Στις 6 Ιουλίου 1962 πέθανε ο αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Φώκνερ, από ανακοπή καρδιάς στη Byhalia της Βιρτζίνια και τάφηκε στο κοιμητήριο της Οξφόρδης του Μισισιπή, Πολιτείας την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ στη ζωή του.
Ο Γουίλιαμ Φώκνερ υπήρξε ποιητής, διηγηματογράφος και μυθιστοριογράφος. Βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949 για το βιβλίο του «Η βουή και η Αντάρα».
Γεννήθηκε -ως William Cuthbert Falkner- στο New Albany κοντά στην Οξφόρδη της Πολιτείας του Μισισιπή το 1897. Παρόλο που ο προπάππος του ήταν συνταγματάρχης και σπουδαία φυσιογνωμία του αμερικανικού Νότου, ο Φώκνερ δεν έγινε δεκτός στο στρατό όταν η Αμερική μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγο αργότερα, κατάφερε να καταταγεί στην Καναδική και, στη συνέχεια, στη Βρετανική βασιλική αεροπορία, και μετά τον πόλεμο φοίτησε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή.
Ο χαρακτηριστικός τύπος του προπάππου του, ενέπνευσε στον Φώκνερ το πρότυπο για τον συνταγματάρχη Σαρτόρις.
Εγκατέλειψε τις σπουδές του -ήταν, εξάλλου, μετριότατος φοιτητής- και ασχολήθηκε με δουλειές του ποδαριού, ανάμεσά τους ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη και μια μικρή εφημερίδα στη Νέα Ορλεάνη, όπου το 1924 ο φίλος του Φιλ Στόουν φρόντισε να εκδοθεί σε 1.000 αντίτυπα η συλλογή ποιημάτων του «Ο μαρμάρινος φαύνος».
Στη Νέα Ορλεάνη γνωρίστηκε με έναν κύκλο λογοτεχνών στον οποίο συμμετείχε ο Σέργουντ Άντερσον, που τον ενθάρρυνε να στραφεί στην πεζογραφία, κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Η πληρωμή του στρατιώτη», που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Boni and Liveright το 1926.
Το 1929 παντρεύτηκε κι έπιασε δουλειά, νυχτερινή βάρδια, στην τροφοδοσία ενός τοπικού ηλεκτρικού σταθμού. Εκείνο το διάστημα, μέσα σε έξι βδομάδες του καλοκαιριού, από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί, γεννήθηκε το «Καθώς ψυχορραγώ», που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη χρονιά (1930).
Ακολούθησε το «Άδυτο», 1931 και κάποια σενάρια για το Χόλυγουντ μια και οι πωλήσεις των βιβλίων του ήταν ασήμαντες.
Αν και αναγνωρισμένος συγγραφέας, ο Φώκνερ πέρασε βασανισμένη ζωή βυθισμένος στον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Στον κόσμο του, παρά την επικέντρωση στον αμερικανικό νότο, η αφήγηση προσλαμβάνει οικουμενική σημασία ως στάση απέναντι στο ανθρώπινο πεπρωμένο και σε προβλήματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις.
Στα σημαντικότερα έργα του, που συχνά χαρακτηρίζονται από πειραματική γραφή, επηρεασμένη από την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, συγκαταλέγονται και τα μυθιστορήματα «Κουνούπια», 1927, «Σαρτόρις», με αρχικό τίτλο («Flags in the Dust»), 1929, «Η βουή και η μανία», 1929, «Φως τον Αύγουστο», 1932, «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!», 1936, «Άγρια Φοινικόδενδρα», 1939, «Το χωριουδάκι» -πρώτο μέρος της τριλογίας των Snope), 1940, «Ρέκβιεμ για μια μοναχή», 1951, «Η πόλη», 1957 και «Το Μέγαρο», 1959 -δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας των «Οι κλέφτες», 1961, καθώς και περισσότερες από 80 συλλογές διηγημάτων.
Το τελευταίο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Οι Ζωοκλέφτες», εκδόθηκε το 1962.
Το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1955 με το National Book Award και με το Pulitzer Prize for fiction (για το μυθιστόρημα «A Fable»), το 1962 με το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και -μετά θάνατον- για δεύτερη φορά με το Pulitzer Prize (για το μυθιστόρημα «The Reivers»).
Το 1957 έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια ως συγγραφέας διαμονής (writer-in-residence). Στο ίδιο Πανεπιστήμιο δώρισε το 1961 το προσωπικό του αρχείο για τη δημιουργία του William Faulkner Foundation.
Με το βιβλίο του η «Βουή κι η Αντάρα», ο Φώκνερ δεν τοποθέτησε μονάχα έναν ακρογωνιαίο λίθο στο σύγχρονο μυθιστόρημα, αλλά, μαζί με τον Προυστ, τον Κάφκα και τον Τζόυς, εξανάγκασε σε σοβαρούς προβληματισμούς την παγκόσμια κοινωνική σκέψη.
Ο Γουίλιαμ Φώκνερ ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του ’30, που όχι μόνον ανανέωσε, αλλά κυριολεκτικά έδωσε ταυτότητα στην αμερικανική λογοτεχνία.
Σύγχρονος των Σκωτ Φιτζέραλντ, Τζων Ντος Πάσος, Χένρι Τζέιμς, Έρνεστ Χεμινγουαίη, ο Φώκνερ υπήρξε ο κατ’ εξοχήν εκφραστής του αμερικανικού Νότου, μιας κοινωνίας ιδιόμορφης που αντιστάθηκε στην αφομοιωτική δύναμη του αμερικανικού τρόπου ζωής, προσπαθώντας να διατηρήσει το δικό της πρόσωπο.
Οι ήρωές του είναι φιγούρες που ξεφεύγουν από το νατουραλισμό για να φτάσουν στο μεταφυσικό ή στο παράλογο και γι’ αυτό στο τραγικό. Δέσμιοι, τελικά, της μοίρας τους, είτε εγκα¬ταλείπουν κάθε προσπάθεια να δραπετεύσουν από το παρόν και επιστρέφουν στο παρελθόν είτε συντρίβονται από δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν και να υπερνικήσουν.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!