Του Χρήστου Πίσσα
Η κοινωνία μας καθημερινά αλλοτριώνεται ολοένα και περισσότερο. Όσο πιο πολλά χρόνια περνάνε τόσο πιο πολύ χάνουμε αυτό που λέμε ‘προσωπικότητα’. Και μαζί κι αυτό χάνεται κι αυτό που λέγεται ‘ανθρωπιά’.
Και τι παραμένει λοιπόν; Μένουμε μια άμορφη μάζα εγωισμού, κραιπάλης και βουβαμάρας. Ναι, αυτό είμαστε, σκληροί ατομικιστές, άσωτοι και σιωπηλοί. Εύκολα ‘υποδουλώσιμοι’…
Κι όποιος τολμάει να δει πέρα από αυτό το πέπλο της ψευτο-προόδου; Είναι από ανόητος έως και φανατικός. Και φυσικά περιθωριοποιείται, χλευάζεται, απομονώνεται.
Βλέπετε, η κοινωνία σαν αγέλη, αποπέμπει όποιον δε συμφωνεί με τα ανίερα προστάγματα των καιρών.
Μια …τρελή χρονιά είναι αυτό το ’16. Αν ξαναβρούμε τη δύναμη να πατήσουμε γερά στα πόδια μας, αν ξαναξεκινήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα περισσότερο με τα μάτια της ψυχής, αν πιστέψουμε, αν ξαναελπίσουμε, αν πνευματικά αντισταθούμε, τότε ναι, μπορεί κάτι να γίνει…
Πού όμως να βρούμε τη δύναμη; Στον ουρανό πάψαμε να κοιτάμε και σκύψαμε το κεφάλι, αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε όπως μας υπαγορεύουν. Κλειστήκαμε στον μικρόκοσμου του έκλυτου μας βίου και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα συνταρακτικά γεγονότα που συμβαίνουν.
Συνηθίσαμε στα ευήκοα ψέματα κι επαναπαυθήκαμε. Ξεχνώντας κάτι… Ξεχνώντας πως η ζωή είναι ένας στίβος. Και πως σε αυτό το στίβο ο μόνος χαμένος είναι όποιος από φόβο δε βγήκε ποτέ να αγωνιστεί!
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
