Όταν γεμίζει το μέσα της και δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος για τον εαυτό της, τότε γράφει οπωσδήποτε. Η Γλυκερία Γκρέκου παραδέχεται ότι, εάν κάποιες φορές δεν γράψει, νιώθει ότι χάνει μια σημαντική λειτουργία επιβίωσης.
Πιστεύει ότι, όταν κάποιος γράφει, ανακαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του. Όπως μας λέει, η γραφή εκείνη ξεδιπλώνει αβίαστα και θεραπευτικά ώς ένα βαθμό τις αγκυλώσεις μας, τους φόβους μας και βρίσκει τρόπους λύτρωσης.
Κυρίως όμως εκείνο που ανακάλυψε, τόσα χρόνια τώρα στον χώρο της λογοτεχνίας είναι ότι η αποδοχή της ζωής του άλλου είναι η απαρχή του να είσαι άνθρωπος.
Μοιράζεται μαζί μας ότι, όσες φορές επιχείρησε να γράψει κάτι χωρίς να καταθέσει κάτι από τον εαυτό της, βγήκε άνυδρο, άνευρο και ξένο. Γι’ αυτό και οι ήρωές της ακούμπησαν τον πυθμένα της ύπαρξής τους, προκειμένου να ανασάνουν και να νιώσουν ελεύθεροι.
Όλοι οι χαρακτήρες των ιστοριών της πέρασαν δίπλα από τη ζωή της, είτε ως παιδί είτε ως έφηβη είτε ως ενήλικη. Τους αγάπησε όλους βαθιά, σε πολλά σημεία ταυτίστηκε μαζί τους, «συνομίλησε» μαζί τους και σχεδόν όλες οι ιστορίες της στο βάθος τους είναι αληθινές, μέσα από ακούσματα ή προσωπικές εμπειρίες.
Με τα μάτια χαμηλά λοιπόν, όπως ξεκίνησε και η δική της εσωτερική αναζήτηση για τους ανθρώπους, που με το βλέμμα τους άφησαν κάτι ξεχωριστό στη σκέψη της, η Γλυκερία Γκρέκου μας εύχεται Καλό καλοκαίρι με υγεία σώματος και ψυχής, υπενθυμίζοντάς μας ότι πρέπει να διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κέδρος» το βιβλίο σας με τίτλο «Μάτια Χαμηλά», μια όμορφη συλλογή διηγημάτων. Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα που σας οδήγησε στη συγγραφή του, κυρία Γκρέκου;
Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία στην εφημερίδα σας, όσο για την απάντηση στο ερώτημά σας, θυμάμαι πως, όταν έγραψα το πρώτο διήγημα -τον χορό-, η σκέψη μου εστίασε στο βλέμμα του ήρωά μου. Κατόπιν, ανακαλώντας στη μνήμη μου, ήρθαν και με προ(σ)κάλεσαν άνθρωποι που πέρασαν ή νόμιζα πως πέρασαν από τη ζωή μου, και διαπίστωσα πως και εκείνοι είχαν τα μάτια χαμηλά. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια εσωτερική αναζήτηση για ανθρώπους, που με το βλέμμα τους άφησαν κάτι ξεχωριστό στη σκέψη μου, χρόνια πριν ώς σήμερα σχεδόν.
Το βιβλίο σας είναι καλογραμμένο, με απλή γλώσσα που αγγίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες αράδες, εκτείνεται σε 144 σελίδες και ο έρωτας, η τόλμη μιας γυναίκας, ο φόβος για το άγνωστο, αλλά και ο πόνος της απώλειας κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται να διαθέτει κάποιος, για να ξεπεράσει ταμπού, να μην συμβιβαστεί με τα «πρέπει» και να μην καταπιέσει τα «θέλω» του;
Μεγαλώνοντας βεβαιώθηκα πως όποιος φοβάται δεν ζει αληθινή ζωή, απλά επιβιώνει. Οι ηρωίδες/ ήρωες των ιστοριών μου, ακούμπησαν τον πυθμένα της ύπαρξής τους, προκειμένου να ανασάνουν, να νιώσουν ελεύθεροι, όσοι τα κατάφεραν βέβαια.
Η γραφή σας ρέει αβίαστα είναι μεστή, λιτή και δωρική. Υπήρχε ωστόσο κάποιος χαρακτήρας της ιστορίας σας που να σας ταλαιπώρησε περισσότερο;
Συναισθηματικά δεν με ταλαιπώρησε κανένας χαρακτήρας. Όλοι πέρασαν δίπλα από τη ζωή μου, είτε ως παιδί, έφηβη, είτε ως ενήλικη. Τους αγάπησα βαθιά, σε σημεία ταυτίστηκα μαζί τους, «συνομίλησα» μαζί τους. Σχεδόν όλες οι ιστορίες στον πυρήνα τους είναι αληθινές, μέσα από ακούσματα ή προσωπικές εμπειρίες.
Ποια φράση του βιβλίου σας έχει χαραχτεί στην καρδιά σας;
«Λυπήθηκα, κι ας ανήκε στην αντίπερα όχθη». Κι αυτό, διότι γνώρισα ανθρώπους που δεν ξέχασαν, αλλά συγχώρεσαν.
Γράφοντας ανακαλύψατε πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον εαυτό σας;
Νομίζω πως, όταν γράφει κάποιος, ανακαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του. Η γραφή για μένα ξεδιπλώνει αβίαστα και θεραπευτικά ως ένα βαθμό δικές μας αγκυλώσεις, φόβους και τρόπους λύτρωσης. Κυρίως όμως αυτό που ανακάλυψα μέσα μου είναι πως η αποδοχή της ζωής του άλλου είναι η απαρχή του να είσαι άνθρωπος.
«Μάτια χαμηλά». Με ποια κριτήρια επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για το βιβλίο σας και πόσο σημαντικός είναι για εσάς ο τίτλος ενός βιβλίου;
Αλήθεια δεν γνωρίζω τη σημαντικότητα του τίτλου ενός βιβλίου. Λίγη σημασία δίνω γενικότερα στο όποιο «περιτύλιγμα». Παρόλα αυτά, διάλεξα αυτόν τον τίτλο, αφού σε όλες τις ιστορίες του βιβλίου τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν πορεύονται σε κάποια στιγμή της ζωής τους με τα μάτια χαμηλά. .
Ως συγγραφέας, κυρία Γκρέκου, πού δίνετε μεγαλύτερη βαρύτητα, στο προσωπικό βίωμα ή στη μυθοπλασία;
Χωρίς προσωπικό βίωμα εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να γράψω αράδα, κυρία Δούλη. Όσες φορές επιχείρησα να γράψω κάτι, δίχως να καταθέσω κάτι από το μέσα μου, βγήκε άνυδρο, άνευρο, ξένο για μένα. Νιώθω πως στα βιβλία που αγάπησα, οι συγγραφείς έβαλαν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Από ένστικτο αισθάνομαι πως συμπορεύονται με τους ήρωές τους.
Πότε έχετε περισσότερη ανάγκη να γράψετε; Σε ποια ψυχολογική ή συναισθηματική κατάσταση «οπλίζετε» την πένα σας με την ευαισθησία της ψυχής σας και αποζητάτε την αγαλλίαση στη γραφή;
Όταν γεμίζει το μέσα μου και δεν μπορεί να κρατήσει το βάρος άλλο για τον εαυτό του, τότε θα γράψω οπωσδήποτε.
Τελειώνοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου σας, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τη δική σας προσωπική αναζήτηση και αλήθεια. Σε ποιο σκοπό υπακούει αυτό το προσωπικό ταξίδι αναζήτησης;
Ναι, αλήθεια είναι αυτό που λέτε, κυρία Δούλη. Αλλά δεν υπακούει σε κανέναν σκοπό. Απλά και χωρίς δεύτερη σκέψη νιώθω επιτακτική την ανάγκη «να μπω στα παπούτσια των άλλων», και μέσα από το βάδισμα αυτό να αγαπήσω, να συγχωρήσω, να κατανοήσω και, κυρίως να μην κρίνω πια.
Εκτός από συγγραφέας έχετε σπουδάσει Παιδαγωγικά, ειδικευτήκατε στην Ειδική αγωγή και είστε κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος στη Δημιουργική Γραφή. Τί ήταν αυτό που κατά βάθος σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή και τι σημαίνει για εσάς να εκφράζεται τα συναισθήματά σας μέσα απ’ αυτή;
Γράφω από την εφηβεία. Πρώτα σε μια τοπική εφημερίδα, σε ένα περιοδικό που λεγόταν «Ελεύθερη γενιά», ακολούθησε μια παύση, ξανά σε εφημερίδα, κατόπιν η καθημερινότητα με τα παιδιά υπήρξε το ερέθισμα να γράψω παιδικά βιβλία. Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση πως, αν δεν γράψω, θα χάσω μια σημαντική λειτουργία επιβίωσης. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι νιώθω.
Αξίζει να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας και τα θέλω μας με όποιο κόστος μπορεί να επιφέρει αυτό στη ζωή μας;
Νεότερη ήμουν απόλυτη σε αυτό. Και ως ένα μεγάλο βαθμό το έπραξα. Μεγαλώνοντας και ζώντας σε χρόνια που κατ’επίφαση έμοιαζαν εύκολα, ένιωθα πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερος αγώνας για αυτή την υπεράσπιση. Τώρα με βρίσκετε σε μια βεβαιότητα πως επιβάλλεται να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω και τα θέλω μας, με οποιοδήποτε κόστος.
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Γλυκερία Γκρέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λιβάδι Ολύμπου.
Σπούδασε Παιδαγωγικά και στη συνέχεια έκανε ειδίκευση στο ΑΠΘ στον τομέα της Ειδικής Αγωγής.
Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος στη Δημιουργική Γραφή από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Έχει γράψει βιβλία για παιδιά και ενήλικες.
«Η μοναξιά των συνόρων» τιμήθηκε με το βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για Εφήβους το 2014 από το περιοδικό o Αναγνώστης. Επίσης, ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο το 2015.
«Το κόκκινο κουτί» έλαβε το 2016 το βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και έχει μεταφραστεί στα τουρκικά.
Το 2018, το βιβλίο της «Ο μυστικός καθρέφτης» συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα του ΙBBY.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Από τις εκδόσεις «Κέδρος» κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Μάτια χαμηλά» (2024).
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημεριδα ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ στις 26 Ιουλίου 2024.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
