Ο μεγαλύτερος τραγουδοποιός του ροκ εντ ρολ απεβίωσε χθες. Στην ηλικία των 91 ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει καινούριο δίσκο
Γεννημένος το 1926 στο St. Louis του Μισούρι, ο Τσακ Μπέρι ήταν, βασικά, ένας bluesman, που για καλή του τύχη γνώριζε τον Muddy Waters, ο οποίος και θα τον συστήσει στους αδελφούς Chess, που τότε έτρεχαν την περίφημη Chess Records.
Η Chess είχε πολλούς μαύρους στο ρόστερ της, διακονούσε τα blues, και φυσικά δεν άργησε να δώσει ώθηση στο νέο αστέρι της τυπώνοντάς του το πρώτο δισκάκι. Αυτό ήταν το περίφημο “Maybellene” (ηχογράφηση Μάιος ’55), με πίσω πλευρά το “Wee wee hours”, που έμελε να σπάσει τα κοντέρ, αφού μέχρι το τέλος του ’55 είχε πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα! Η αρχή είχε γίνει. Ο Chuck Berry ήταν ο νέος μεγάλος τραγουδοποιός του ροκ εντ ρολ.
Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1959 ο Chuck Berry δίνει τη μια επιτυχία πίσω από την άλλη διαμορφώνοντας το νέο στυλ, τόσο συνθετικά, όσο και στιχουργικά. Παρότι είχε περάσει τα 30, ο Berry έγραφε φοβερούς νεανικούς στίχους, που κανονικά θα έπρεπε να τους γράφουν οι 18χρονοι – γιατί με τα δικά του λόγια εκείνους κατόρθωνε να εκφράζει. Τραγούδια ερωτικά και κοινωνικά, που έπιαναν το σφυγμό της νεολαίας, στήνοντας, στην ουσία εκείνον τον πρώτο ροκ εντ ρολ μύθο.
Τα γρήγορα αμάξια, οι σεξουαλικές σχέσεις, η κόντρα με τα διάφορα κατεστημένα, η διασκέδαση, η εξέγερση, η ανυπακοή – όλα όσα ήθελε ν’ ακούσει ο νεαρός Αμερικάνος ήταν εκεί, στα τραγούδια του Τσακ Μπέρι. Να μερικά απ’ αυτά (στην παρένθεση το πότε ηχογραφήθηκαν): “You can’t catch me” (Δεκέμβρης ’55), “Roll over Beethoven” (Φλεβάρης ’56), “Too much monkey business” (Φλεβάρης ’56), “Rock and roll music” (Δεκέμβρης ’56), “School day (Ring! Ring! Goes the bell)” (Γενάρης ’57), “Sweet little sixteen” (Δεκέμβρης ’57), “Reelin’ and rockin’” (Δεκέμβρης ’57), “Johnny B. Goode” (Δεκέμβρης ’57), “Around and around” (1958), “Beautiful Delilah” (Απρίλης ’58), “Little queenie” (Οκτώβρης ’58), “Let it rock” (Iούλης ’59)…
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Τσακ Μπέρι ήταν ένας απολύτως επιτυχημένος δημιουργός με εμφανίσεις και στο σινεμά (Rock Rock Rock!, Mister Rock and Roll, Go Johnny Go!, Jazz on a Summer’s Day), με τεράστιο γκελ στα νεανικά ακροατήρια, με πολλά λεφτά, αλλά και… πάντα μαύρος. Έτσι κάπως θα βρεθεί μπλεγμένος, στα τέλη του ’59, σε μια περίεργη υπόθεση, κατηγορούμενος σχετικά με μια 14χρονη σερβιτόρα, την οποία είχε μεταφέρει από μια Πολιτεία σε κάποια άλλη, για να δουλέψει στο κλαμπ που εμφανιζόταν κι εκείνος. Το πράγμα παρουσιάστηκε κάπως σαν trafficking, έχοντας φανερό (τουλάχιστον για τον ίδιο) ρατσιστικό υπόβαθρο. Δίκες, καταδίκες, φυλακίσεις, εφέσεις, ξανά δίκες, ξανά φυλακίσεις… με τούτα και μ’ εκείνα θα φθάσει Οκτώβρης του 1963 για να ξεμπερδέψει τελικά, όχι χωρίς συνέπειες όμως για τη ζωή και την καριέρα του.
Παρά ταύτα στο διάστημα αυτό μπόρεσε o Τσακ Μπέρι να γράψει το έξοχο “Come on” (Ιούλης ’61) και αμέσως μετά τις περιπέτειές του το περίφημο “Nadine” (Νοέμβρης ’63), δείχνοντας πως βρισκόταν ακόμη «εκεί», κι ας άλλαζε πλέον η ποπ μουσική (ή το ροκ αν θέλετε). Και φυσικά όταν μιλάμε για «αλλαγή» μιλάμε, κατά βάση, για τα βρετανικά συγκροτήματα. Οι Βρετανοί λοιπόν ήταν εκείνοι που ανέστησαν τις παλιότερες επιτυχίες του καθώς στην αρχή ο Τσακ Μπέρι αποτέλεσε βασική επιρροή τους και τεράστια συνιστώσα του ρεπερτορίου τους. Τραγούδια του Chuck Berry ερμήνευσαν όλα τα μεγάλα βρετανικά συγκροτήματα της εποχής (από τους Beatles και τους Rolling Stones, μέχρι τους Animals και τους Kinks), ενώ και στην Αμερική οι Beach Boys δεν παρέλειψαν να μετατρέψουν το “Sweet little sixteen” του σε “Surfin’ U.S.A.”.
Στο δεύτερο μισό των sixties ο Τσακ Μπέρι θα προσπαθήσει να ορθοποδήσει κυρίως μέσω των live, τα οποία θα είναι συνεχή φέρνοντάς τον πιο κοντά, ξανά, με τα νεανικά ακροατήρια της εποχής. Θα γνωρίσει δε την αποθέωση ακόμη και από τους hippies στην Καλιφόρνια, όταν το 1967 θα παίξει με την μπάντα τού Steve Miller στο Fillmore Auditorium του Σαν Φρανσίσκο, δίνοντας μια έξοχη blues παράσταση που ευτύχησε να αποτυπωθεί και σε δίσκο (από την Mercury).
Στις αρχές του ’70, κάπως γίνεται και το παλιό ροκ εντ ρολ αρχίζει να ξανανιώνει μέσω άλλων ειδών στη Βρετανία (του pub rock, του glam rock πιο μετά). Κι έτσι κάπως ο Τσακ Μπέρι βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα ηχογραφώντας μάλιστα κι ένα αστείο τραγουδάκι το “My Ding-a-Ling” (με υπονοούμενα σχετικά με τον εφηβικό αυνανισμό), που όλως περιέργως έφτασε μέχρι το Νο1 σε Αγγλία και Αμερική! Μετά από ’κει ο Τσακ Μπέρι θα φθάσει μέχρι τις μέρες μας σχεδόν με αυτόματο πιλότο. Θα συνεχίσει να βγάζει δίσκους και να δίνει συναυλίες σε κάθε άκρη της γης (duck walk κι άγιος ο Θεός), κουβαλώντας απλώς το μύθο του. Μάλιστα, συχνά, δεν είχε ούτε καν δική του μπάντα, αφού όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος… «όπου και να πάω όλοι ξέρουν τα τραγούδια μου». Σωστό.
Τον είδαμε και στα μέρη μας τον Τσακ Μπέρι, στον Λυκαβηττό τον Ιούλιο του 1987 σε μια συναυλία που έχει αφήσει εποχή. Τελευταία είχε μαθευτεί πως ο Τσακ Μπέρι ετοίμαζε άλμπουμ με καινούρια τραγούδια μετά από 37 χρόνια! Το άλμπουμ θα λεγόταν απλώς “Chuck” και θα κυκλοφορούσε από την Dualtone Records. Θα έπαιζαν δε τα παιδιά του και άλλοι σέσιον μουσικοί. Υποθέτω πως τώρα η κυκλοφορία θα επισπευτεί…
Πηγή: www.lifo.gr
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
