Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Επανερχόμαστε σήμερα φίλοι αναγνώστες στο καθ’ όλα νόμιμο και σεβαστό δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και τις όποιες λογικές διεκδικήσεις τους.
Και επανερχόμαστε διότι, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, το δικαίωμα αυτό ξεφεύγει σε πολλές περιπτώσεις από τον σκοπό των απεργούντων και περιέρχεται στα χέρια κακοποιών στοιχείων. Κακοποιών που, για τους δικούς τους λόγους, το εκτρέπουν σε οχλοκρατία, σε αιματηρές συμπλοκές με τα όργανα της τάξεως και σε βανδαλισμούς, καταστροφές και λεηλασίες περιουσιών αθώων πολιτών!
Φτάσαμε στο σημείο να αποτελεί θέμα καθημερινής ρουτίνας το ότι μια χούφτα κουκουλοφόρων, κράτος εν κράτει στην ίδια πάντα περιοχή του Πολυτεχνείου Αθηνών, στην οδό Στουρνάρη όπως και στα Εξάρχεια, κατεβάζει με απειλές τους επιβάτες των λεωφορείων και των τρόλεϊ για να τα πυρπολήσει και να διαφύγει στη συνέχεια ανενόχλητη και ασύλληπτη…
Τόσο απλά…!
Ανυπολόγιστη είναι και η ζημία, την οποία προκαλούν στην εθνική οικονομία οι λιμενεργάτες μας, με τις παρατεταμένες επί εβδομάδες απεργίες τους, την ώρα που η χώρα μας «καίγεται» για το πολύτιμο συνάλλαγμα, το οποίο προσδοκά να βάλει αυξημένο στα ταμεία της το καλοκαίρι, από την προσέλκυση εκατομμυρίων τουριστών αλλά και ξένων επενδυτών.
Ξένοι, που καταφθάνουν στην Ελλάδα για «ονειρώδεις» όπως τις είχαν κατά νου από χρόνια διακοπές και παραμένουν φυλακισμένοι κατά χιλιάδες στις καμπίνες των κρουαζιερόπλοιων, δικαιολογημένα αγανακτούν και αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που επέλεξαν τη χώρα μας για τις διακοπές τους, χωρίς οι απεργοί μας να συγκινούνται ούτε και να συνειδητοποιούν το εντελώς αυτονόητο. Ότι δηλαδή, με τον τρόπο αυτό, εκτός από την όποια αλυσίδα των ξενοδοχείων, των εστιατόριων κ.λπ. που μετράνε τις ζημιές τους, βλάπτουν και τα δικά τους συμφέροντα, αφού μειώνουν τις δυνατότητες του κράτους να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.
Φαύλος κύκλος παραδοξολογίας και λάθος επιλογής του χρόνου και του τρόπου με τον οποίο γίνονται αυτές οι απεργίες, στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία. Είμαστε και παραμένουμε υποστηρικτές στο πλευρό των αδικούμενων εργαζομένων ολόψυχα! Νομίζουμε όμως ότι είναι λάθος να συγχέουν την έννοια της απεργίας, το πραγματικό της νόημα και τους στόχους της, με τη νοοτροπία του «ας ασκήσουμε αυτό το δικαίωμα τώρα που λόγω εποχής πονάει… για να επιτύχουμε τον δικό μας στόχο!»
Αναφαίρετο ασφαλώς δικαίωμα των εργαζομένων η απεργία, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτό τους το δικαίωμα το ασκούν με τρόπο που να ενοχλεί και να πιέζει εκείνους τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους για την αδικία την οποία υφίστανται, χωρίς να υπολογίζουν ότι δημιουργούν προβλήματα σε χιλιάδες συμπολίτες τους, οι οποίοι σε τίποτα και ποτέ δεν τους φταίξαν! Με το να απεργούν, για παράδειγμα, οι οδηγοί των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ο κοσμάκης που θέλει να πάει στη δουλειά του είναι αυτός που ταλαιπωρείται, ξεροσταλιάζοντας επί ώρες στις στάσεις και όχι οι αρμόδιοι για τη λύση των προβλημάτων τους υπουργοί, οι οποίοι μετακινούνται αναπαυτικά με τις κλιματιζόμενες λιμουζίνες τους.
Θέτοντας με τις πορείες τους και τις κινητοποιήσεις τους σε νέκρωση την ήδη παραπαίουσα αγορά οι απεργοί, με τις πορείες τους και βάζοντας σε κίνδυνο τις περιουσίες των επιχειρήσεων από σπασίματα και λεηλασίες, προκαλούν εύλογα την οργή της κοινής γνώμης, την οποία θα έπρεπε να έχουν φίλα προσκείμενη στα αιτήματά τους και σύμμαχο στους αγώνες τους.
Πορείες διαμαρτυρίας συντεταγμένες στη μια πλευρά των δρόμων, όπως γίνονται στις πολιτισμένες χώρες, ώστε να μην δημιουργούν συγκοινωνιακή ασφυξία που ταλαιπωρεί χιλιάδες συμπολιτών τους!
Οργάνωση με δική τους ευθύνη, ομάδων περιφρούρησης περιουσιών των συνανθρώπων τους από επιδρομείς που «τρυπώνουν» ανάμεσά τους στις πορείες και οι οποίοι προβαίνουν σε πυρπολήσεις κάδων απορριμμάτων και αυτοκινήτων ή σε σπάσιμο βιτρινών καταστημάτων, τις οποίες στη συνέχεια και λεηλατούν αγρίως, φέρνοντας τους ιδιοκτήτες τους σε απόγνωση. Ενδεικτικά και μόνο δύο ευαίσθητα σημεία που θα βοηθούσαν τους διαδηλώνοντες απεργούς, χωρίς να προκαλούν την οργή του υφιστάμενου όλα τα δεινά των απεργιών λαού…!
Έτσι όπως οργανώνονται οι απεργίες ειδικά στην Αθήνα δεν έχουν, δεν είναι δυνατόν να έχουν, την κοινή γνώμη με το μέρος τους…!
Διότι, όπως προείπαμε, δεν μπορούν να περιμένουν κατανόηση και συμπαράσταση του λαού οι εργαζόμενοι στα αεροδρόμια και τα λιμάνια, όταν κατεβαίνουν σε απεργία κατά την τουριστική περίοδο, με αποτέλεσμα να συνωστίζονται εκεί και να ταλαιπωρούνται χιλιάδες συνανθρώπων τους, ανάμεσά τους και ξένοι που έρχονται στη χώρα μας για τις διακοπές τους.
Δεν προκαλούν τη συμπάθεια, αλλ’ αντίθετα τη δυσαρέσκεια και την οργή οι αγρότες μας, το πιο συμπαθές κομμάτι του λαού μας, όταν κλείνουν με τα τρακτέρ τις οδικές αρτηρίες, τις ημέρες τριήμερων και μεγάλων εορταστικών εξόδων κατά κανόνα και κρατάνε ομήρους και σε απόγνωση επί ώρες μέσα στα αυτοκίνητά τους, εκτός από τους οδηγούς, και ένα πλήθος από μικρά παιδιά, ηλικιωμένους ή ακόμη και άτομα με προβλήματα υγείας.
Αυτή είναι η καλοπροαίρετη άποψή μας και, όσο γρηγορότερα το καταλάβουν οι οργανωτές των απεργιών, τόσο καλύτερα για όλους μας!