Ζητάω συγνώμη από τον ‘Κρασιμίρ’ (είναι το πρόσωπο, αλλά και ο τίτλος άρθρου που ήδη έχω γράψει, που από καιρό βρίσκεται στο συρτάρι του γραφείου μου, σε λίστα αναμονής και που όλο κάτι συμβαίνει και πάει πίσω και ξανά πίσω, όμως προέχει η αναγγελθείσα ΑΠΕΡΓΙΑ).
Δεν πρόκειται να γράψω για την κρισιμότητα της, για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, για το τι ετοιμάζονται να περάσουν από τη βουλή οι νεο-φιλελεύθεροι, οι νέο-κεντροδεξιοί και οι γιαλαντζί (από την τουρκική λέξη yalanci= ψεύτικος) υποστηρικτές της κυβέρνησης, για το πόσο σημαντικό είναι να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντί στο σάπιο και καταρρέον πολιτικό σύστημα.
Θα μιλήσω για τους ‘λειτουργούς’ της εκπαίδευσης, που ακούω ότι την ημέρα της γενικής απεργίας θα ασκήσουν την ηρωική δραστηριότητα του απεργοσπάστη!
Αυτό πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί από φίλο που ειδικεύεται στα εκπαιδευτικά θέματα της ‘πρωτοβάθμιας’…
Και σκέφτομαι ότι η πλάκα είναι πως κάποιοι από αυτούς τους ‘δάσκαλους’ πρέπει να διαμαρτύρονται για τα παιδάκια που πεινάνε και ζαλίζονται την ώρα του μαθήματος, που φοβούνται το αβέβαιο αύριο στον κλάδο τους, και που κριτικάρουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία.
Το παιδί μου σήμερα, είναι φοιτήτρια.
Και έτσι χάνω την ευκαιρία να πάω σε λίγες μέρες στην αυλή του σχολείου, την ώρα που θα κάνουν την πρωϊνή προσευχή για να τους φωνάξω:
«Είσαστε ανίκανοι και ακατάλληλοι να διδάσκετε το παιδί μου.
Στερήστε των κατάλληλων αρετών».
Όμως στις 17 Νοέμβρη (αν ακόμη κάνουν τη γιορτούλα για το Πολυτεχνείο), θα πάω στο κοντινό σχολειό ως απλός επισκέπτης να τους ρωτήσω πως τολμάνε να μαγαρίζουν το ιστορικό γεγονός, που πάνω απ’ όλα προβάλει των ηρωισμό και το χρέος αντίστασης στην τυραννία.
Τρ. 25 Σεπ.΄12
Στέφανος Μπιζάνης
Υ.Γ.:
Την ντροπή τους μπορούνε να την κρύψουνε και στο σπίτι τους.
Δεν είναι ανάγκη να …αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια των παιδιών.
Επειδή αυτά θα είναι που θα ρωτάνε αύριο: «Γιατί ‘Κύριε’»