Χαιρετισμός
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου, Προηγουμένου Ἱ.Μ.Μ. Μετεώρου
Στήν ἡμερίδα τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν
Ἀθήνα, 1 Φεβρουαρίου 2025
Αἰδεσιμολογιώτατοι, πολυσέβαστοι, πολυτίμητοι καί γενναιώτατοι Πατέρες τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν, γνήσια τέκνα καί θυσιαστικοί συνεχιστές τοῦ ὁμολογιακοῦ ἔργου τοῦ ἀειμνήστου ἁγιασμένου Γέροντός Σας Σαράντη Σαράντου, τοῦ ὁποίου ἡ εὐχή εἴθε νά κατευθύνει καί τήν παροῦσα Σύναξη.
Εὑρισκόμενοι σήμερα ἀνάμεσά σας, σ’ αὐτή τήν εὐλογημένη σύναξη σεβαστῶν καί ἀγαπητῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν· σύναξη ἐπαγρύπνησης, ἀφύπνισης καί ἀντίδρασης σέ ὅσα ἀντορθόδοξα καί ἀλλοτριωτικά τῆς πίστεώς μας τεκταίνονται στίς μέρες μας· γνωρίζοντας τούς προβληματισμούς καί τίς ἀνησυχίες σας· νιώθοντας τόν παλμό καί τόν δυναμισμό σας· ἀφουγκραζόμενοι τή μυστική ἀγωνία τῆς ψυχῆς σας, ξεπηδᾶ ἀπό μέσα μας μιά πηγαία δοξολογία πρός τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας, πού μᾶς ἔχει χαρίσει τήν ἀμώμητη πίστη μας, τήν ἁγία μας Ὀρθοδοξία.
Δόξα τῇ Ἁγίᾳ καί Ὁμοουσίῳ καί Ζωοποιῷ καί Ἀδιαιρέτῳ Τριάδι.
Πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ!
Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,
Μέ ἀφορμή τήν ἐφετινή σύμπτωση τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα, καί ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, καί τήν ταυτόχρονη ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νικαίας, ἐκδηλώνεται στούς κύκλους τῶν οἰκουμενιστῶν μιά ἔντονη κινητικότητα γιά καθιέρωση κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μέ τούς ἑτεροδόξους. Εἴχαμε, ἔτσι, μία σειρά ἀπό παρεμβάσεις, τοποθετήσεις, δηλώσεις καί συναντήσεις, σέ κορυφαῖο ἐπίπεδο, ἀνάμεσα σέ ἐκπροσώπους τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Σέ αὐτό τόν σύντομο χαιρετισμό μας δέν θά εἰσέλθουμε, βεβαίως, στό θέμα τῆς ἡμερίδος, καθώς μία σειρά ἀπό ἐκλεκτούς εἰσηγητές θά παρουσιάσουν τήν ἱστορική ἐξέλιξή του καί θά ἀναδείξουν μέ τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα τήν ἀκριβῆ διάσταση τῶν πραγμάτων.
Θεωροῦμε, ὅμως, ὑποχρέωσή μας ἱερή νά τονίσουμε ὅτι τό ὅλο ἐγχείρημα ἐντάσσεται στήν πάγια τακτική τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά λαμβάνει καί νά ἐπιβάλλει τίς αὐθαίρετες οἰκουμενιστικές ἐπιλογές του, χωρίς τή σύμφωνη γνώμη τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Ἡ ὑπεροχική αὐτή πρακτική τοῦ Φαναρίου κατέληξε πλέον νά λειτουργεῖ ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει κάθε φορά τίς δικές του ἐπιλογές καί ἀποφάσεις, ὑπερβαίνοντας αὐθαίρετα καί κατ’ ἐξακολούθηση τό ρόλο του, ὡς συντονιστοῦ καί μόνο, στούς θεολογικούς διαλόγους καί τίς διορθόδοξες ὑποθέσεις.
Αὐτή ἡ ἐπιβολή πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, θεωροῦμε ὅτι ἀποτελεῖ τόν ὕψιστο πνευματικό κίνδυνο τῶν ἡμερῶν μας. Πρόκειται γιά μία ἐκκλησιολογική ἐκτροπή πού ἔχει ἤδη ἐπιφέρει καί ἀπειλεῖ νά ἐπιφέρει ἀκόμη μεγαλύτερα δεινά στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Πρόσφατο κραυγαλέο ὅσο καί θλιβερό παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ ἐπεκτατισμοῦ καί τῶν μεθόδων ἐπιβολῆς τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εἶναι ἡ ἀντικανονική παραχώρηση τοῦ οὐκρανικοῦ «αὐτοκεφάλου» -τό ὁποῖο δέν ἔχουν ἀναγνωρίσει οἱ 10 ἀπό τίς 14 Τοπικές Ἐκκλησίες- καθώς καί τό αὐθαίρετο δικαίωμα νά ἐπεμβαίνει, νά παρεμβαίνει καί νά ἐπιβάλλεται ἀντικανονικά στίς Τοπικές Ἐκκλησίες, ὄχι ὡς Πρῶτος μεταξύ ἴσων, κατέχων τά πρεσβεῖα τιμῆς, ἀλλά ὡς «Πρῶτος ἄνευ ἴσων» καί διεκδικῶν πρωτεῖο ἐξουσίας. Μάλιστα στίς 20 Φεβρουαρίου 2019, μέ σχετική ἐπιστολή του πρός τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας κυρό Ἀναστάσιο, διετύπωνε τήν ἄποψη -ἡ ὁποία, ἀπ’ ὅσο γνωρίζουμε δέν ἔχει ἀνακληθεῖ μέχρι σήμερα- ὅτι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μπορεῖ νά ἐπεμβαίνει σέ ὅλα τά ζητήματα τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἴτε αὐτεπαγγέλτως εἴτε κατόπιν αἰτήσεώς τους. Ἄς διαβάσουμε καί τό σχετικό ἀπόσπασμα: «…Ὡς ἐκ τούτου, οὐ μόνον ἔνθα περί Δογμάτων καί ἱερῶν Παραδόσεων καί Κανονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων ἤ περί γενικῶν ζητημάτων ἀφορώντων εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐν πᾶσι τοῖς σχετικῶς σπουδαίοις ἐπί μέρους ζητήμασι τοῖς ἐνδιαφέρουσι ταύτην ἤ ἐκείνην τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν, ἡ κηδεμονική πρόνοια καί ἀντίληψις τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας παρεμβαινούσης -ποῖ μέν [=ἄλλοτε μέν], αὐτεπαγγέλτως καί ὡς ἐκ καθήκοντος, ποῖ δέ [=ἄλλοτε δέ], κατ᾿ ἐπίκλησιν τῶν ἐνδιαφερομένων- καί παρεχούσης τήν ἀποτελεσματικήν αὐτῆς συμβολήν, πρός διαίτησιν καί ἐπίλυσιν διαφορῶν ἀναφυεισῶν μεταξύ τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, πρός διευθέτησιν διαφωνιῶν μεταξύ ποιμένων καί ποιμνίου…» (!).[1]
Ἡ ἐπιδίωξη αὐτή γιά αὐθαίρετη πρωτοκαθεδρία ἔλαβε θεσμικό μανδύα στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία τελικῶς οὔτε Σύνοδος ἦταν οὔτε Ἁγία ἦταν οὔτε Μεγάλη[2], στηρίχτηκε δέ στίς αἱρετίζουσες ἀπόψεις τοῦ πρό διετίας ἀποδημήσαντος Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα περί τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος[3], γιά τήν ὑποστήριξη τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς Πρώτου ἄνευ ἴσων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου (κατ’ αὐτόν) ὑπάρχει μία τάξη, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Θεός Πατέρας ἔχει τό «πρωτεῖο ἐξουσίας» καί ἀκολουθοῦν ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό τό πρότυπο τό κατεβάζει σέ κτιστό ἐπίπεδο, θεωρώντας ὅτι αὐτός πού ἔχει τά πρεσβεῖα τιμῆς (βάσει τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων) κατέχει καί Πρωτεῖο ἐξουσίας ἄνευ ἴσων. Κατά τόν Ἅγ. Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἡ Ἁγία Τριάδα δέν ὑπόκειται σέ τάξη, εἶναι ὑπέρ τήν τάξη[4].
Στήν οὐσία ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ὑποπίπτει στό θεμελιῶδες θεολογικό σφάλμα τῆς δυτικῆς θεολογίας, δηλαδή συγχέει τήν ἀΐδιο Τριάδα (τήν κατά κυριολεξία θεολογία) μέ τή Θεία Οἰκονομία (δηλ. τήν φανέρωση – ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν κτίση καί στήν ἱστορία). Πραγματοποιεῖ αὐθαιρέτως τό κατέβασμα αὐτό τῆς ἀϊδίου Τριάδος χωρίζοντας ἀξιολογικά τά ὀνόματα τῶν προσώπων σέ κτιστό ἐπίπεδο μέσα στό θεανθρώπινο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Κι ὅμως κατά τή διατύπωση – ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Παναγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας θεσπίστηκε ἐξ ἀρχῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὄχι ἡ καθ’ ὑπόταξη σύνδεση ἤ τό ἀσύνδετο σχῆμα, ἀλλά ἡ παρατακτική σύνταξη, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν παρατάσσει ὅμοιους ὅρους ἤ ὅμοιες προτάσεις. Δηλαδή λέμε· «Δόξα τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» καί ἐννοοῦμε τά τρία Ὀνόματα τῶν τριῶν Προσώπων τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, κατά παράταξη ἰσότητος καί ὄχι ἀξιολογικά[5]. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, μέ θαυμασμό, πόσο προσεκτικοί ἀκόμα καί στήν παραμικρή λεπτομέρεια τῆς διατύπωσης ὑπῆρξαν οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας!
Πρωτεῖο ἐξουσίας δέν ὑπάρχει διατυπωμένο ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί τούς Κανόνες ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι, βεβαίως, δέν εἶναι ἀναθεωρήσιμοι. Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ ἐπακριβῶς ὅσα «πανταχοῦ, πάντοτε καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη»[6]. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πρωτεῖο ἐξουσίας, ἀλλά πρεσβεῖα τιμῆς, σύμφωνα μέ τόν Γ΄ Κανόνα[7] τῆς Β’ Οἰκ. Συνόδου καί τόν ΚΗ’ Κανόνα[8] τῆς Δ’ Οἰκ. Συνόδου. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πρωτεύων ὡς Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρωτεύων. Ὅπως ρητά ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κολασσαεῖς ἐπιστολή του: «καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων»[9]. Τό ἀντίκρυσμα τῆς πίστεως εἶναι αὐτό: ὅτι ὁ Χριστός εἶναι παρ’ ἡμῖν καί ἐν ἡμῖν, ὡς ζωή, πρωτεύων.
Ἡ παραδοχή πρωτείου ἐξουσίας ἄνευ ἴσων εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Χριστοῦ, ὡς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἔγραφε χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης: «Ἡ παραδοχή πρωτείου δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] ἐπί τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδή τό νά εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλή καί ἀρχή ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μέ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό πρωτεῖο δικαιοδοσίας [ἐξουσίας] συνιστᾶ ἀνατροπή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος»[10]. Ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται συνοδικῶς ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια. Ὅ,τι γίνεται ἐκτός συνοδικότητoς, ἀκυρώνει τή χαρισματική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στό μυστηριακό Του Σῶμα, τήν Ἐκκλησία.
Τό πρωτεῖο ἐξουσίας, οὐσιαστικά, εἶναι ἀντιποίηση ἀρχῆς(!). Ποιά εἶναι ἡ ἀρχή; Εἶναι ὁ θεάνθρωπος Χριστός, ὡς Κεφαλή τοῦ θεανθρωπίνου Σώματος, τῆς Ἐκκλησίας. Τώρα, ὁ ἄνθρωπος (καί ἐν προκειμένῳ ὁ Πατριάρχης) διεκδικεῖ τή θέση τῆς θεανθρώπινης Κεφαλῆς καί ἀντιποιεῖται τήν θεανθρώπινη Ἀρχή(;). Ἔτσι, λοιπόν, μέ τό πρωτεῖο ἐξουσίας ἀφενός μέν ἀκυρώνεται ἡ θεανθρώπινη Ἀρχή, ἀφετέρου δέ ἀκυρώνεται στήν πράξη τό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό σημαίνει τόν παραμερισμό τῆς ἐνεργοῦ παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο ἐγγυᾶται τήν ἐν Χριστῷ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, τόν παραμερισμό, δηλαδή, τῆς ἐπιστασίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν»[11]. «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν»[12], πού σημαίνει ὅτι οἱ ἀποφάσεις εἶναι συνοδικές-συνεργατικές μέ τήν ἐποπτεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔτσι, ὅπως ἔγινε στήν πρώτη Ἀποστολική Σύνοδο τῶν Ἱεροσολύμων καί διατυπώνεται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.
Τό πρωτεῖο ἐξουσίας εἶναι οὐσιαστικά διασπαστικό τῆς ἑνότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνεργεῖ ταξικά καί ἑπομένως τοξικά δηλητηριάζοντας τό θεανθρώπινο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνεργεῖ διαμετρικά ἀντίθετα πρός τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἁγιάζει καί τελειοποιεῖ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα θά ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια καί «τά ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν»[13]. Ἀνθρωπίνως, μέ αὐτές τίς ὀλέθριες πρωτοβουλίες τοῦ Πατριάρχου, τοῦ «δῆθεν» πρώτου ἄνευ ἴσων, καί τῶν σύν αὐτῷ ὁμοφρόνων -Ἀρχιεπισκόπων, Ἐπισκόπων, ἱερέων, μοναχῶν, θεολόγων Καθηγητῶν Πανεπιστημίου καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί λαϊκῶν- κινδυνεύουμε νά μᾶς εἰσάγουν σέ ὀλέθριο πειρασμό, ὅπου διακυβεύεται ἡ σωτηρία μας, ἐάν καί ἐμεῖς συμφωνοῦμε (ἤ καί κωφεύουμε) μέ τόν «πρῶτο» καί τούς σύν αὐτῷ. Διακυβεύουν τή σωτηρία τους, ἀλλά καί ἡ δική μας σωτηρία διακυβεύεται, ἐφόσον συμφωνοῦμε ἤ μένουμε σιωπηλοί καί ἀμέτοχοι μπροστά σ’ αὐτόν τόν ὀλέθριο χαλασμό τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας.
Βρισκόμαστε, δυστυχῶς, ἐνώπιον ἑνός πρωτοφανοῦς καί πολυώδυνου πειρασμοῦ, πού ἀπειλεῖ νά προκαλέσει μεγάλη ἀναταραχή, σοβαρούς κραδασμούς καί ἰσχυρούς κλυδωνισμούς στό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας καί θά ἔχει ὡς συνέπεια τριβές, διχοστασίες, διασπάσεις καί σχίσματα μέ μεγάλες θλίψεις καί δοκιμασίες γιά τούς πιστούς.
«Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν»[14], μᾶς καλεῖ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Γι’ αὐτό καί ἀπέναντι σέ τέτοιες ὀλέθριες πρακτικές καί τακτικές δέν θά πρέπει, σέ καμμία περίπτωση, νά ὑπάρξει ἀδράνεια, χαλάρωση, ἐφησυχασμός, φόβος ἤ δειλία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Χρειάζεται ἐνημέρωση, ἐγρήγορση, ἐπαγρύπνηση, ἡ ὁποία πρακτικῶς ἐκφράζεται μέ τήν ὀντολογικοῦ χαρακτῆρα, σωστική καί ἀνατρεπτική μετάνοια καί τή συνεχῆ ἔντονη καί ἔμπονη προσευχή. Ἀπαιτεῖται ἀνδρεῖο καί ἐν Χριστῷ ὁμολογιακό φρόνημα, θάρρος, πνευματική λεβεντιά, καί παρεμβάσεις τέτοιες, πού θά σταθοῦν ἀνάχωμα στούς ὅποιους σχεδιασμούς καί ἐπιβουλές τῶν οἰκουμενιστῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν.
Ἄς γνωρίζουν καλά ὅλοι, ὅσοι ἀπεργάζονται ὅλα αὐτά τά ἀντορθόδοξα σχέδια, ὅτι δέν πρόκειται νά δεχθοῦμε τετελεσμένα. Εἶναι καθῆκον ὅλων μας νά μήν σιωπήσουμε. Εἶναι καθῆκον μας νά ἐκφράσουμε τήν ὀρθόδοξη δογματική μας συνείδηση, τόν διαχρονικό ἁγιοπνευματικό λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, τόν αὐθεντικό καί ζωντανό λόγο τῶν συγχρόνων γερόντων μας καί ὅλων, ὅσοι παραμένουν πιστοί στήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί πορεύονται «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι».
Σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ ὀρθή πίστη, τά ὀρθά δόγματα εἶναι βασική προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας. Ἄς μᾶς ἀξιώσει ὁ Πανοικτίρμων Ἅγιος Τριαδικός Θεός μας, διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά παραμείνουμε παντί σθένει καί πάσῃ δυνάμει «πιστοί ἄχρι θανάτου»[15] στήν παραδεδομένη Ὀρθόδοξη Πίστη μας καί τήν ἀναλλοίωτη ἀλήθεια τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
Οἱ γρηγοροῦντες, κατά τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση, πιστοί παραμένουμε –εὐγνωμόνως– ἀκλόνητοι στήν Ἐκκλησία μέ τόν διαχρονικό Νικητή, τόν γλυκύτατο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό[16]. Οἱ ἐμπνευστές καί σχεδιαστές τῆς ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί ἀποδομητές τῆς ἑνότητος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, πρέπει νά γνωρίζουν, ὅτι «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν»[17]. Ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός μας θά συντρίψει κάθε οἰκουμενιστική καί αἱρετίζουσα ἐπηρμένην ὀφρύν[18] καί ἀλαζονική κεφαλή, ὅποια θέση καί ἄν κατέχει στόν θεανθρώπινο ὀργανισμό τῆς Ἐκκλησίας μας.
Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας, «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός τῶν δυνάμεων»[19]! Μέγα τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος!
[1] Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, Ἀπαντητικό Γράμμα στήν ἀπό 14/01/2019 ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, 20 Φεβρουαρίου 2019: https://ec-patr.org/apantitiko-gramma-toy-oikoymenikoy-patriarchoy-stin-apo-14/
[2] Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἦταν μία ἁπλή Σύναξη Προκαθημένων μέ συμβολική παρουσία μερίδος Ἐπισκόπων, ἀπό τήν ὁποία ἀπεῖχαν 4 συνολικά τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἐκπροσωποῦν τό μεγαλύτερο πληθυσμιακά ποσοστό Ὀρθοδόξων παγκοσμίως. Μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, γιά πρώτη φορά στήν δυσχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, δόθηκε ἡ ἰδιότητα τῆς Ἐκκλησίας σέ πληθώρα ἑτεροδόξων χριστιανικῶν κοινοτήτων.
[3] Στό Κείμενο τῆς Ἐγκυκλίου τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης τό Κεφάλαιο I τιτλοφορεῖται, « Ἡ Ἐκκλησία: Σῶμα Χριστοῦ, εἰκών τῆς Ἁγίας Τριάδος», https://www.holycouncil.org/encyclical-holy-council_el
[4] Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
[5] Δέν ὑπάρχει δηλ. 1ος, 2ος, 3ος, γι’ αὐτό καί λέγουμε «Δόξα τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι». Τά τρία Ὀνόματα τῶν τριῶν Προσώπων κατά παράταξη ἰσότητας καί ὄχι ἀξιολογικά. (Μ. Βασίλειος)
[6] Ἁγίου Βικεντίου, Ἐπισκόπου Λε(ι)ρίνου (450 μ.Χ.)
[7] Κανών Γ´: «Τὸν μέν τοι Κωνσταντινουπόλεως ἐπίσκοπον ἔχειν τὰ πρεσβεῖα τῆς τιμῆς μετὰ τὸν τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπον, διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν νέαν Ῥώμην».
[8] Κανών ΚΗ΄: «Καὶ τῷ αὐτῷ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι, τὰ ἴσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν τῷ τῆς Νέας Ῥώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίναντες, τὴν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ τιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ βασιλίδι Ῥώμῃ, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνην μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ᾿ ἐκείνην ὑπάρχουσαν».
[9] Κολασ. 1,18. Μτφ. Καί Αὐτός εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ σώματος, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἀρχή, ὁ πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, γιά νά γίνει Αὐτός ὁ πρῶτος σέ ὅλα.
[10] Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Τό κείμενο τῆς Ραβένας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, περ. «Ἐν Συνειδήσει», ἔκδ. Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἰούνιος 2009, σελ. 97
[11] Ἰω. 16, 13
[12] Πράξεις 15, 28
[13] Ἰω. 16, 13: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν». Μτφ.: Ἀλλά ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, θά σᾶς ὁδηγήσει σέ ὅλη τήν ἀλήθεια, διότι δέν θά μιλήσει ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀλλά θά πεῖ ὅσα ἀκούσει καί θά σᾶς ἀναγγείλει ἐκεῖνα πού μέλλουν νά συμβοῦν.
[14] Ματθ. 26, 41
[15] Ἀποκ. 2, 10
[16] «Ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ», Ἀποκ. 6, 2
[17] Πξ. 26, 14
[18] Ἰαμβικές Καταβασίες Χριστουγέννων, ΩΔΗ Γ’: «Νεῦσον πρὸς ὕμνους, οἰκετῶν Εὐεργέτα, ἐχθροῦ ταπεινῶν, τὴν ἐπηρμένην ὀφρύν· φέρων τε παντεπόπτα, τῆς ἁμαρτίας ὕπερθεν ἀκλόνητον, ἐστηριγμένους, Μάκαρ μελῳδούς, τῇ βάσει τῆς πίστεως». (Μετάφραση: Εὐεργέτα Χριστέ, πρόσδεξε μέ συμπάθεια τούς ὕμνους τῶν δούλων Σου, ταπεινώνοντας τήν ἀλαζονική ἔπαρση τοῦ ἐχθροῦ-διαβόλου καί ἀπαλλάσσοντας τούς ὑμνητές Σου, μακάριε Παντεπόπτα, ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀκλόνητα στηριγμένους στό θεμέλιο τῆς πίστεως.)
[19] Βασιλειῶν Γ΄, 17, 1
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
