Άρθρο του Σάκη Παπαδόπουλου για την αξιολόγηση

Τι περιμένετε; Γιατί δεν κλείνετε ακόμη τη Διαπραγμάτευση; Γιατί καθυστερεί η θετική 2η Αξιολόγηση της 3ης Σύμβασης Δημοσιονομικών Στόχων – Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, γιατί αργούμε να μπούμε στη ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ – στην ενάρετη φάση για την ελληνική οικονομία – στην ταχύρρυθμη αναπτυξιακή τροχιά – στη παραγωγική ανασυγκρότηση – στην έξοδο από την μνημονιακή επιτροπεία;

Ποιος ευθύνεται λοιπόν για τη συνέχιση της αβεβαιότητας, της ύφεσης, σε μια υπερχρεωμένη χώρα που μετατράπηκε σε οικονομικό προτεκτοράτο των δανειστών της, που υπέστη τα βασανιστήρια της εσωτερικής υποτίμησης, τη μείωση του 25% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος – την κοινωνική εξαθλίωση – τη λεηλασία;

Η ανικανότητα της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, οι ιδεολογικές εμμονές των κυβερνητικών εκπροσώπων στη Διαπραγμάτευση;

Τα ερωτήματα εύλογα, μετά και τη νέα άκαρπη συνεδρίαση του ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, που διαπίστωσε ωστόσο πρόοδο στη Διαπραγμάτευση και επικρότησε την πολιτική βούληση της Κυβέρνησης να ολοκληρωθεί η 2η Αξιολόγηση. Οι απαντήσεις σύνθετες.

Πρέπει να κάνουμε « συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Πρέπει να συζητήσουμε για την σημερινή Ελλάδα στη σημερινή Ενωμένη Ευρώπη, για το μέλλον της χώρας στις ευρωπαϊκές εξελίξεις μετά την φυγή της Μεγ. Βρετανίας από την ΕΕ, μετά την άνοδο της Ακροδεξιάς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μετά την εκλογή του Τράμπ στις ΗΠΑ, μετά την αμερικανική πριμοδότηση των αποσχιστικών τάσεων στην Ε.Ε., μετά την οργή που προκαλεί στους λαούς – ειδικά στους νέους η επικρατούσα λογική της λιτότητας για τους πολλούς και της χλιδής για τους ισχυρούς του πλούτου…

«Ποια Ελλάδα, σε ποια Ευρώπη», έγραψε την Κυριακή στην «ΑΥΓΗ» ο Γιάννης Δραγασάκης. Πως αντιμετωπίζουν οι εκπρόσωποι της Ενωμένης Ευρώπης το πρόβλημα χρέους μιας ιστορικής χώρας της Ευρώπης;

Το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο γνώριζε πως θα διευθετούσε τα χρέη των Τραπεζών, αλλά είχε ανάγκη από την παρουσία του ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει τη διευθέτηση του χρέους των κρατών – μελών της Ε.Ε. Γερμανία και Ολλανδία εκβίασαν τη διαιώνιση της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, παρά τις αστοχίες των εκτιμήσεών του, παρά τα τραγικά αποτελέσματα των οδηγιών του σε όλη τη πορεία των Διαπραγματεύσεων και της σύναψης των Μνημονιακών Συμφωνιών, παρά τις προτροπές αρκετών για αντικατάστασή του από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.. Γερμανία και ΔΝΤ παραμερίζουν τις διαφορές τους για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους και για τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας σε πολύχρονα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και μεταφέρουν στις πλάτες της Ελλάδας όλες τις παράλογες και υφεσιακές νεοφιλελεύθερες επιλογές τους.

Η σημερινή Ενωμένη Ευρώπη παραπαίει. Έχει κρίση ταυτότητας, « κατεύθυνσης, προσανατολισμού». Μέρκελ, Ολάντ, Τζεντιλόνι, Ραχόι, συζητάνε στις Βερσαλλίες για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων αντί να συζητάνε για την Ευρώπη της μιας ταχύτητας προς την ουσιαστική συνοχή της, την περιφερειακή σύγκλισή της, προς την κοινωνική και δημοκρατική εμβάθυνσή της, προς την οικονομική ολοκλήρωσή της, προς την Ευρώπη της αλληλέγγυας συμβίωσης – των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων – της ποιότητας ζωής για όλους, που ονειρευτήκαμε.

Εάν η Ελληνική Κυβέρνηση κλείσει τη Διαπραγμάτευση με νέες επιλογές εθνικής ταπείνωσης στους εκβιασμούς των δανειστών και εταίρων της, με νέα υφεσιακά και αντιλαϊκά μέτρα, χωρίς την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, χωρίς βιώσιμα πρωτογενή πλεονάσματα και βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, χωρίς αντισταθμιστικά αναπτυξιακά και κοινωνικά επωφελή μέτρα, χωρίς σχέδια αποδοτικής απασχόλησης του προικισμένου ανθρώπινου δυναμικού της, ποιο είναι το μέλλον για την εθνική αναπτυξιακή στρατηγική, για την ολιστική Ανασυγκρότηση, για τη δίκαιη – ταχύρρυθμη – βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας και ποιο είναι το μήνυμα για την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης 60 χρόνια μετά τη Συμφωνία της Ρώμης;

Η καθυστέρηση στο κλείσιμο της 2ης Αξιολόγησης έχει αναμφισβήτητα δυσμενείς επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία. Ένα απαράδεκτο όμως κλείσιμο της Διαπραγμάτευσης, με εμφανή και τη ταπείνωση της χώρας και τη παραβίαση των ιδρυτικών αξιών της Ενωμένης Ευρώπης, θα είχε αφάνταστα πιο δυσμενείς επιπτώσεις για την Ελλάδα που θέλουμε στην Ευρώπη που διεκδικούμε.