Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Έκανα έναν περίπατο, μια «βόλτα» προχτές, για να καμαρώσω τα αγάλματα που στολίζουν τα προαύλια των Δημόσιων κτηρίων ή τις πλατείες και τα πάρκα της Αθήνας μας τα στεφανωμένα όλα, λόγω της εθνικής μας εορτής και μου έκανε εντύπωση ότι κανένα πρόσωπο από αυτά προς τιμή των οποίων έχουν στηθεί δεν είναι χαμογελαστό.
Η σκυθρωπή όψη τους και το κατά κανόνα βλοσυρό τους βλέμμα μου δημιούργησαν την αίσθηση πως κάτι ήθελαν να μου πουν.
Συνεχίζοντας αυτόν μου τον περίπατο, βρέθηκα κάποια στιγμή κάτω απ’ το άγαλμα του Χαρίλαου Τρικούπη, εμπρός στην παλιά μας Βουλή.
Κάθισα στο βάθρο του για να ξαποστάσω λίγο κι άκουσα ξαφνικά και αναπάντεχα έναν ψίθυρο που σιγά-σιγά δυνάμωνε κι έλεγε «Ε! ψιτ, σε σένανε μιλάω… ναι… σ’ εσένα που κάθεσαι στο βάθρο μου!»
Σάστισα! Δεν τόλμησα ούτε τα μάτια μου να στρέψω προς τα επάνω.
Άκου λοιπόν, συνέχισε η φωνή, γιατί είμαστε όλοι εμείς μελαγχολικοί και σκυθρωποί. Εμένα, τον 8 φορές Πρωθυπουργό που μ’ αποκάλεσαν αργότερα και «αναμορφωτή» της Ελλάδας, μ’ έκαναν, οι συμπατριώτες μου οι Έλληνες και κυρίως οι πολιτικοί της εποχής μου, με την μικροψυχία τους και την κακία τους ν’ αυτοεξοριστώ και να πεθάνω ξεχασμένος και πικραμένος μακριά απ’ την πατρίδα μου, στις Κάννες!
Λίγο πιο κάτω θα βρεις, πάνω στ’ άλογό του, τον αγέρωχο στρατηλάτη και πολεμιστή, το Θοδωρή τον Κολοκοτρώνη. Κι αυτόν τον προπηλάκισαν, τον φυλάκισαν στην Ύδρα και τον υποχρέωσαν ν’ ανέβει, άρρωστος πια και κατάδικος σε θάνατο, τα 999 σκαλοπάτια του Παλαμηδιού, μέχρι που τού ’δωσε «χάρη» ο Όθωνας και δεν εκτελέστηκε για εσχάτη προδοσία!…
Πιο πέρα θα συναντήσεις τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια, που δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο, στις 9 Οκτωβρίου του 1831, από τους αδερφούς Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη.
Μα… πήγα να πω, αλλά η φωνή με σταμάτησε, απότομα και οργισμένα!
Μη βιάζεσαι, μου είπε. Την οδό Γούναρη την ξέρεις; Ξέρεις προς τιμή ποιανού Γούναρη τη λένε έτσι; Αυτουνού που εκτελέστηκε στο Γουδί.
Αν πας λίγο πιο κάτω θα βρεις δρόμο και άγαλμα του Ίωνα Δραγούμη, του ανθρώπου που οργάνωσε τον «Μακεδονικό αγώνα».
Τον δολοφόνησαν κι αυτόν κάποιοι «άγνωστοι…» φαντάροι, όπως δολοφόνησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Θοδωρή το Δεληγιάννη. Ξέρεις πόλη της Ελλάδος που να μην έχει δρόμο και άγαλμα στ’ όνομα του Λευτέρη του Βενιζέλου, που τώρα τον αποκαλούν «εθνάρχη» και δημιουργό της Μεγάλης Ελλάδος; Τρεις φορές προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, μέχρι που αυτοεξορίστηκε και πέθανε στο Παρίσι!
Ξαφνικά η φωνή σιώπησε… τα όλο παράπονο λόγια σταμάτησαν… και, την επόμενη στιγμή, κάτι υγρό ένιωσα να στάζει πάνω μου…(!) Ψιχάλα θά ’τανε (σκέφτηκα). Δεν μπορεί νά ’ταν δάκρυ… Τ’ αγάλματα δεν κλαίνε! Κλαίνε;;;(!)
Σήκωσα το κεφάλι και είδα περασμένο, και μάλιστα στον λαιμό του αγάλματος του Τρικούπη ένα δάφνινο στεφάνι που του πέρασαν οι μαθητές κάποιου σχολείου, λόγω της εθνικής μας γιορτής του «ΟΧΙ», με μια ξέθωρη κορδέλα που έγραφε: «Η Πατρίς ευγνωμονούσα!»… Μάλιστα!
Μια «πατρίς» στην οποία, όσο ζεις και της προσφέρεις ό,τι μπορείς, σε κυνηγούν, σε πολεμούν, σε φυλακίζουν ή και σ’ εκτελούν ακόμη! Κι όταν πεθάνεις λένε, χωρίς τύψεις και ίχνος ντροπής: «Βρε τι χάσαμε!…»
Αυτή «η πατρίς» στην οποία αν μείνεις άσημος και φτωχός σε λένε ανίκανο, ανεπρόκοπο, άσωτο. Κι αν πετύχεις κι ανέβεις λίγο πιο ψηλά με την αξία σου, δουλεύοντας τίμια και καθαρά, κρίνοντας προφανώς από τον εαυτό τους, σε βάζουν στο στόχαστρο και σε αποκαλούν κομπιναδόρο, απατεώνα, ακόμη και προδότη…!
Θέλησα να δώσω κουράγιο στο άγαλμα. «Μη στενοχωριέσαι (του είπα). Κι ο Ιησούς τα ίδια έπαθε! Με βάγια και «Ευλογημένος ο Ερχόμενος» τον υποδέχτηκαν τη μια Κυριακή, «Άρον, άρον, σταύρωσαν αυτόν!» φώναζαν την επομένη…»
Μια γυναικούλα, που περνούσε βιαστική δίπλα μου, με είδε να μιλάω στο άγαλμα και σταυροκοπήθηκε. «Ήμαρτον Κύριε!» ψιθύρισε. «Τι έχουν ακόμη να δουν τα μάτια μας!…» Και χάθηκε στο σκοτάδι.
Την ακολούθησα κι εγώ… προβληματισμένος… Βυθισμένος σε σκέψεις, μ’ ένα μόνον ερώτημα, με λίγες μόνο λέξεις καρφωμένες στο μυαλό μου: «ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ…; ΓΙΑΤΙ;»…
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!