Toυ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Τον Σεπτέμβριο του 2005, πριν 11 μόλις χρόνια δηλαδή, ο γράφων σε χρονογράφημά του στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ» της Αθήνας με τίτλο «Πού είσαι καημένε Περικλή» περιέγραφε τα τότε «βάσανα» των Αθηναίων, σε σύγκριση με την ήρεμη και ρομαντική ζωή της παλιάς Αθήνας.
Πριν προχωρήσουμε στο θέμα της ημέρας παραθέτουμε απόσπασμα του χρονογραφήματος εκείνου, για να καταδείξουμε τη χαώδη διαφορά που έχει συντελεστεί στη ζωή, όχι μόνο των Αθηναίων αλλά όλων των Ελλήνων και όλων των λαών του κόσμου, προς το πολύ χειρότερο δυστυχώς, μέσα σ’ αυτά τα λίγα χρόνια.
Ιδού το απόσπασμα από το «Πού είσαι καημένε Περικλή!»:
…ζωή όχι χωρίς προβλήματα κι εκείνη των παππούδων μας βέβαια, αλλά με λιγότερο σίγουρα άγχος. Ζωή χωρίς το ανελέητο κυνηγητό του ρολογιού. Χωρίς ουρές, μποτιλιαρίσματα, αφόρητους θορύβους και καυσαέρια. Χωρίς ν’ αποτελούν κάποιες σπάνιες διαρρήξεις σπιτιών, η αρπαγή μιας τσάντας στον δρόμο, τυχόν «παρενοχλήσεις» γυναικών και το για ψύλλου πήδημα κάποιο έγκλημα, υπόθεση καθημερινής ρουτίνας στα Αστυνομικά Δελτία.
Κάποιος που έφυγε από τη ζωή γύρω στο 1940-50, θα αισθανόταν «μηδαμινός» μπροστά στον όγκο των πολυκατοικιών, που μοιάζουν με ουρανοξύστες, όταν αυτός γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μονοκατοικία, με γλάστρες στην αυλή του γεμάτες αρωματικά γιασεμιά, πανσέδες ή ζουμπούλια και με «γκάγκαρο» (ξύλινο μάνταλο) στην αυλόπορτά του.
– Πώς θα μπορούσε να καταλάβει τί είναι αυτό που κρατάει στο αυτί του ο πεζός ή ο οδηγός του αυτοκινήτου, με το ένα του χέρι και μιλάει σε άλλους που βρίσκονται μακριά του, περνώντας ξυστά δίπλα του, με ταχύτητα, απειλώντας άμεσα τη ζωή του;
– Πώς να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει τρόπος να μιλάει επίσης με κάποιον που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου και να τον βλέπει ολοζώντανο μέσα στο σπίτι του;
Αυτές ήταν πριν λίγες δεκαετίες οι μεγάλες αλλαγές στον τρόπο ζωής, πού ξένιζαν και ξάφνιαζαν τότε τους ανθρώπους, όχι μόνο της χώρας μας αλλά ολόκληρου του πλανήτη, για να έρθει η μεγάλη ανατροπή, που έφερε μέσα σε λίγα χρόνια τα επάνω κάτω και έκανε τον βίο μας αβίωτο!
Φόβος και τρόμος επικρατεί σήμερα σ’ όλον τον πλανήτη…
Πουθενά ο άνθρωπος δεν νοιώθει ασφαλής!
Τρομοκρατικές ενέργειες, με εκρηκτικά που σκορπάνε τον θάνατο επί δικαίων και αδίκων. Φορτηγά αυτοκίνητα που πέφτουν επάνω σε συγκεντρωμένα πλήθη, σκορπώντας τον όλεθρο.
Επιβολή όρων, που περιφρονούν κάθε έννοια δικαίου, με καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, από τους νεοφανείς αλληλέγγυους, δικούς μας και ξένους, που πουλάνε φιλανθρωπία σε αναξιοπαθούντες «με ξένα κόλλυβα…», κατάσχοντας δια της βίας ξένες περιουσίες.
Μαχαιρώματα, καταρρίψεις αεροπλάνων με εκατοντάδες επιβάτες.
Καταστροφή με λεηλασία καταστημάτων και πυρπόληση αυτοκινήτων.
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανθρωπότητα παραφρόνησε και βρίσκεται όχι στο χείλος αλλά μέσα στον γκρεμό;
Ο πλανήτης Γη βρίσκεται ουσιαστικά σ’ έναν ακήρυχτο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είναι σε συνεχή εξέλιξη, και μάλιστα σ’ έναν πόλεμο άνισο.
Έναν πόλεμο που δεν έχει δηλαδή «μέτωπο επιχειρήσεων», για να γνωρίζουμε τις θέσεις του εχθρού και τα όπλα του, για να οργανώσουμε την αντιμετώπισή του ανάλογα.
Είναι ένας ύπουλος εχθρός αυτός που μας απειλεί, και μπορεί να βρίσκεται παντού! Μέσα στη χώρα σου, στην πόλη σου, δίπλα σου στον δρόμο ή στο γήπεδο, στο λεωφορείο ή και στο ΜΕΤΡΟ. Ακόμη και στις εκκλησίες μας, τον τόπο λατρείας και προσευχής μας!
Παράδειγμα θράσους των κακοποιών που συνεχώς πληθαίνουν και η πρωτοφανής σε εκτέλεση ληστεία που έγινε στις 9 αυτού του μηνός, σε υποκατάστημα μεγάλης Τράπεζας, που βρίσκεται σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας. Στη λεωφόρο Κηφισίας. Λίγες εκατοντάδες μέτρα από το Αρχηγείο της Αστυνομίας μας, τη ΓΑΔΑ.
Κακοποιοί μπήκαν στο υποκατάστημα, έβγαλαν από τις τσάντες τους πυροβόλα όπλα και, ενώ συνεργάτης τους κατέβαζε απ’ έξω τα ρολά για να φαίνεται η Τράπεζα κλειστή, κλείδωσαν υπαλλήλους και πελάτες σ’ ένα δωμάτιο. Υποχρέωσαν τη διευθύντρια του υποκαταστήματος να ανοίξει με τους κωδικούς τα χρηματοκιβώτια, πήραν ό,τι βρήκαν στα ταμεία και στη συνέχεια κατέβηκαν στο υπόγειο και –με κόφτες ηλεκτροκίνητους– διέρρηξαν και τις θυρίδες των πελατών και τις άδειασαν από μετρητά και τιμαλφή. Η διαδικασία κράτησε δύο ώρες και τελικά οι ληστές αποχώρησαν πεζοί, χωρίς κανένας από τους γύρω γείτονες ή τους περαστικούς να υποψιαστεί κάτι. Τόσο απλά…
Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος, όπως έγραψε ο ποιητής!
Και, το χειρότερο είναι ότι, η καθημερινή αναφορά και λεπτομερής περιγραφή των βίαιων ή και πολύνεκρων περιστατικών από τα ΜΜΕ, έχει αρχίσει να γίνεται δεκτή από το ευρύ κοινό σαν μια υπόθεση ρουτίνας. Μια υπόθεση που ξαφνιάζει, σοκάρει ή και συγκινεί για λίγα λεπτά και στη συνέχεια ξεχνιέται, σαν κάτι το φυσικό, σαν κάτι το αναπόφευκτο και επομένως αναμενόμενο. Τόσο απλά…!!
Ας κλείσουμε όμως με τον Περικλή μας, στον οποίο λέγαμε πριν κάποια χρόνια «Πού είσαι καημένε Περικλή, νά ’ρθεις να σεργιανίσεις και την Αθήνα σου να δεις και να μην την γνωρίσεις», αγανακτισμένοι για τους θορύβους, τα μποτιλιαρίσματα των οχημάτων στο κέντρο της και τα καυσαέριά της τού τότε. Το θέμα είναι τι θα του λέγαμε να δει και τι να πει για τα χάλια της Αθήνας του (και όχι μόνον) τού τώρα. Τί;
Υ.Γ.: Θερμές ευχαριστίες προς την Κυβέρνηση πρέπει να στείλει ο «Σύλλογος Διαρρηκτών – Ληστών» για την ακατανόητη απόφασή της να δηλώνουμε εφεξής στις Φορολογικές μας Δηλώσεις και τα κοσμήματα ή τα μετρητά που έχουμε στο σπίτι μας…!
Θα βρουν αυτοί, χωρίς άλλο, τρόπο να τα πληροφορούνται…!
Οποία ανοησία! ΕΛΕΟΣ…