Εκδόσεις «Γρηγόρη», Αθήνα 2016, σελ. 1-389
Παρουσιάζει ο Νίκος Κατοίκος,
Καθηγητής Φιλολογίας
Περί το τέλος τού έτους 2016 εκδόθηκε με τα παραπάνω στοιχεία το αξιόλογο και επίκαιρο μυθιστόρημα του Καθηγητή Πανεπιστημίου Κωνσταντίνου Δ. Αποστολόπουλου. Επίκαιρο πρώτα είναι, διότι αναφέρεται στη σύγχρονη δεινή οικονομική (και όχι μόνο) κρίση, ανατέμνοντας μάλιστα την άστατη πολιτική και κοινωνική ζωή τής τεσσαρακονταετούς μεταπολιτευτικής περιόδου, που οδήγησε στη σημερινή εθνική συμφορά. Αξιόλογο έπειτα είναι όχι μόνο από άποψη Τέχνης, αλλά και από το ότι προέρχεται από έναν επιστήμονα που σπούδασε Γεωπονία και Οικονομικά και που τα πολιτικά γεγονότα τα εκθέτει αμερόληπτα και καθολικά.
Πιστεύω ότι ένας πολιτικός δεν θα ήθελε και δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο εθνικό έργο που επιτέλεσε με αυτό το πόνημά του ο Κων. Δ. Αποστολόπουλος. Υπ’ αυτή την έννοια, το εν λόγω βιβλίο αποτελεί υψηλό μάθημα εθνικής αλήθειας και αυτογνωσίας, απαραίτητο για κάθε συνειδητόν πατριώτη. Επιμερίζει ακριβοδίκαια τις ευθύνες των πολιτικών και του ίδιου του λαού για τα όσα αρνητικά μάς φόρτωσε η υπαρκτή πολιτική ζωή από τη Μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα.
Ο συγγραφέας, όντας εγκρατής τών πολιτικών γεγονότων τής μεταπολιτευτικής περιόδου, βοηθεί τον αναγνώστη (καλύτερα: τον μελετητή) να μάθει και να αξιολογήσει ενέργειες πολιτικών και πολιτών, οι οποίες αντέβαιναν στην αλήθεια και στο εθνικό συμφέρον. Κατά την περίοδο αυτή η αλήθεια «τυραννήθηκε» και το εθνικό συμφέρον έμεινε «λόγος κενός», καθώς στη θέση του έμπαινε κάθε φορά το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον. Πρυτάνευαν οι συμβιβασμοί, η διαφθορά και η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού.
Φθάνοντας τώρα στη χρεοκοπία και στον συνεχιζόμενο κεφαλαιακό έλεγχο (capital control), o δυστυχισμένος λαός είναι φυσικό να ζητεί απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, όπως σε αυτά εδώ: Πού οφείλεται η ιδιομορφία της μεταπολιτευτικής περιόδου; Πόσο επέδρασε στα capital controls ο πολιτικός λαϊκισμός; Η στάση τών δανειστών – «εταίρων» μας τόσο κατά τον υπερδανεισμό μας, όσο και τώρα είναι άραγε συμβατή με τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό; Πόσο όμως φταίμε και εμείς οι πολίτες με τον καταναλωτισμό και τις σπατάλες μας, καθώς και με την πρόσδεσή μας στο «άρμα» απερίσκεπτων πολιτικών;
Ο κ. Αποστολόπουλος με το βιβλίο του τούτο όντως δίνει απαντήσεις σε τέτοια κρίσιμα ερωτήματα, αλλά γράφει στο επιλογικό του σημείωμα και το εξής τσουχτερό σχόλιο για τη θρυλούμενη «εξυπνάδα» τού ελληνικού λαού: «Αναμφίβολα, ένα ερώτημα θα μείνει αναπάντητο: Πόσους άραγε ‘σωτήρες’ θα συνεχίσει να ανακαλύπτει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός και θα τους καλεί κάθε τόσο για την ‘ευημερία’ και τη ‘σωτηρία’ του»; Κάποιος Έλληνας διανοητής γράφει ότι τέτοια προβλήματα επιλύονται, όταν ανέλθει το επίπεδο της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας». Αυτό όμως θα αργήσει, διότι πρέπει να το θελήσουν: τόσο ο λαός, όσο και αυτοί που τον διαφεντεύουν.
Τα μηνύματα που φέρνει αυτό το βιβλίο είναι πολλά, με κυρίαρχο τούτο: Η σημερινή εθνική συμφορά δεν προέκυψε ξαφνικά και αναιτιολόγητα. «Χαλκεύτηκε» λίγο-λίγο με την αφροσύνη ενός μεγάλου τιμήματος του λαού, καθώς και με την ιδιοτέλεια ή την ανικανότητα του πολιτικού κόσμου.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Το πνεύμα τής μεταπολιτευτικής περιόδου αποδίδεται στο μυθιστόρημα τούτο με «αληθινά γεγονότα», που τα ενσαρκώνουν πολλοί «ήρωες», υπαρκτοί ως τύποι τής κοινωνίας μας κατά την περίοδο αυτή. Πάνω στον «καμβά» τής κοινωνικής και πολιτικής ζωής τών ηρώων στήνεται το εγχείρημα ερμηνείας τής σύγχρονης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Τα πρόσωπα αυτά (που ξανοίγονται σε πολιτικούς φανατισμούς, σε ανομολόγητες φιλοδοξίες και σε ατέρμονες συζητήσεις), καθώς και τα πολιτικά πρόσωπα, που «μιλούν» εδώ μέσω τών εκάστοτε επιλογών τους, είναι «μεθυσμένα» από τη μανία για εξουσία, για δόξα και για πλούτο (κυρίως αθέμιτο).
Όλοι οι δρώντες ήρωες ανήκουν σε ένα μεγάλο οικογενειακό, που είχε γενάρχη τον Αντώνη Γεωργόπουλο, καταγόμενο από την ορεινή Γορτυνία. Ο έντιμος αυτός νέος εξελίχθηκε στην Αθήνα, στις αρχές τού 20ού αιώνα, σε άριστον επιπλοποιό, και πρόκοψε. Με τη σύζυγό του Μαρία στη δεκαετία του 1920 απέκτησαν τρία παιδιά: τον Αριστείδη, τον Θανάση και τον Σωκράτη. Ο Θανάσης χάθηκε στα Δεκεμβριανά τού 1944, ενώ οι άλλοι δύο (ο συντηρητικός Αριστείδης και ο Αριστερός Σωκράτης) νυμφεύτηκαν συζύγους με αντίστοιχα πολιτικά φρονήματα (ο πρώτος την Παναγιώτα και ο δεύτερος την Ευτέρπη).
Οι απόγονοι των δύο αυτών ανδρογύνων (παιδιά και εγγόνια) από τη Μεταπολίτευση και δώθε ασχολήθηκαν με εμπορικές και «πολιτικές» επιχειρήσεις (θεμιτές και μή) και διαχύθηκαν στα εκάστοτε κυβερνώντα κόμματα (κάποιοι και αντίστροφα με τα πολιτικά φρονήματα των οικογενειών τους). Τα οκτώ εγγόνια του άκακου αγωνιστή τής ζωής (του Αντώνη Γεωργόπουλου), – τέσσερα εξ αίματος και άλλα τόσα εξ αγχιστείας – συμβολίζουν τη μεταπολιτευτική απληστία και απερισκεψία. Τα μοιραία αυτά πρόσωπα στις 4 Ιουλίου 2015 (το φοβερό εκείνο Σαββατόβραδο) «τά ’χασαν», όταν στέρεψαν τα ATMs. Ο συγγραφέας γράφει γι’ αυτούς την τραγική εκείνη στιγμή: «Μόνο μίσος είχαν να χύσουν στους άλλοτε αγαπημένους τους πολιτικούς, με τους οποίους συμπορεύτηκαν σ’ αυτά τα σαράντα και κάτι χρόνια τής Μεταπολίτευσης». Όμως, «το δικό τους φταίξιμο το κρύβουν με κάθε επιμέλεια στα έγκατα του νου και της ψυχής τους» (βιβλίο, σελ. 385).
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!