακόμη και κάτω από τα όρια της φτώχειας, γι’ αυτό και ανοίγει νέες τρύπες στο ζωνάρι της!
Αυτά μου είπε η κυρία Έφη και, για το άμεσο διατροφικό και διαιτητικό μέλλον μου, τα ευκόλως εννοούμενα …παραλείπονται!