Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΕΡΕΚΟΥ
Το «χάσμα των γενεών», όπως αποκαλείται η διαφορά νοοτροπίας και τρόπου ζωής από την μία γενεά στην άλλη, είναι φυσικό να υπάρχει, αφού η ζωή μας επηρεάζεται από τις εξελίξεις και την πρόοδο στην τεχνολογία, στις επιστήμες και σε όλους τους χώρους της κοινωνίας μας, οπότε και η ζωή μας προσαρμόζεται ανάλογα κάνοντας άλματα!
Μόνο που αυτές οι εξελίξεις δεν είναι, δυστυχώς, πάντα προς όφελος της ανθρωπότητας αλλά οδηγούν ή και στοχεύουν πολλές φορές και προς το αντίθετο. Παράδειγμα η κατασκευή νέων υπερόπλων μαζικής καταστροφής, νέων αόρατων μαχητικών αεροσκαφών, όπως και ο εθισμός των νέων σ’ έναν νέο τρόπο ζωής, που δεν είναι όμως πάντα και η καλύτερη γι’ αυτούς επιλογή.
Μιας ζωής στην οποία νομίζουν ότι μπορούν να διεκδικούν τα πάντα, ακόμη και βλαπτικά για την υγεία τους και την ίδια τη ζωή τους με το «έτσι θέλω». Εν ανάγκη, με μαχητικές κινητοποιήσεις, με καταλήψεις και καταστροφές χώρων που δεν τους ανήκουν, με έκνομες επαναστατικές ενέργειες σε ιερούς χώρους κ.ο.κ.
Αν, για να κάνουμε μια σύγκριση, αναφερθούμε στη γενεά του «50» για παράδειγμα, θα δούμε ότι οι νέοι της εποχής εκείνης δεν είχαν πολλά από τα μέσα και τα εν τω μεταξύ κεκτημένα των σημερινών νέων, αλλά ήταν πιο ήρεμοι, ίσως και πιο ευτυχείς, έχοντας ως κύριες μετά τα μαθήματά τους ή τις εργασίες τους ενασχολήσεις, τον αθλητισμό και τον προσκοπισμό.
Τον αθλητισμό για εκγύμναση του σώματος και όχι απαραίτητα με στόχο τον πρωταθλητισμό ή για το «παραδάκι» που πλουσιοπάροχα προσφέρεται σήμερα, μαζί με τα μετάλλια σε όσους ξεχωρίζουν με τις επιδόσεις τους ή διακρίνονται στο ποδόσφαιρο.
Τον δε προσκοπισμό, διότι μέσα από τη διασκέδαση, το παιχνίδι, τις εκδρομές στην ύπαιθρο, το τραγούδι και την όμορφη ζεστή ατμόσφαιρα της συναδέλφωσης, μάθαιναν και έπαιρναν για την μετέπειτα ζωή τους πολλές αλλά και χρήσιμες δεξιότητες καθώς και γνώσεις.
Γνώσεις, την απόκτηση των οποίων καλλιεργούσε η ευγενική άμιλλα για την κατάκτηση των «πτυχίων ειδικότητας» τα οποία έπαιρναν και τοποθετούσαν με καμάρι στο αριστερό μανίκι της στολής τους, σε ένα έγχρωμο υφασμάτινο κύκλο, μετά από ειδική για τον καθένα εκπαίδευση και εξετάσεις ενώπιον επιτροπής.
Πτυχίων όπως εκείνο των πρώτων βοηθειών, για το οποίο έπρεπε να παρακολουθήσουν μαθήματα σε χειρουργείο κλινικής ή νοσοκομείου επί 4 τουλάχιστον μήνες, του ναυαγοσώστη, του αστρονόμου, του διερμηνέα σε ξένη γλώσσα, του τοπογράφου, του μάγειρα κ.λπ.
Παράλληλα σφυρηλατούσαν χαρακτήρες ήθους, που καλλιεργούσαν την πίστη στα θρησκευτικά μας ιδεώδη, την αγάπη και αφοσίωση στην πατρίδα και τον σεβασμό στους μεγαλύτερους.
Ο δωδεκάλογος του καλού προσκόπου είναι άλλωστε: Αλήθεια – Πίστη – Βοήθεια – Αγάπη – Ευγένεια – Ζωοφιλία – Πειθαρχία – Φαιδρότητα – Οικονομία – Εγκράτεια – Υψηλοφροσύνη – Αποφασιστικότητα, και τα λέει όλα!
Θυμίζουμε ότι τον προσκοπισμό ίδρυσε στην Αγγλία το 1890 ο λόρδος Baden Paouel, από τα αρχικά του ονόματος του οποίου (Β.Ρ.) προέκυψε και το σύνθημα των Άγγλων προσκόπων «Be prepared», το οποίο στη χώρα μας αποδίδεται με τον χαιρετισμό-κραυγή ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ!
Στην Ελλάδα μας, την πρώτη ομάδα προσκόπων ίδρυσε ο Αθανάσιος Λευκαδίτης το 1910, με μαθητές του Λυκείου «ΜΑΚΡΗΣ», στο οποίο ήταν καθηγητής γυμναστικής.
Αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η νοοτροπία, η ενασχόληση και η συμπεριφορά της πλειονότητας των νέων της δεκαετίας του «50» και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε, για σύγκριση και εξαγωγή συμπερασμάτων, τις αντίστοιχες των νέων της εποχής μας.
Μιας εποχής που θεωρείται (και σίγουρα είναι) η εποχή των μεγάλων και εντυπωσιακών εξελίξεων και της προόδου σε όλους τους χώρους, με τη χρήσιμη μέχρι και πολύτιμη συμβολή τους, χωρίς να λείπουν όμως και οι αρνητικές ή ακόμη και επικίνδυνες επιδράσεις τους στον τρόπο ζωής και στην καλλιέργεια χαρακτήρων όπως και της νέας νοοτροπίας που χαρακτηρίζει τη νέα μας γενιά.
Κύριο χαρακτηριστικό για εκατομμύρια νέων της σύγχρονης εποχής, το πάθος τους με το διαδίκτυο, στο οποίο είναι καθηλωμένοι μέρα και νύχτα όπου, εκτός από πολλές και χρήσιμες σίγουρα πληροφορίες, παρακολουθούν και προγράμματα που εκμαυλίζουν τους χαρακτήρες τους και τους οδηγούν σε δρόμους επικίνδυνους χωρίς επιστροφή.
Τους τροφοδοτούν με την λαθεμένη ψευδαίσθηση ότι δικαιούνται να έχουν τα πάντα, ακόμη και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν βία, με οχλοκρατικές συγκεντρώσεις που αναστατώνουν τη ζωή των άλλων πολιτών, με καταλήψεις δημοσίων κτηρίων στις οποίες προβαίνουν σε καταστροφές των περιουσιών τους τις οποίες πληρώνει στη συνέχεια ο ταλαίπωρος λαός.
Με πρωτοφανή ασέβεια, όχι από όλους φυσικά, προς τα θρησκευτικά μας ιδεώδη ώστε να εισέρχονται δυστυχώς ακόμη και σε ιερούς ναούς, σε ώρα της Θείας Λειτουργίας και με φωνασκίες και ύβρεις ή πετώντας μπογιές στους τοίχους τους, να προκαλούν την αναστάτωση και την οργή των εκκλησιαζόμενων πιστών.
Και, στο σημείο αυτό, (και πάλι ΔΥΣΤΥΧΩΣ) έκπληξη, ερωτηματικά, απογοήτευση και απορίες προκαλεί η αντιμετώπιση αυτών των παράνομων πράξεων (από δικούς μας και ξένους «αλληλέγγυους») εκ μέρους μελών της Κυβέρνησης. Ενώ δηλαδή η Ελληνική Δικαιοσύνη θεωρεί ένοχους και καταδικάζει τους καταληψίες για τις πράξεις τους αυτές, έστω και με αναστολή, βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, όπως η κυρία Ελένη Αυλωνίτη, σπεύδουν να δηλώσουν δημόσια ότι οι καταληψίες είναι αξιέπαινοι γι’ αυτό που κάνουν…!
Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς, καίτοι γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να πάρουμε απάντηση, την κυρία βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, μήπως:
-Αφενός, η δήλωσή της σημαίνει ότι δεν δέχεται την εγκυρότητα της απόφασης των Ελληνικών Δικαστηρίων και προτρέπει ουσιαστικά τους νέους να συνεχίσουν τις καταλήψεις;
-Και αφετέρου μήπως θα έπρεπε να καταβάλει η ιδία το ποσόν των 40.000 ευρώ, για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσαν οι «αξιέπαινοί» της καταληψίες στο Α.Π.Θ. και όπου αλλού;
Τελευταία «μόδα» (τρέλα μάλλον) που ενέσκηψε ξαφνικά και εξαπλώθηκε σαν επιδημία σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, μας προέκυψαν τα ΠόΚεΜον (Τερατάκια Τσέπης) και το ΠόΚεΜον-Γκόου (η αναζήτησή τους μέσα στις ίδιες τις πόλεις όοολων αυτών που εναγωνίως προσπαθούν να τα εντοπίσουν)…! Ένα εύρημα κάποιων «ατσίδων», που τους έκανε μέσα σε λίγες ημέρες πολυεκατομμυριούχους και έβγαλε στους δρόμους εκατομμύρια νέων (αλλά και όχι μόνον…!), σε όλες τι χώρες του κόσμου, να περιπλανώνται με το «κινητό» τους «ανά χείρας», πρωί μεσημέρι ή και μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, στο δρόμο, σε καταστήματα, σε πάρκα, δρόμους, πλατείες, στις ερημιές ή ακόμη και στα νεκροταφεία…(!)
Σκοπός τους και στόχος να εντοπίσουν ένα «εικονικό» (=ανύπαρκτο) ανθρωποειδές πλασματάκι (ένα Pokémon), χωρίς να συνειδητοποιούν τους μέγιστους κινδύνους που μπορεί να έχει αυτή τους η νέα «λόξα». Ειδικά σε μια εποχή στην οποία, οι χωρίς λόγο επιθέσεις κακοποιών και το κάθε είδους έγκλημα οργιάζει και οι ξυλοδαρμοί και τα μαχαιρώματα σε ανυπεράσπιστα θύματα, είναι στην ημερήσια διάταξη των αστυνομικών δελτίων σε όλες τις χώρες!
Πέραν αυτών, απορίες γεννά σ’ εμάς τους «ξεπερασμένους» της παλιάς γενιάς, για το ποιο είναι τελικά το κέρδος, το όφελος, η χρησιμότητα το να εγκλωβίσουν στο κινητό τους το παράξενο ανθρωποειδές, πέραν του να έχουν την άχρηστη ουσιαστικά ικανοποίηση του «εγώ το τσάκωσα!»
Δεν είναι δε μόνον το παραπάνω κυνήγι των ΠόΚεΜον που δείχνει ότι οι σημερινοί νέοι εφαρμόζουν στην πράξη, κακώς (κάκιστα), το λατινικό «vivere pericolosamente», που σημαίνει «ζειν επικινδύνως».
Μόνον που το αψηφώ τους κινδύνους, σε μια εποχή που όπως αποδεικνύουν τα παντός είδους αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά, με εκατόμβες αθώων νεκρών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, δεν είναι παλληκαριά. Είναι ανεύθυνη, όσο και ανόητη πράξη που δεν ταιριάζει στους νοήμονες νέους του 2016!
Αρέσει δεν αρέσει, συμφωνούν ή διαφωνούν κάποιοι, η αλήθεια είναι ότι η ανθρωπότητα έχει τελικά παραφρονήσει!
Ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ασφαλής ΠΟΥΘΕΝΑ!
Μακάρι να ζούσαμε και τώρα όπως την εποχή της λιτότητας και της έλλειψης σε «εξελιγμένα μέσα», στις τότε αγαπημένες μικρές γειτονιές. Στα χαμηλά της σπίτια με τις αυλές τους τις γεμάτες γιασεμιά, βουκαμβίλιες, μπουγαρίνια και με τις νυχτερινές ρομαντικές σερενάτες μπροστά, στα κουφωτά για δροσιά, παράθυρα κάποιας «εκείνης»!
Και αυτά, σε σύγκριση με το σήμερα, δεν λέγονται «χάσμα» γενεών. Λέγονται ΧΑΟΣ…! Χάος αμέτρητο κι απύθμενο…
Εδώ ταιριάζει το δίστιχο του παλιού τραγουδιού του Απόστολου Καλδάρα και του Στέλιου Καζαντζίδη, που έλεγε:
«Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ! βρε κόσμε γυάλινε,
για να φτιάξω μια καινούργια,
κοινωνία άλληνε…».