Σαν Έλληνας πολίτης είμαι βαθύτατα στενοχωρημένος, με αυτά που συνέβησαν εδώ και τόσα χρόνια, αυτά που συμβαίνουν τώρα και με αυτά που θα επακολουθήσουν. Δεν μπορώ να βλέπω να μου παίρνουν τη χώρα για πάντα και εμείς να κοιτάμε απαθείς. Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά μας να φεύγουν μετανάστες κατά χιλιάδες και εμείς να κοιτάμε απαθείς.
Δεν μπορώ να βλέπω-ακούω ότι συνάνθρωποί μας χάθηκαν ,εξαθλιώθηκαν ή εξαθλιώνονται και οι περισσότεροι Έλληνες συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί προς το παρόν, έχουν φθάσει τους Έλληνες σε απόγνωση.
Οι αυτοκτονίες κάθε χρόνο κοστίζουν μια πόλη στην Ελλάδα.
Έλληνα πατριώτη, η λαϊκή παροιμία λέει: Πήρε φωτιά το σπίτι του γείτονα, έρχεται και στο δικό σου. Πέφτουμε ο ένας μετά τον άλλο και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Κάνουμε ότι είμαστε όλοι εδώ. Είμαστε σαν τις κότες στο κοτέτσι, που σφάζει ο αγρότης μια κότα μπροστά στις άλλες και αυτές ούτε το βλέμμα τους δεν γυρνάνε. Και αφού τη σφάζει μπροστά στις άλλες και γεμίζει ο τόπος αίματα, οι άλλες κότες προσποιούνται πως δεν λείπει καμία κότα. Προσποιούνται πως όλα είναι κανονικά, πως δεν έγινε τίποτα. Η ζωή στο κοτέτσι συνεχίζεται κανονικά.
Αν η πατρίδα μας είναι κοτέτσι, είμαστε οι κότες και πρέπει να κακαρίζουμε. Ευτυχώς δεν είμαστε κότες, είμαστε άνθρωποι. Και ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αρκεί να το αντιληφθεί και να το πιστέψει.
Σας παρακαλώ ας κάνουμε κάτι. Ας αντιδράσουμε. Ας μην βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να πέφτουν ή να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο, κι εμείς να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ότι όλα είναι κανονικά. Δεν είναι. Θα μας φάνε όλους έναν-έναν. Αν είναι να πέσουμε, να πέσουμε όπως πρέπει. Ηρωικά. Να πέσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν κότες.
ΥΓ. Έγραψε κάποιος κάποτε: Η Ελλάς αν δεν κατορθώσει να πετύχει ΑΚΜΗ της παιδείας, κινδυνεύει να εξαφανισθεί. Κι ενώ η ενσωμάτωσή της στην Ευρώπη θεωρείται απ’ όλους ευτύχημα, τελικά είναι η απαρχή του εθνικού αφανισμού.
ΤΥΧΑΙΟ, ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ;