Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΙΣΣΑ
Παρότι τελευταία αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας κάθε άλλο παρά λογικά μπορούν να θεωρηθούν…, εμείς παραμένουμε προσκολλημένοι στην μετρημένη μας ‘λογική’.
Τη ‘λογική’ όπως την εννοούν φυσικά οι ισχυροί αυτού του κόσμου.
Τη λογική που προστάζει να πιστεύουμε στις αστειότητες που μας πασάρουν και στα ψέματα που μας λένε κατά πρόσωπο.
Γιατί αν δεν είμαστε ‘λογικοί’ κι υπάκουοι τότε ανήκουμε στο περιθώριο…
Γιατί σ’ έναν κόσμο που έχει μάθει να καταπίνει αμάσητη την προπαγάνδα που του προσφέρουν δεν έχουν θέση όσοι σκέφτονται ελεύθερα.
Τι περιλαμβάνει λοιπόν αυτό το νέο είδος ‘λογικής’;
Όταν π.χ. γεγονότα συμβαίνουν στο ιδανικό timing ,λες και κάποιος τα ενορχηστρώνει, να μην ρωτάμε πως και τι, απλά να δεχόμαστε απαθέστατα την πληροφορία.
Όταν αλλάζουν το νόημα των λέξεων, να μην φέρνουμε αντιρρήσεις…
Όταν φιέστες στήνονται για το θεαθήναι τοις ανθρώποις, εμείς να προσποιούμαστε πως συμφωνούμε.
Επειδή όταν συμφωνείς δεν έχεις ευθύνη μας λένε…
Επειδή όταν συμφωνείς αποφεύγεις τα προβλήματα.
Επειδή άμα δεν λες την άποψη σου δεν έχεις εχθρούς…
Είναι ένας νέος, θρησκευτικά ‘οικουμενικός’, πολιτικά παγκοσμιοποιημένος και πνευματικά υποταγμένος κόσμος.
Κι είμαστε μέρος του: κι εγώ κι εσύ…
Ή μήπως όχι;
Μήπως διαφωνούμε τελικά με όλα αυτά;
Μήπως δεν μας εκφράζουν οι χλιαρότητες του σημερινού σκοτεινού κατεστημένου που προσπαθεί να τις βαπτίσει ‘αξίες’.
Μήπως το να σκύβουμε το κεφάλι δεν μας ταιριάζει;
Τότε μάλλον δεν ανήκουμε στον κόσμο ‘τους’.
Κι είμαστε πολλοί αυτοί που δεν ανήκουμε στον κόσμο τους…
Τότε όμως γιατί σιωπάμε;
Μήπως έχει δίκιο ο Θουκυδίδης: “Ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί…”
Αυτό συμβαίνει αλλά η αλήθεια είναι πως όσο πυκνό κι αν είναι το σκοτάδι μια μικρή φλόγα κεριού το νικάει και φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο.
Τι περιμένετε;
Τι περιμένουμε για να ανάψουμε το φως της ψυχής μας, για να βρούμε τη φωνή μας;
Τι περιμένουμε αλήθεια για να ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας…;