Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΙΣΣΑΣ
“Τα παιδιά του πολέμου, που δεν είδαν τον ήλιο
που δεν είδαν φεγγάρια, σε καθάριο ουρανό
δεν τολμούν να γυρίσουν, να μιλήσουν σε φίλο
σ’ ένα πρόστυχο κόσμο, πίνουν σάπιο νερό”!
Έχουμε μάθει να μην κρατάμε ίσες αποστάσεις και να μην κρίνουμε με ίσα μέτρα και σταθμά ανθρώπους και καταστάσεις.
Ποιος αμφισβητεί ότι οι πολύνεκρες επιθέσεις σε Γαλλία και Βέλγιο ήταν αποτρόπαιες;
Κανείς νοήμων, πιστεύω.
Ποιος δεν στέκεται πλάι στο δράμα των προσφύγων;
Θέλω να πιστεύω το σύνολο των ανθρώπων.
Ποιος δεν λυπάται για τα θύματα του λιμού, της πείνας στις αφρικανικές χώρες;
Υποστηρίζω πως όλοι……
Κι όμως σαν μια αόρατη δύναμη μας κάνει να σκεφτόμαστε λίγο πιο δυτικά της Συρίας, λίγο πιο βόρεια της Σομαλίας, της Αιγύπτου, της Αλγερίας, της Λιβύης, λίγο πιο αμερικάνικα, παρ’ όλο που το σύνθημα που μεσουρανούσε ισχύει ακόμα για τους περισσότερους:
Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι …
Τι πιστεύαμε, τι πιστεύουμε ότι όταν σπέρνουμε ανέμους δεν θα θερίσουμε θύελλες;
Αυτό που ζούμε δεν είναι απλή τρομοκρατία.
Είναι μέρος ενός πολέμου και όταν καταλάβουμε ότι πρέπει να σεβόμαστε τις κουλτούρες άλλων λαών και δεν θα ανακατευόμαστε στα εσωτερικά τους, τότε μπορεί και να υπάρξει βήμα προόδου και κάτι σαν ειρήνη.
Τώρα ίσως να είναι πολύ αργά.
Οι Δυτικές Συνοικίες της Ευρώπης, δημιούργησαν τέρατα και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν να σώσουν τα μη σωζόμενα.
Εκτός και εάν όλα αυτά είναι μέρος του σχεδίου για …χερσαίες επιχειρήσεις γιατί σίγουρα το …παιχνίδι κράτησε πολύ.
Εξάλλου οι κρατούντες ενός λεπτού σιωπή (G20) στη όμορφη Πόλη με οικοδεσπότη τον (Σουλτάνο) Ερντογάν (να είστε σίγουροι ότι η λύση για την Κύπρο θα είναι στα μέτρα των άλλων) έχουν κάθε λόγο να σιωπούν.
Τα συμφέροντά τους σιγά σιγά προωθούνται και είναι ψηλά στην ατζέντα των ενόχων.
Κρίμα και λύπη για τους αδικοχαμένους…
‘‘ Τα παιδιά στην Παλμύρα, στο Χαλέπι, στη Χάμα
να ρωτήσω θεέ μου, τα κοιτάς που και που
στην Αλέπο πεθαίνουν και τα σφάζουν στη Ράκα
τα παιδιά της Συρίας, ενός άλλου θεού.
(…)δεν μπορεί να’ ναι έτσι, ο δικός μου ο κόσμος
δεν μπορεί να ’ναι έτσι, ο δικός μου θεός’’.