“Στα ουράνια ανεβαίνω / σαν ο άνεμος φυσά / και στη γη σαν καταβαίνω / πάλι να κοιτώ ψηλά” (Θωμάς Κατσόγιαννος)
Ηλία Γιαννακόπουλου
Φιλολόγου
Ε!!! δεν την λες και σύμπτωση ή άνευ σημασίας μία πτήση με το Φάντομ του ποδοσφαίρου μας. Μία πτήση επίγεια και χωρίς μεγάλη ταχύτητα. Μία πτήση, όμως, που ήταν αρκετή να γνωρίσεις πολλά από τον πιλότο-φάντομ που σφράγισε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Ν. Σαργκάνης, το Φάντομ του ελληνικού ποδοσφαίρου, πέταξε ψηλά και μακριά μας. Ένας αετός που περισσότερο πετούσε και λιγότερο βάδιζε όταν υπεράσπιζε τα δίχτυα της ομάδας του και της Εθνικής μας.
Δυστυχώς και οι αετοί έχουν την μοίρα των απλών ανθρώπων. Κάποια μέρα δεν θα μπορούν να πετούν, ούτε θα βρίσκονται δίπλα μας. Παραμένουν, όμως, τα είδωλά μας. Κι αυτά δεν φεύγουν ποτέ. Μάς συνοδεύουν, μάς εμπνέουν και μάς διδάσκουν να μην φοβόμαστε τα ύψη.
Εξάλλου είναι συμπαντικός και ανθρώπινος νόμος: Όσοι και όσο βρίσκονται στη Γη κοιτάζουν ψηλά και θα ήθελαν μια μέρα, έστω και για λίγο να πετάξουν. Όσοι και όσο βρίσκονται ψηλά-πετούν πάντα κοιτάζουν και κάτω, στη Γη. Έτσι είναι η ζωή μας
“Να κοιτάζουμε ψηλά, αλλά και κοιτάζουμε χαμηλά όταν πετάμε ψηλά”
Αυτά τα λόγια-προτροπή άκουσα από τον Ν. Σαργκάνη στη διάρκεια της ολιγόχρονης επίγειας πτήσης μας. Είχα άλλη γνώμη για τα είδωλα του ποδοσφαίρου πριν τον γνωρίσω κατά τη διάρκεια της πτήσης μας. Θα μπορούσα να πω δεν μου άρεσαν ποτέ οι εκδηλώσεις λατρείας προς τα είδωλα του ποδοσφαίρου.
Η λατρεία παραπέμπει στη Μάζα και στην παραίτηση από κάθε στοιχείο της ιδιαιτερότητάς μας. Ο Θαυμασμός και η αναγνώριση της αξίας κάποιου είναι θεμιτά και ανθρώπινα συναισθήματα. Εξάλλου όταν κάποιος άνθρωπος με τα κατορθώματά του σε κάνει χαρούμενο και γεμίζει τον εσωτερικό σου κόσμο με αισθήματα θετικά, τότε πώς να μην οφείλεις κάτι σε αυτόν;
Είναι όμορφο στη ζωή μας με την εργασία μας και με τα επιτεύγματά μας να σκορπίζουμε τη χαρά και στους άλλους. Κι αυτό είναι σημαντικό γιατί έτσι τους διδάσκουμε πως πρέπει κι αυτοί να πετύχουν κάτι που θα κάνει κάποιους άλλους χαρούμενους.
Τα παραπάνω συνιστούν την «Κατηγορική Προσταγή» της ζωής και της εργασίας όλων των ανθρώπων.
Στο άκουσμα του θανάτου του Ν. Σαργκάνη ένιωσα λίγο περίεργα γιατί νόμιζα πως οι αετοί δεν χάνονται τόσο γρήγορα. Ίσως κατά βάθος θα ήθελα να επαναλάβω αυτήν την πρώτη επίγεια πτήση μαζί του, γιατί μου δίδαξε πολλά. Η πραγματικότητα, όμως, βαδίζει ανεξάρτητα από τις δικές μας επιθυμίες .
Το μόνο που μάς μένει είναι να βρίσκουμε κάθε φορά σε κάθε συνάντηση με τους ανθρώπους να “παίρνουμε και να δίνουμε” εκείνα τα στοιχεία που θα μας κάνουν καλύτερους και σοφότερους στη ζωή.
Λάτρης του ποδοσφαίρου και παίκτης ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού μου, «Ασκληπιός», πάντοτε θαύμαζα και ζήλευα τη θέση του τερματοφύλακα. Από μία απροσδιόριστη αιτία τα ποδοσφαιρικά μου είδωλα ήταν οι τερματοφύλακες. Ίσως γιατί παίζοντας ως αμυντικός στην ομάδα του χωριού μου (δεκαετία 60) είχα καλή συνεργασία με τον τερματοφύλακα.
Ίσως-ίσως γιατί από παιχνίδι σε παιχνίδι συνειδητοποιούσα πως μετά τον τερματοφύλακα υπάρχει το χάος.
Δεν μπορείς, δηλαδή, να διορθώσεις τίποτα.
Κάπως έτσι είναι και στη ζωή. Σε όλα υπάρχει ένα όριο. Αν ο αντίπαλος το ξεπεράσει, γνωρίζεις ότι έχασες…
Ένας τερματοφύλακας μπορεί να είναι ο σωτήρας-φύλακας άγγελος μιας ομάδας, αλλά μπορεί στην κακή μέρα να είναι και ο μοιραίος.
Εσύ, Νίκο, ήσουν πάντα ο σωτήρας. Κι αυτό γιατί γνώριζες καλά την τέχνη του “ίπτασθαι”.
Τώρα, εκεί ψηλά που πετάς κοίταζε κι εμάς που σε αναζητούμε στα ουράνια Ύψη…
- Στη φωτογραφία κάτω αριστερά μαζί με τον τερματοφύλακα του “ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ”,Κώστα Παπαβασιλείου (Πιαλεία,
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
