Δε συνηθίζω να απασχολώ τον τοπικό τύπο με απόψεις, κρίσεις ή σχόλιά μου στα εκάστοτε τεκταινόμενα.
Σήμερα όμως αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να εκφράσω δημοσίως -πιστεύοντας ότι απηχώ γνώμες και συναισθήματα και πολλών άλλων συμπολιτών- όσα νιώθω βαθιά μέσα μου για τον αδικοχαμένο συντοπίτη μας -ναι, συντοπίτη μας, μολονότι καταγόμενο από το Κρανίδι Πελοποννήσου- Γιάννη Πέτρου.
Ο Γιάννης, μεγάλη ψυχή, ερχόμενος πριν είκοσι σχεδόν χρόνια στην Καλαμπάκα, εγκλιματίστηκε και ενσωματώθηκε γρήγορα στη μικρή μας κοινωνία, έκανε την πόλη μας δεύτερη ιδιαίτερη πατρίδα του, έγινε ο Γιάννης όλων μας!
Η λατρεία του για τη μουσική, η εκπληκτική φωνή του, η παιδεία και οι γνώσεις του για όλα τα μουσικά θέματα τέθηκαν στην υπηρεσία όλων όσοι τότε άρχισαν να βάζουν δειλά στην αρχή και αργότερα πιο δυναμικά τα θεμέλια για την πολιτιστική αναβάθμιση και εξέλιξη της Καλαμπάκας των νεότερων χρόνων.
Συνεργάστηκε με όλες τις δημοτικές αρχές, τους συλλόγους, τους φορείς, την Εκκλησία, δεχόμενος αμέσως με προθυμία κάθε πρόσκλησή τους ή άλλες φορές εισηγούμενος ο ίδιος προτάσεις για εκδηλώσεις με επίκεντρο την ποιοτική μουσική.
Ο Γιάννης όλα αυτά τα χρόνια δε μας διασκέδασε απλώς, μας ψυχαγώγησε με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, μας πρόσφερε ψυχική ανάταση με τα μουσικά του δρώμενα.
Ηταν σημείο αναφοράς για πολλούς από εμάς:
«Πού εμφανίζεται, τι ετοιμάζει, τι προτείνει ο Γιάννης;»
Όσα καταθέτω εδώ δεν είναι τίποτε λιγότερο και κυρίως τίποτε περισσότερο από όσα πιστεύω και αισθάνομαι. όλα ισχύουν στο έπακρο και δεν είναι λόγια που συνήθως λέγονται μετά θάνατον (καθότι ο νεκρός δεδικαίωται).
Ο Γιάννης ήταν ήδη δεδικαιωμένος ζων, με όλους τους ανθρώπους γύρω του, Καλαμπακιώτες και Τρικαλινούς, να τον αγαπούν και μόνο καλά λόγια να έχουν γι’ αυτόν.
Η απουσία του θα στιγματίσει όλους μας. θα μας λείψει ο αυθορμητισμός του, η προθυμία του, το γέλιο του, ο δυναμισμός του, το ταλέντο του, μα πάνω απ’ όλα η ζεστή φιλική παρουσία του ανάμεσά μας.
Στους λατρεμένους του και αγαπημένους μου Δάφνη, Ισμήνη και Αντώνη εύχομαι κουράγιο, για να βιώσουν όσο πιο υποφερτά γίνεται τον ανείπωτο πόνο τους για τη μεγάλη απώλεια και είθε συχνά «να ακούνε τη σκιά του να τους φωνάζει ‘‘γειά’’ σου». (στίχος από το τραγούδι του Ορφέα Περίδη).
ΛΙΛΗ ΜΠΑΝΤΕΚΑ – ΤΑΣΗ
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
