Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος είναι ένας ευφυής άνθρωπος ζυμωμένος με άξιες που πατά γερά στα πόδια του και ξέρει να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο. Διαθέτει μια ένθερμη και πυκνή εσωτερικότητα και εκπέμπει την εικόνα ενός ανήσυχου μυαλού με απίστευτη εσωτερική δύναμη.
Τον συνάντησα στους χώρους του Θεατρικού Εργαστηρίου «Επί Σταγών» ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους όπως τους αποκαλεί και πολύ φιλικά και εγκάρδια δέχτηκε να μιλήσουμε παρά το φορτωμένο πρόγραμμά του. Γνώρισα έναν νέο άνθρωπο γεμάτο ζωή, ανησυχίες και όνειρα που ο κόσμος της τηλεόρασης δεν τον αλλοίωσε αντίθετα τον έκανε πιο ισορροπημένο.
Αυτό που διέκρινα καθώς μιλούσα μαζί του είναι η απίστευτη αγάπη που έχει για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, την ιδιαίτερη αδυναμία που τρέφει για τους ανθρώπους του «Επί Σταγών», που όπως ο ίδιος λέει τους θαυμάζει για τα πηγαία συναισθήματά τους, την αλήθειά τους αλλά και ότι καταφέρνουν να δουλεύουν ως σύνολο.
Επιθυμεί να γίνει η Καλαμπάκα η ιδιαίτερη πατρίδα που δεν είχε καθώς η μυρωδιά αλλά και τα μαγνητικά πεδία, που αυτός ο ιερός τόπος εκπέμπει, όπως λέει χαρακτηριστικά, τού ταιριάζουν πάρα πολύ και μας θεωρεί πραγματικά ευλογημένους.
Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος με πλούτο σκέψης. Αγαπά τη ζωή κι αυτό που θέλει πιο πολύ είναι να αποκτήσουν όλοι οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι καλλιέργεια. Όσο για τον ίδιο συγκεντρώνεται με πάθος σε ό,τι έχει επιλέξει και σε όσα αγαπάει.
Τον ευχαριστώ από καρδιάς για την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε αλλά περισσότερο γιατί γνώρισα έναν άνθρωπο που βλέπει κατάματα την αλήθεια και προσπαθεί να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν!
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Και να, που σε συναντούμε ξανά στην πόλη μας σε λιγότερο από ένα χρόνο. Τι είναι αυτό που σε ελκύει στην περιοχή μας;
Καλώς σας βρήκα, χρόνια πολλά και καλή χρονιά με υγεία πάνω απ’ όλα. Δε θα ευχηθώ τίποτα άλλο, μόνο υγεία, γιατί εδώ στην Καλαμπάκα, αυτό το κύτταρο πολιτισμού, οι άνθρωποί της είναι ευλογημένοι. Στους άλλους εύχομαι να έχουν τη διάθεση, τη δημιουργικότητα και την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων που έχω γνωρίσει στην Καλαμπάκα. Δεν θα πω τα τετριμμένα για την περιοχή αυτή καθ’ αυτή γιατί η φυσική ομορφιά, η πολύ όμορφη αύρα, το ιερό του μέρους, και όχι μόνο των Μετεώρων, φυσικά των Μετεώρων αλλά όχι μόνο, νομίζω ότι είναι αυταπόδεικτα. Αυτό που με ελκύει και με δένει με την περιοχή είναι το πώς ξεκίνησαν όλα. Περισσότερο θα μιλήσω για τους ανθρώπους που γνώρισα, για τον Λεωνίδα, την Όλγα, τον Βασίλη, τον Δημήτρη, την Σοφία, τον Δήμαρχο, τον γέροντα του Μεγάλου Μετεώρου, τον Σπύρο. Θα μιλήσω για ένα προς ένα όλα τα παιδιά που γνώρισα πέρυσι όταν ήρθα στο κυνήγι του «Χαμένου θησαυρού». Πώς έγινε αυτή η συνάντηση; Ήταν μια πολύ καρμική στιγμή. Με πήραν τηλέφωνο κάποιοι μεσάζοντες και μου είπαν για τις δραστηριότητες του Δήμου και ότι με ήθελαν να παρουσιάσω το κυνήγι του θησαυρού, είπα με την μία πως θέλω να το κάνω αλλά μετά χάθηκε η επαφή. Κάποια στιγμή αργότερα με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο Δήμαρχος, ο κ. Σινάνης, και μου είπε: είμαι ο Δήμαρχος Καλαμπάκας και θέλω να παρουσιάσεις το κυνήγι του Θησαυρού. Πές μου, μου είπε, ποιο είναι το πρόβλημα και δεν γίνεται. Του είπα ότι πρόβλημα δεν υπάρχει κανένα, απλά χάθηκε η επαφή μας, και έτσι ήρθα εδώ με μεγάλη χαρά. Τους πρώτους ανθρώπους που είδα όταν ήρθα ήταν οι άνθρωποι του «Επί Σταγών». Με «αγκάλιασαν» με πολύ θέρμη, τόσο που ενώ ήταν να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου και την κοπέλα μου ότι έφτασα να μην ανησυχούν, ξεχάστηκα. Καθίσαμε με τον Λεωνίδα και μιλήσαμε και ένιωσα ότι είπαμε τα πάντα σε μια πρώτη συζήτηση-ψυχανάλυση. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται κι άλλοι και περνούσαμε πάρα πολύ καλά. Τα αναφέρω αυτά για να δείξω ότι από την πρώτη στιγμή εδώ στην Καλαμπάκα αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Την επόμενη μέρα είχε πάρα πολύ κακό καιρό και κάθισα μαζί τους να δούμε τι θα κάνουμε με τις εκδηλώσεις, πάντα με κύριο γνώμονα το καλό των παιδιών που το περίμεναν πάρα πολύ. Ήταν να αναβάλλουμε τις εκδηλώσεις λόγω καιρού και υπήρχε κίνδυνος να ματαιωθούν. Πήρα το θάρρος και τους λέω αβίαστα ότι θα έρθω ξανά όποτε με ζητήσετε και θα το ξανακάνουμε χωρίς αμοιβή και αυτή ήταν η απαρχή αυτής της τόσο δυνατής σχέσης. Τους έχω πάντα στην καρδιά μου έναν προς έναν και έχουμε τακτική επικοινωνία. Η ζωή στην Αθήνα είναι πολύ δύσκολη, όχι μόνο η δική μου προσωπικά αλλά είναι δύσκολη η καθημερινότητα. Για μένα οι άνθρωποι της Καλαμπάκας και η επαφή μου μ’ αυτούς είναι σαν μια γεννήτρια απίστευτης ενέργειας. Πίστεψέ με ότι απ’ αυτούς τους ανθρώπους παίρνω πολύ ενέργεια.
Τις Απόκριες ήταν το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού, τώρα είναι οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του δήμου μας αλλά και μια μεγάλη φιλανθρωπική πράξη με σκοπό να βοηθήσει τα παιδιά της «Κιβωτού Του Κόσμου» και διοργανώνεται από τους ανθρώπους του Θεατρικού Εργαστηρίου «Επί Σταγών». Πώς αισθάνεσαι που θα συμμετέχεις σε μια τέτοια φιλανθρωπική εκδήλωση;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για πάρα πολλούς λόγους. Αρχικά θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ανάμνηση που έχω από μικρός. Πήγαινα κατηχητικό μέχρι την τρίτη λυκείου και κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα μαζευόμασταν στο υπόγειο του ναού εκεί στην περιοχή που ζούσα, και να σας πω ότι δε διαφέρει πολύ από τον παλιό χώρο του «Επί Σταγών», ήταν ζεστός χώρος με τη σόμπα, πιγκ πόγκ, εκεί μαζευόμασταν τα Χριστούγεννα και φτιάχναμε, από τις προσφορές των ανθρώπων της ενορίας, πακέτα με είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό ξεκινούσε από πολύ πρωί μέχρι το βράδυ και το βράδυ βγαίναμε και τα μοιράζαμε στις οικογένειες που τα είχαν ανάγκη. Αυτό λοιπόν ήταν μια πράξη που με γέμιζε και ενώ στο τέλος της ημέρας ήμουν κατάκοπος, παιδί ήμουν άλλωστε, θυμάμαι ότι όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι ένιωθα μια γλυκιά ηρεμία. Όταν μου έκαναν την πρόταση για την Κιβωτό, πέρα από την αφορμή να ξαναέρθω, χάρηκα πάρα πολύ γιατί θα ξαναζούσα τη χαρά της προσφοράς και όντως ήδη τη ζω και επίσης αυτή τη γλυκιά «κούραση» να προσφέρεις. Και μόνο ότι είμαι εδώ στις ετοιμασίες το χαίρομαι πολύ. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι έχω μια σχέση φιλίας με τον πατέρα Αντώνιο της «Κιβωτού του κόσμου», είναι ένας άνθρωπος που, πέρα από το έργο του που το βλέπει ο κόσμος, πήγε σε μια κακόφημη γειτονιά και πήγε σε παιδιά που ήταν ένα βήμα πριν χάσουν τελείως τον δρόμο τους, με την έννοια ότι δεν είχαν έναν φάρο, δεν είχαν σημείο αναφοράς, πήγε μόνος του λοιπόν εκεί με το ράσο και τους είπε: «θα βγάλω το ράσο και θα παίξουμε μπάσκετ». Αυτά τα παιδιά στην αρχή τον αντιμετώπισαν αρνητικά, όμως εκείνος πήγε και ξαναπήγε και τελικά κέρδισε. Είναι ένα παράδειγμα που σε εμπνέει. Χαίρομαι πάρα πολύ να κάνω πράγματα τα οποία έχουν σχέση με μια τέτοια πρωτοβουλία. Θέλω επίσης να πω για όσους δεν τον γνωρίζουν ότι η «Κιβωτός του κόσμου» δεν είναι ένα ορφανοτροφείο ή ένα μέρος όπου φιλοξενούνται παιδιά ή γονείς, σκοπός της είναι να βρεθεί εργασία για τη μητέρα και να βρεθούν οι τρόποι να ξανασταθεί στα πόδια της και να μεγαλώσει εκείνη τα παιδιά της. Είναι η ειδοποιός διαφορά της Κιβωτού από τις άλλες Φιλανθρωπικές οργανώσεις. Θα το ξαναπώ ότι χαίρομαι που είμαι εδώ. Είχα έρθει πριν από λίγες ημέρες με τον Χρήστο Νέζο, τον συνεργάτη της εκπομπής, που είχε πάει στο Μύλο των Ξωτικών και του είπα γιατί να μην κάνουμε ένα οδοιπορικό στην Καλαμπάκα. Πήγε καλά η εκπομπή και χάρηκα πολύ που δείξαμε την Καλαμπάκα στην υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω ότι την γνωρίζουν όλοι αλλά χαίρομαι που περνάει το μήνυμα. Και χαίρομαι που ξαναγυρίζω.
Είναι φανερό ότι με τους ανθρώπους του «Επί Σταγών» έχεις αναπτύξει ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις. Τι είναι αυτό που διακρίνεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους;
Θα σου πω τι έγινε όταν τους είδα μετά σχεδόν από ένα χρόνο. Δεν μπορούσα παρά να τους αγκαλιάσω. Δεν γίνονταν αλλιώς. Θα μπορούσα να κάνω μια απλή χειραψία και πάλι θα ήμασταν καλά. Δεν μπορούσα, έπρεπε να αγκαλιάσω έναν προς έναν όλους. Είναι αυτό το πηγαίο χαμόγελό τους, η ανιδιοτελής προσφορά τους, είναι άνθρωποι οι οποίοι σου θυμίζουν ότι πίσω από το χαμόγελό τους δεν κρύβονται κάποιοι άλλοι στόχοι. Ο μόνος τους στόχος είναι να σε κάνουν και σένα χαρούμενο, να το ζήσεις. Είστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι και γι’ αυτό θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, το ότι είμαι εδώ, το ότι συναντήθηκα με αυτούς τους ανθρώπους. Είστε και πρέπει να είστε όλοι οι Καλαμπακιώτες έμπνευση για την υπόλοιπη Ελλάδα γιατί ζούμε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα και μια καθημερινότητα πολύ δύσκολη όπου ο καθένας υποψιάζεται τον άλλο. Την περασμένη εβδομάδα μοιράσαμε δώρα καθόλου ευκαταφρόνητα από τον Easy 97,2, υπήρχαν άνθρωποι που μας κοιτούσαν με «μισό μάτι». Γιατί μου το δίνει, έλεγαν από μέσα τους, τι θέλει από μένα; Δεν τους κακολογώ με το δίκιο τους γιατί έχουμε αποξενωθεί. Εδώ λοιπόν είδα ανθρώπους να σου λένε τις ιστορίες τους τις προσωπικές, να περνάνε καλά, να πίνουν ένα κρασί να γίνονται μια μεγάλη παρέα. Όταν ήρθα την πρώτη βραδιά ήμασταν τριάντα άνθρωποι, την τελευταία βραδιά που φύγαμε ήμασταν σε μια ταβέρνα στη Διάβα και ήταν σαν να ήμουνα σε βαφτίσια, τόσος κόσμος. Δεν χόρταινα να μιλάω και να γελάω. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η δημιουργικότητα, η ενέργεια η οποία είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Ξέρεις τι είναι να επιστρέφεις κουρασμένος από τη δουλειά σου και να θες να κάνεις πράγματα, να θες να προσφέρεις; Δείτε τον νέο χώρο του «Επί Σταγών», πως τον πήραν και πως έχει γίνει. Θέλουν να προσφέρουν και δεν ξεχωρίζουν κανέναν, αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά των φίλων μου εδώ στην Καλαμπάκα.
Ποια η γνώμη σου για την πόλη μας αλλά και τους ανθρώπους της;
Μια πόλη με το έμψυχο δυναμικό που σου περιέγραψα δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από μια πόλη που πρέπει να οδηγεί τις εξελίξεις. Η Καλαμπάκα έχει μια αύρα ιερή. Θα το ανάγω δηλαδή στα δικά μου θρησκευτικά πιστεύω. Ούτως ή άλλως επιστημονικά πάντα υπάρχουν μαγνητικά κύματα που έχουν καταγραφεί σε ιερούς τόπους όπως είναι τα Μετέωρα, το Άγιο Όρος. Υπάρχει αυτή η θετική αύρα που συνδυάζεται με την ιερότητα του χώρου. Υπάρχει και το DNA των ανθρώπων που σε προδιαθέτουν θετικά, θα μπορούσες παραδείγματος χάρη να χρησιμοποιήσεις ένα σπαθί για να υπερασπιστείς κάτι ή και να σκοτώσεις. Συνεπώς νομίζω ότι η Καλαμπάκα είναι μια πόλη παράδειγμα και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Είναι και η φυσική της ομορφιά αλλά και η ομορφιά των ανθρώπων της που βλέπουν τα πράγματα θετικά.
Βέβαια ακούγοντάς σε κάθε πρωί στους «Μάπες» αναρωτιέμαι πόση θετική ενέργεια και όρεξη κουβαλάς. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις;
Οι «Μάπες» είναι η ζωή μου, είναι κάτι πολύ ξεχωριστό για μένα αυτή η εκπομπή. Έχω ξεκινήσει το 2007 σε ηλικία 27 από το ραδιόφωνο και τους «Μάπες», και από εκεί μ’ άκουσαν στο Mega και με πήραν να κάνω δοκιμαστικό. Με ρωτάς αν έχω λυγίσει, όχι δεν έχω λυγίσει. Τώρα αν έχω πιεστεί; Ναι, έχει γίνει. Δέκα χρόνια τώρα κάθε μέρα είμαι στον «αέρα» δεν έχω λείψει ούτε μια μέρα από τους «Μάπες». Έχει τύχει λοιπόν να πιεστώ, να μην είμαι καλά ψυχολογικά, κάποια ερωτική απογοήτευση, να έχω ψυχοπλάκωμα, να σφίγγεται η ψυχή μου και να μην μπορώ να βγω, κι όμως θα βγω για να κάνω εκπομπή. Κάνω μια εκπομπή πολύ δύσκολη, που πρέπει να κάνω τον άλλο να γελάσει και να φανεί ότι είμαι εντάξει σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρίσκομαι. Η εκπομπή έχει κάτι το μαγικό, καταλαβαίνω τους ακροατές, κάποιος που δεν ήταν καλά, δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι εμείς τον κάναμε και γέλασε. Αυτό λειτουργεί λυτρωτικά για εμάς είναι η ψυχανάλυσή μας. «Μάπες» είναι τα μικρόφωνα, δεν είμαστε εμείς. Ανά πάσα στιγμή όποιος μας ακούει μπορεί να πάρει το μικρόφωνο και να πάρει την εκπομπή στα χέρια του. Τα χαρακτηριστικά είναι ότι κάνουμε τους άλλους να χαμογελούν, ότι δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο σοβαρά με την έννοια ότι γελάμε ακόμη και με τα πρόβληματά μας και αυτό μας βοηθά να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι χαζοχαρούμενη η εκπομπή, οι «Μάπες» νοιάζονται για τα προβλήματα και στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους έχουν πως θα ζήσουν την οικογένειά τους και πως θα πορευτούν. Επιλέγουμε μέσα από την δύσκολη κατάσταση που περνάμε στην Ελλάδα να γελάμε και να λέμε «κοίτα που κατάντησα». Το μεγαλύτερο μέρος της εκπομπής το κάνουμε σε μια έως δυο ενότητες. Η υπόλοιπη εκπομπή είναι βιωματική, πράγματα που έχουμε πάθει, που έχει πάθει ο ακροατής, που ντρέπεται να το παραδεχτεί αλλά το ακούει σ’ εμάς. Έχουμε δημιουργήσει αυτή την άτυπη κοινότητα. Πάνω από όλα αυτοσαρκαζόμαστε και τσαλακωνόμαστε εμείς και μέσα από αυτό υπάρχει λύτρωση, μέσα από αυτό το τσαλάκωμα νιώθουμε ότι ο ένας βοηθά τον άλλο, γελάμε όλοι μαζί και η καθημερινότητα ξεπερνιέται. Ο Σταμάτης μου είπε κάποια στιγμή από 7 έως 10 το πρωί είμαστε Βασιλιάδες, μετά ο καθένας μπαίνει στα προβλήματά του.
Ομολογουμένως η συγκεκριμένη εκπομπή είναι πολύ πετυχημένη και έχει μεγάλη ακροαματικότητα. Ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας της;
Βγήκαν τα νούμερα πριν μια εβδομάδα και είμαστε πρώτοι. Ευχαριστούμε το κοινό. Πρώτοι στα πρωινά στο γενικό σύνολο και αυτό είναι μια τεράστια ανταμοιβή γιατί το πρωινό είναι μεγάλο ζόρι. Πρέπει να ξυπνάω στις 5:00 το πρωί και ζορίζομαι που έχω πολύ καιρό να ξυπνήσω χωρίς ξυπνητήρι, ζορίζομαι γιατί στην έξοδο με την κοπέλα μου πρέπει να φύγω για να πάω να κοιμηθώ και «χαλάω» την παρέα αλλά υπάρχει ανταπόκριση. Τα συστατικά της επιτυχίας είναι ότι αγαπάμε την εκπομπή πάρα πολύ, αγαπάμε τους ακροατές μας και ξέρω ότι οι ακροατές του ραδιοφώνου είναι πιο ειλικρινείς και πιο πιστοί από τους τηλεθεατές. Οι τηλεθεατές σε θαυμάζουν όσο είσαι εκεί, όταν φεύγεις σε αφήνουν να φύγεις. Στο ραδιόφωνο δεν είναι έτσι γιατί είναι πιο ουσιαστικό το δέσιμο. Έχεις να κάνεις μόνο με φωνή και έχεις να κάνεις με κάποιους που δεν γνωρίζεις. Πιστεύεις και εμπιστεύεσαι τον τρόπο σκέψης, την επιχειρηματολογία, τον χαρακτήρα του παραγωγού και έτσι είναι πιο ουσιαστικό και πιο ειλικρινές το δέσιμο γι’ αυτό και διαρκεί περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα ακροατές πηγαίνουν έξω από τα ραδιόφωνα και περιμένουν να δουν στον παραγωγό. Έχουν γεννηθεί έρωτες μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές. Είναι πιο ουσιαστικό το ραδιοφωνικό «δέσιμο» και το χαίρομαι πολύ. Υπάρχει περίπτωση να μου πάρουν συνέντευξη στην τηλεόραση και να μην θελήσω να πω κάτι που με ρώτησαν. Στο ραδιόφωνο δεν υπάρχει περίπτωση να με ρωτήσει ακροατής κάτι και να μην απαντήσω. Έχουμε μια ειλικρίνεια στο ραδιόφωνο. Είμαστε μαζί με τους ακροατές και μοιραζόμαστε τις αλήθειες.
Ποια στοιχεία του χαρακτήρα εκτιμάς στους ανθρώπους και ποια είναι εκείνα που σε εκνευρίζουν;
Αυτό που εκτιμώ είναι η ντομπροσύνη. Θέλω να μου λένε τα πράγματα κατά πρόσωπο, την αλήθεια και ας μη με συμφέρει. Στη δουλειά μου ειδικά ας πούμε δεν μπορώ να είμαι σε μια εκπομπή και να καλούμε να πω τη άποψή μου για κάποιον και να είναι αρνητική και το βράδυ να τον δω και να είμαστε πρώτοι φίλοι. Δεν μπορείς το πρωί να με θάβεις και το βράδυ να μου λες «που είσαι αγόρι μου». Αυτά με τρελαίνουν. Στους ανθρώπους δεν μπορώ δυο πράγματα: το ένα είναι το ψέμα και το δεύτερο το νταβατζιλίκι. Δεν θέλω να με θεωρούν δεδομένο, να κανονίζουν οι άλλοι για μένα χωρίς εμένα. Δώσε μου την αξία μου να σου δώσω το πολλαπλάσιο, αλλά μη με θεωρείς δεδομένο.
Τι διεκδικείς από την κάθε σου μέρα;
Ένα πράγμα διεκδικώ, να γυρίζω το βράδυ σπίτι και να κοιμάμαι με ένα χαμόγελο πλατύ. Παρά την κούραση να κοιμάμαι καλά και ήρεμα. Να ξέρω ότι προσέφερα και ότι δεν πέρασα τα όρια της αξιοπρέπειας και της ηθικής.
Μια ευχή για το 2017…
Να φύγει όλο αυτό το σύννεφο πάνω από τη χώρα, να φύγει το σύννεφο που μας αποτρέπει από το να ονειρευτούμε και να σκεφτούμε τι θέλουμε να κάνουμε. Αν με ρωτήσεις τι θέλω να κάνω θα σου πω ότι θέλω να πω ότι δεν ξέρω. Λέω δόξα τω Θεώ που έχω σήμερα δουλειά αλλά με ενοχλεί που έχω σταματήσει να ονειρεύομαι. Πρακτικά, θα σου πω ευθαρσώς, εύχομαι να έχουμε όλοι συντροφιά και ένα πιάτο φαγητό, υγεία πάνω απ’ όλα και να καταλήξω με αυτό που βγήκε από τη συζήτησή μας, μακάρι όλη η Ελλάδα να ακολουθήσει τα πρότυπα της Καλαμπάκας και του «Επί Σταγών». Δηλαδή της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς .
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΥΓΓΑΡΕΖΟ. ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!