Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΑΝΟΥΛΗ
Όλοι όσοι ανήκουμε στην πλέμπα έχουμε βιώσει και βιώνουμε πολύ πόνο. Όχι τόσο σωματικό όσο ψυχικό. Τι είναι άραγε αυτό που προκαλεί ψυχικό πόνο; Ο εσωτερικός κριτής. Αυτός που σου λέει: Δεν έκανες το σωστό, δεν έκανες αυτό που έπρεπε, δεν χρησιμοποίησες τις δυνάμεις σου, είσαι λίγος, είσαι άχρηστος, είσαι τεμπέλης, είσαι… είσαι…
Αυτός λοιπόν ο πόνος, γίνεται το κίνητρο για να δράσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Βλέπουμε τον αναβάτη πάνω στο άλογο να χρησιμοποιεί το καμτσίκι για να προκαλέσει πόνο στο άλογο ώστε ο πόνος αυτός να γίνει κίνητρο για το άλογο να τρέξει γρήγορα. Αν βέβαια το μαστίγωμα συνεχιστεί έντονα μπορεί το άλογο να καταρρεύσει.
Όπως συμβαίνει και στον άνθρωπο, συνεχής ψυχικός πόνος οδηγεί στην εξουθένωση-τρέλα. Ποιος διαμορφώνει τον εσωτερικό μας κριτή; Η οικογένεια, η εκκλησία, η κοινωνία, η χώρα στην οποία ζεις. Όταν πράττεις το σωστό η αποδοχή της αναγνώρισης ανεβάζει το εγώ, περισσότερο βέβαια όταν γινόμαστε δημοφιλείς στους άλλους. Όταν δε έχουμε και δουλειά που μας αποδίδει είμαστε στην κορυφή.
Υπάρχει ένα ρητό «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω», που σημαίνει πως όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει. Εάν μεν έχεις δουλειά, πάει καλά, εάν δεν έχεις τι γίνεται; Μια τρέλα διακατέχει τις εργαζόμενες τάξεις των καπιταλιστικών κρατών. Η τρέλα αυτή είναι ο έρωτας για δουλειά που φτάνει στο σημείο να εξαντλούνται ζωτικές δυνάμεις του ατόμου και των απογόνων του.
Αντί να καταπολεμίσουν αυτή τη διαστροφή οικονομολόγοι, παπάδες, και ηθικολόγοι έχουν καθαγιάσει τη δουλειά. Ο εσωτερικός κριτής του ανέργου να κτυπάει συνεχώς κόκκινο. Γιατί όμως αυτά που λένε για την ηθική της δουλειάς, δεν τολμάνε να την συστήσουν στα αφεντικά τους; Οι φιλάνθρωποι ανακηρύσσουν ευεργέτες της ανθρωπότητας εκείνους που για να πλουτίσουν μη κάνοντας τίποτα δίνουν δουλειά στους φτωχούς. Διότι δουλεύοντας αυξάνεις την αθλιότητά σου και η αθλιότητά σου απαλλάσσει από τον κόπο να σου επιβάλλουν δια νόμο τη δουλειά.
Η δια νόμου επιβολή της δουλειάς φέρνει πολλές συμφορές, απαιτεί πολύ βία και κάνει πολύ θόρυβο. Απεναντίας, η πείνα όχι μόνο είναι μια αθόρυβη, σιωπηρή και ακατάπαυστη πίεση μα και όντως η πιο φυσική κινητήρια δύναμη της εργασίας και της βιομηχανίας που έχει σαν επακόλουθο τις πιο μεγάλες προσπάθειες.
Στην καπιταλιστική κοινωνία η εργασία είναι το αίτιο κάθε λογής διανοητικού εκφυλισμού και οργανικής παραμόρφωσης. Οι έλληνες της κλασσικής αρχαιότητας έβλεπαν τη δουλειά με περιφρόνηση, μόνο στους δούλους επιτρέπονταν να δουλεύουν. Οι ελεύθεροι πολίτες ήξεραν μόνο γυμναστική και πνευματικά παιχνίδια. Οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας διδάσκουν την περιφρόνηση για τη δουλειά, για τον εξευτελισμό του ελεύθερου πολίτη.
Σήμερα τα εργατικά χέρια τα έχουν αντικαταστήσει οι μηχανές και τα ρομπότ. Και αντί να χαιρόμαστε μας πιάνει κατάθλιψη. Για δείτε πως ο Έλληνας ποιητής Αντίπατρος ύμνησε με τα ακόλουθα λόγια την εφεύρεση του νερόμυλου:
«Ξεκουράστε το χέρι που γυρνάει τον μύλο, μυλωνούδες, και κοιμηθείτε ήσυχα! Ας λαλεί μάταια ο πετεινός πως ξημερώνει! Η Δήμητρα έβαλε τις νύμφες να κάνουν τη δουλειά των δούλων! Νάτες! Πηδούν ανάλαφρα στη ρόδα! Να ο άξονας με τις αχτίνες! Περιστρέφεται τρίζοντας και γυρνάει τη βαριά μυλόπετρα! Ας ζήσουμε όπως ζούσαν οι πατέρες μας κι ας απολαύσουμε τεμπέλικα τα δώρα της Θεάς!».
Αλίμονο όμως! Η σχολή που τον ερχομό της ανήγγειλε ο Αντίπατρος δεν ήρθε εδώ και τόσους αιώνες. Μήπως ήρθε η ώρα σήμερα; Ξέρω ότι για κάποιους γίνομαι επικίνδυνος, τους χαλάω το προσωπείο που τόσο καλά έχουν κτίσει. Το ρισκάρω!
Υστερόγραφο 1: Στον 21ο αιώνα το δικαίωμα στην εργασία πάει περίπατο και καλώς πάει. Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Για σκεφτείτε το.
Υστερόγραφο 2: Μακάρι αυτά που σου γράφω να τα ήξερα όταν ήμουν 20 χρόνων. Έστω και στα 57 ποτέ δεν είναι αργά. Θα επανέλθω.
Υστεργόγραφο 3: Ποιά η γνώμη σας για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα;
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!