Πρεμιέρα στο Προολυμπιακό τουρνουά κόντρα στο Ιράν για την Εθνική μπάσκετ

Η Εθνική καλείται μέσα σε ένα εξαήμερο να κάνει στο Τορίνο τα τέσσερα βήματα που τη χωρίζουν από το Ρίο. Άλλωστε αυτό το Προολυμπιακό, λόγω και της fast track διαδικασίας του, μοιάζει με video game, με τέσσερις πίστες στις οποίες προοδευτικά ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει. «Ζέσταμα» με το Ιράν, ελαφρώς υψηλότερο εμπόδιο κόντρα στο Μεξικό κι ακολούθως (λογικά) η επικίνδυνη Κροατία και (επίσης λογικά) φινάλε με τον «κακό», την οικοδέσποινα και μεγάλο φαβορί Ιταλία.

Ουδείς στην ελληνική ομάδα κοιτάζει ακόμη τα ημιτελικά και τον τελικό την Παρασκευή και το Σάββατο αντίστοιχα. Το πάθημα στο προηγούμενο Προολυμπιακό το απαγορεύει! Η Νιγηρία δεν απέχει πολύ σε ποιότητα, αλλά ταυτόχρονα και σε επικινδυνότητα, από Ιράν και Μεξικό. Πάντως η σοβαρή Εθνική δεν θα έχει πρόβλημα να ξεπεράσει τις κακοτοπιές δύο δεδομένα ασθενέστερων αλλά σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερων (ως προς το μπάσκετ που παίζουν) αντιπάλων.

Εν προκειμένω το Ιράν όσο μεγάλη απειλή συνιστά για την ανθρωπότητα με τον πυρηνικό της εξοπλισμό, τόσο ακίνδυνη (εφόσον δεν της δώσεις δικαιώματα) μοιάζει μπασκετικά. Η τρίτη ομάδα στο τελευταίο πρωτάθλημα της Ασίας δεν διαθέτει αρκετό ταλέντο, ειδικά μετά τη «βίαια» ανανέωση στο ρόστερ της με τις αποχωρήσεις των Μπαχάντι και Καμράνι. Ο Ντιρκ Μπάουερμαν, προπονητής της Γερμανίας που η Ελλάδα νίκησε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι αλλά και κόουτς του Απόλλωνα Πάτρας και της Δάφνης στο παρελθόν, ποντάρει πολλά στον 31χρονο γίγαντα (2,18μ.) Χαμέντ Χαντάντι, που έχει περάσει από Γκρίζλις και Σανς στο ΝΒΑ, ενώ πλέον επαναπατρίστηκε με την ζάπλουτη Πετροχίμι. Ο Γερμανός κόουτς θα κάνει τρικ, θα παίξει πολλή ζώνη, αλλά τα όπλα του είναι μετρημένα…

Η Εθνική, που σε επίπεδο μπάσκετ κόντρα στο Ιράν δείχνει να έχει εκείνη τα «πυρηνικά», έχει την ευκαιρία να «καθαρίσει» με συνοπτικές διαδικασίες το ματς, να το χρησιμοποιήσει για να βρει τα πατήματά της και να προετοιμαστεί μέσω αυτού για τα δυσκολότερα. Άλλωστε κάθε προπόνηση, κάθε αγωνιστικό λεπτό και κάθε μάθημα είναι υπερπολύτιμο για μια ομάδα με πέντε τεράστιες απουσίες (Ζήσης, Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Σλούκας), έξι νέα πρόσωπα που δεν έχουν παίξει ΠΟΤΕ σε επίσημο ματς με το εθνόσημο (Μπόγρης, Αθηναίου, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Αγραβάνης, Παπαπέτρου, Χαραλαμπόπουλος), έναν ούτε καν 22χρονο ηγέτη (Γιάννη Αντετοκούνμπο) και τους δύο παλαιότερους παίκτες της να έχουν ενσωματωθεί καθυστερημένα και εξαντλημένοι στην προετοιμασία (Μπουρούσης, Περπέρογλου).

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά αυτό το καλοκαίρι. Από το θέμα του Νίκου Παππά, μέχρι τις τελικές επιλογές του Φώτη Κατσικάρη. Στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων προπονητών (αλλά και οικονομολόγων, γιατρών, σεφ, σεισμολόγων κ.α.) είναι λογικό να υπάρχουν άλλες τόσες απόψεις. Αυτό στο οποίο όμως ΟΛΟΙ οφείλουν να συμφωνήσουν είναι πως ακόμη και μετά τη ριζική ανανέωση που υπέστη η «επίσημη αγαπημένη», προσφέρει ελπίδα για μεγάλα πράγματα το μέλλον. Αν όχι για το εγγύς, ήτοι το Προολυμπιακό Τουρνουά ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για τα χρόνια που θα έρθουν.