Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών (30/7/2014 – 30/7/2016) από τον θάνατο του ιδρυτή της Εφημερίδας “Τα Μετέωρα”, Κώστα Αλ. Αλεξιάδη, παραθέτουμε σήμερα ένα κύριο άρθρο του από φύλλο που εκδόθηκε πριν από 20 χρόνια:
Επεισοδιακή θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την έναρξη της τρίτης χρονιάς της Εφημερίδας μας, αν κρίνει από τα γραφόμενά της σήμερα σ’ αυτή.
Πιστεύαμε ότι ζούσαμε σε μια μικρή κοινωνία, όπου όλοι μας θα ήμαστε κατά το δυνατό τίμιοι και ειλικρινείς και προ πάντων Καλαμπακιώτες.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά αποδείχνονται για μια ακόμα φορά πολύ ρομαντικά για μια εποχή όπως η σημερινή.
Έτσι λοιπόν, η Εφημερίδα μας ανάμεσα στο επιθυμητό και το ρεαλιστικό πρέπει να ωριμάσει μάλλον πολύ απότομα και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, στηλιτεύοντας κάθε ανέντιμο και απαράδεκτο που μερικοί προσπαθούν να περάσουν στη μικρή μας κοινωνία.
Βεβαίως, γνωρίζουμε ότι δε ζούμε πια σε μια κοινωνία αγγέλων και ότι το έργο του σωστού και ασυμβίβαστου δημοσιογράφου είναι πολύ άχαρο, συχνά φέρνοντας τον σε σύγκρουση με πρόσωπα και πράγματα, που κυρίως σε μια μικρή κοινωνία, όπως η δική μας, πολλές φορές τυχαίνει να είναι γνωστά και αγαπητά. Και εδώ ακριβώς είναι που μια Εφημερίδα καταξιώνεται ή απαξιώνεται στα μάτια και στις καρδιές των αναγνωστών της.
Θα πραγματοποιήσει τον μεγάλο άθλο να πει την αλήθεια –όποιο και νά ’ναι το κόστος– ή θα λουφάξει και θα λέει άλλα πράγματα για ν’ αγαπιέμαστε;
Τη δική μας θέση από την αρχή μέχρι σήμερα πιστεύομε να την έχετε καταλάβει. Ελπίζουμε επίσης να την εκτιμήσετε. Μπορεί να είμαστε οικονομικά μόνοι και ασθενείς, σε ό,τι αφορά όμως στην αποκάλυψη της αλήθειας και στη δίωξη της διαφθοράς, είμαστε πολλοί, παντοδύναμοι και προ πάντων περήφανοι γι’ αυτό που κάνουμε.