Ονειρεύομαι τη χρονιά που σε κάποια εθνική επέτειο θα μπω στην Εκκλησία και δε θα βρω κορδέλες δεμένες στα μπροστινά καθίσματα, τα οποία θα περιμένουν τους επισήμους, που θα έρθουν λίγο πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας.
Ονειρεύομαι τη χρονιά, που σε κάποια εθνική επέτειο, θα μπω στην Εκκλησία και θα βρω τους λεγόμενους επισήμους να είναι εκεί από νωρίς και να κάθονται ταπεινά, σε κάποιο πίσω πίσω στασίδι, χωρίς να στριμώχνονται, ώστε να χωρέσουν στη φωτογραφία.
Έχω κι άλλα όνειρα να σας τα πω;
Κάθε χρόνο στις παρελάσεις βλέπουμε, είτε στην τηλεόραση, είτε ο καθένας στην περιοχή του, στις εξέδρες των επισήμων να είναι ανεβασμένοι κάθε αξιώματος πολιτικοί, από πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέχρι έναν απλό δημοτικό σύμβουλο. Τα παιδιά περνούν από μπροστά τους και αποδίδουν τιμές στα… “τιμώμενα πρόσωπα” (!)
Ευλόγως, θα αναρωτηθεί κανείς: Για ποιο λόγο είναι τιμώμενα πρόσωπα οι πολιτικοί της χώρας και των κατά τόπους περιοχών, αφού γιορτάζουμε τους ήρωες και τιμούμε τους νεκρούς;
Ονειρεύομαι, λοιπόν, τη χρονιά που θα δω τους τοπικούς άρχοντες να χειροκροτούν τα παιδιά, όχι από την εξέδρα, αλλά μέσα από τον απλό τον κόσμο, που κάθεται κατά μήκος των δρόμων.
Ονειρεύομαι τη χρονιά που θα δω ανεβασμένους στην εξέδρα γέροντες, που είναι ακόμα εν ζωή και που πολέμησαν το ‘40 στα βουνά για την ελευθερία.
Ονειρεύομαι τη χρονιά που θα δω στην εξέδρα, αντί για πολιτικούς, τα όπλα και τις φορεσιές των ηρώων, που είναι στα μουσεία και σώζονται μέχρι σήμερα, να είναι στερεωμένα και μαζί με τους ήρωες γέροντες να δέχονται αξίως τις τιμές, που θα αποδίδουν οι παρελαύνοντες.
Ίσως να είμαι ονειροπόλος και γραφικός.
Όμως, νιώθω ρεαλιστής. Κανείς, μέχρι σήμερα, δε μου έχει δώσει μια καλή απάντηση στα ερώτηματά μου, για ποιο λόγο αυτές οι μέρες να χάνουν το πραγματικό τους νόημα και να γίνονται αφορμή για ψηφοθηρία και αυτοπροβολή;
Με ρωτούν μερικοί: Οι ιερείς δε σε ενοχλούν που είναι στην εξέδρα;
Όχι, δε με ενοχλούν. Δε με ενοχλούν, επειδή σε κάποια ράσα βλέπω ακόμα τον ηρωισμό, που έδειξε η Εκκλησία και στην επανάσταση του ’21 και στον πόλεμο του ’40.
Στο ράσο βλέπω μια διαχρονικότητα, μια συνέπεια και μια παράδοση, που συνεχίζεται στο πέρασμα των αιώνων. Μη μου μιλήσει κανείς για κακούς κληρικούς.Υπάρχουν και αυτοί δυστυχώς. Να ψάξουμε,όμως, να βρούμε τους καλούς και να είμαστε σίγουροι πως θα βρούμε πολλούς.
Θα βρούμε και σήμερα ήρωες, όπως ήταν οι Πατέρες του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων, όπως ήταν ο π. Γεώργιος Σιούλης και πολλοί ακόμα, που στο ένα χέρι είχαν το σταυρό και στο άλλο το τουφέκι.
Στην πολιτική όμως; Πείτε μου έναν πολιτικό που να έχει το πνεύμα του μοναδικού κυβερνήτη της Ελλάδας του Ι.Καποδίστρια. Είναι ίσως ιεροσυλία και μόνο η σκέψη! Έστω, έναν Μεταξά του ΟΧΙ. Βρείτε μου έναν πολιτικό του ΟΧΙ στην Ελλάδα του ΝΑΙ σε όλα και ίσως αναθεωρήσω.
Φίλοι πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες. Κάντε μια έξυπνη κίνηση. Δώστε τόπο στην ιστορία να προβληθεί, για να τη μάθουν τα παιδιά μας. Μη στέκεστε σαν καταπέτασμα μπροστά της.
Μου λέτε μερικοί… “μα έτσι είναι η συνήθεια, έτσι είναι το πρωτόκολλο”
Ποιό πρωτόκολλο, αδερφέ; Εδώ έχει καταλυθεί κάθε έννοια του συντάγματος και εσύ μου θέλεις την εξέδρα και την πρωτοκαθεδρία, επειδή δήθεν ακολουθείς τους κανονισμούς;
Μείνε ανάμεσά μας φέτος. Κάνε μας να νιώσουμε ότι είσαι δικός μας άνθρωπος. Χειροκρότα μαζί μας τα παιδιά, μέσα από το πλήθος και θα δεις. Θα δεις πως αυτό, μόνο υπέρ σου θα είναι. Και τότε, ίσως, μείνεις και εσύ στην ιστορία. Ίσως, στο μέλλον λένε, πως στη σύγχρονη Ελλάδα του εθνομηδενισμού, πέρασε και ένας ταπεινός άνθρωπος του Θεού, που μας λείπει πολύ η παρουσία του. Μόνο υπέρ σου θα είναι. Θα το δεις!
… και οι ενορίες θα γεμίσουν πάλι και η παρέλαση θα αποκτήσει άλλο κύρος. Δώσε το παράδειγμα και κάνε πράξη αυτό που διδάσκει η Εκκλησία:
“Αλλάζω τον εαυτό μου, για να αλλάξει ο κόσμος”
Κλείνοντας την περιγραφή του ονείρου μου, ήθελα να πω ότι, στη δική μας περιοχή, ο Δήμαρχός μας έχει δείξει καλά στοιχεία. Δεν έχω σχέση με την πολιτική και τους ανθρώπους της και έτσι δεν τον γνωρίζω καλά. Όμως, είναι ο μόνος που δε με ενοχλεί η παρουσία του. Με κάνει να νομίζω ότι έχει το αίσθημα του σεβασμού και της ταπείνωσης. Όχι πάντα. Αλλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος.
Ελπίζω λοιπόν ότι ίσως να σκεφτεί να κάνει πράξη την περιγραφή ενός ονειροπαρμένου.
Άλλωστε, οι τολμηροί και οι καινοτόμοι είναι αυτοί που έμειναν στην ιστορία.
Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες.