Νύχτα τής 31ης Ιουλίου προς 1η Αυγούστου 2017. Ώρα 3.30’ το πρωί. Δύο παρέες νεαρών (μια ελληνόφωνη και μια ξενόφωνη) φωνασκούν, χασκογελούν, γρυλίζουν, τρεκλίζουν έξω από το κατάστημα που τους φιλοξενεί μέσα στα παράωρα της νύχτας. Πανδαιμόνιο!
Άναρθρες κραυγές! Και μερικές έναρθρες, παθητικές: «Μελίνα, σ’ αγκαπώ, σ’ αγκαπώ, σ’ αγκαπώ». Η γειτονιά αναστατώνεται. Οι άνθρωποι πετάγονται αλαφιασμένοι από τα κρεβάτια τους. Μάταια περιμένουν να σταματήσει το πρωτόγνωρο αυτό κακό. Κράτησε ώς τίς 4.30’ το πρωί με συνεχή ένταση.
Η αναστάτωση της γειτονιάς συμπληρώνεται με τα ιδιωτικά αυτοκίνητα, που τρέχουν δαιμονιωδώς στους κοντινούς δρόμους της πλατείας, κινδυνεύοντας να πέσουν πάνω στα μαγαζιά. Σε λίγο μια παρέα ριψοκίνδυνων δικυκλιστών περνούν θορυβωδώς και χάνονται στον ανηφορικό δρόμο. Τρέμει η ψυχή μας, μήπως τους δούμε αιμόφυρτους στην άσφαλτο.
Οι παραπάνω σκηνές δεν αναφέρονται στα γνωστά για τον ανερμάτιστο τουρισμό τους Μάλια τής Κρήτης. Διαδραματίστηκαν εδώ στη δική μας πόλη, που από καιρό έχει χάσει την ησυχία της.
Πολυκίνητοι νεαροί και πολύγελες σουσουραδίτσες, η πόλη που δέχεται τα νυχτερινά σας ξεσπάσματα, θέλει να ζήσει από τον τουρισμό, αλλά εσείς άκριτα τον δυσφημείτε. Υπάρχουν και όρια (στον τρόπο διασκέδασης, στον χρόνο, στον τόπο). Έχετε λοιπόν υπόψη σας ότι ο τόπος τής ξέφρενης ψυχαγωγίας σας κατοικείται;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.