Έφυγε ο Πάολο Ρόσι. Έφυγε το συναίσθημα των πρωταθλητών, «la commozione dei campioni» του Μουντιάλ του 1982. Ο άνθρωπος που όπως έγραψε για αυτόν ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος «ήξερε να σκοράρει όπως άλλοι απλά περπατούν». Ο άνθρωπος που παρότι είχε μείνει δύο χρόνια εκτός γηπέδων λόγω του σκανδάλου “Totonero” οδήγησε την Ιταλία στην κορυφή του κόσμου. Γιατί αυτό είναι το μόνο αληθινό συναίσθημα του πρωταθλητή. Του κάθε αφανούς ή διάσημου πρωταθλητή που ανταποκρίνεται στις πάσης φύσεως, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές, αντιξοότητες της μικροκλίμακας της δικής του καθημερινής ζωής. Του κάθε ανθρώπου που πέφτει, αλλά μετά ξανασηκώνεται.
Στο Μουντιάλ του 82 ήμουν τριών χρονών και δεν μπορώ να πως πως τον θυμάμαι να το κατακτά ούτε να σκοράρει με “χατ τρικ” απέναντι στη θρυλική Βραζιλία των Ζίκο, Φαλκάο και Σώκρατες, για τον οποίο ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε πως:”είχε κορμί ερωδιού, ψιλόλιγνα πόδια και μικρό πέλμα και κουραζόταν εύκολα, όμως ήταν άσσος στο τακουνάκι κι επέτρεπε στον εαυτό του την πολυτέλεια να χτυπά ακόμα και τα πέναλτι με τακουνάκι.”
Ο Ρόσι είχε πει για την Εθνική Γερμανίας, την οποία κέρδισε στον τελικό εκείνης της διοργάνωσης πως: «Οι Γερμανοί αλλάζουν θέσεις γρηγορότερα από όσο χρόνο κάνεις για να φτιάξεις μια κούπα καφέ», αναγνωρίζοντας, στην ώρα της νίκης, τις τεχνικές αρετές του αντιπάλου.
Ετοιμάζοντας, λοιπόν, τον καφέ μου σήμερα το πρωί, θυμήθηκα την παραπάνω αποστροφή των λόγων του. Και μολονότι πίνω τον καφέ μου σκέτο, σήμερα έβαλα λίγη ζάχαρη για να σπάσει, κάπως, η πίκρα για ένα ακόμη κομμάτι της δεκαετίας των 80’s που χάθηκε.
Για ένα κομμάτι ανέμελων χρόνων, συνθηκών και συγκυριών που έφυγε σήμερα κι αυτό, σχεδόν μαζί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, οπότε, για να μη στενοχωριόμαστε πολύ για αυτό το πολύτιμο μερίδιο των (παιδικών μας) αναμνήσεων που αποχαιρετούμε μαζί τους, ας ελπίσουμε πως έχουν ήδη αρχίσει να παίζουνε μονότερμα στα γήπεδα του ουρανού, με τον Γιασίν κάτω από τα δοκάρια, με τον γιατρό Σώκρατες να μπαίνει σύντομες αλλαγές στη θέση όποιου θέλει για λίγο να ξεκουραστεί, για να “πάρει κάποιες ανάσες” και με θεατές τους αγαπημένους μας, με τους οποίους είχαμε τη χαρά να τους παρακολουθήσουμε όταν έπαιζαν στη γη, έστω και αν ήδη από τότε, στο γήπεδο, δεν άγγιζαν το χορτάρι, αλλά πετούσαν….
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Πρόεδρος ΚΕΘΕΑ
Ψυχίατρος-Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
chliapis@yahoo.gr
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
