Πιστεύει στην διαφορετικότητα και πως αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ, θα το κάνεις καλά. Η πίεση της καθημερινότητας που ζούμε ήταν για εκείνον το εισιτήριο για το ταξίδι του στον κόσμο της συγγραφής.
Η συγγραφή για τον Δημήτρη Βαζελάκη σημαίνει συναίσθηση, βιώματα, επανάσταση. Μια αγκαλιά που φτάνει μέχρι τον νου και την καρδιά κάθε αναγνώστη.
Ο ίδιος προσπαθεί να εναρμονιστεί ανάμεσα στη σύγχρονη συλλογική αμνησία και την πολιτική υποκρισία. Ακολουθεί το δικό του δρόμο και τη δική του πορεία. Αναπτύσσει ένα μοναδικό προσωπικό στυλ.
Η γραφή του είναι λιτή και κατατοπιστική ενώ η ατμόσφαιρα στα έργα του είναι αλληγορική και ταυτόχρονα συναισθηματική.
Το όνειρο, η πραγματικότητα και ο εφιάλτης γλιστρούν στις ιστορίες του και αντηχούν ρυθμικά στο χρόνο ενώ η ζωή που έζησε, οι φίλοι του και η οικογένειά του, είναι το δικό του αγαπημένο ταξίδι.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ταξιδεύοντας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας «Σε χρόνο αόριστο», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη, βρέθηκα νοερά στο Κάιρο, στην Αλεξάνδρεια, στη Σμύρνη, στην Κοκκινιά. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη συγγραφή του εν λόγω βιβλίου, κύριε Βαζελάκη;
Η Σμύρνη, η πόλη από την οποία έφυγαν πρόσφυγες ο παππούς μου και η γιαγιά μου, με γέμιζε από μικρό ανάμικτα συναισθήματα. Μετά την κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου, «Μισές Αγάπες», η απόφαση να αναφερθώ στην Σμύρνη πάρθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Γνώριζα από την πρώτη στιγμή πως θα συγκριθώ και μάλιστα με πολύ αξιόλογους συγγραφείς (Έλληνες και ξένους) αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο. Πιστεύω στην διαφορετικότητα και πως αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ, θα το κάνεις καλά. Το Ελ Αλαμέιν από την άλλη, επιλέχτηκε με γνώμονα την επιθυμία μου να συνδέσω τους δύο Παγκόσμιους πολέμους (Α΄και Β΄).
Οι εμπειρίες σας στη ζωή βοηθούν στη μυθοπλασία των ηρώων των βιβλίων σας;
Πάντα, τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές, χωρίς να υποτιμούμε τις εμπειρίες κάποιων άλλων που μας διεγείρουν την φαντασία όταν τις πληροφορηθούμε.
Ποιο ήταν το εφαλτήριο, που σας έστρεψε στη συγγραφή μυθιστορημάτων;
Όλα ξεκίνησαν από την πίεση της καθημερινότητας που ζούμε. Κάπως έπρεπε να λάβει χώρα αυτό που οι ξένοι λένε «blow off some steam». Έτσι λοιπόν, κάποια βράδια, άρχισα δειλά δειλά να γράφω. Ίσως να έπαιξε ρόλο και αυτό το μαγικό που συνδέει, μέσα από ένα καλό βιβλίο, τον αναγνώστη και τον συγγραφέα.
Οι δρόμοι του Καΐρου, οι τοποθεσίες, οι ενθυμήσεις. Τι έχει μείνει στη μνήμη σας από εκείνα τα «άγουρα κι ανέμελα» χρόνια της ζωής σας; Το σκέφτεστε συχνά;
Τι να πω, τι να θυμηθώ και τι να πρωτογράψω! Τα χρόνια που έζησα στην Αίγυπτο είναι για εμένα ιδιαίτερα. Εκεί έμαθα να κάνω ποδήλατο, κολύμπησα για πρώτη φορά, οδήγησα αυτοκίνητο, επέστρεψα αργά το βράδυ, συνάντησα για πρώτη φορά τον σκίρτημα του έρωτα, περπάτησα με το κορίτσι μου, έπαιξα στην αυλή του σχολείου μου, στεναχωρέθηκα, νευρίασα…Είναι εύκολο να λησμονηθούν όλα αυτά, κυρία Δούλη;
Γεννηθήκατε στο Κάιρο αλλά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών σας στο Πολυτεχνείο του Καΐρου ήρθατε και εγκατασταθήκατε στην Αθήνα. Ποια είναι η αγαπημένη σας γωνιά στην Αθήνα, που μπορεί να σας θυμίζει και λίγο το Κάιρο;
Δύσκολη σύγκριση. Όπως σας είπα, πιστεύω στην διαφορετικότητα κι έτσι θα είμαι ειλικρινής, άλλο η Αθήνα και άλλο το Κάιρο. Και οι δυο πόλεις έχουν τα καλά τους, τις όμορφες γωνιές τους και τις ασχήμιες τους. Οι Αιγύπτιοι ίσως συγκρίνουν την Αθήνα με την Αλεξάνδρεια. Για εμένα το Κάιρο έχει ταυτιστεί με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τις κοιτάς και αναπολείς τα παλιά και όμορφα που έζησες ενώ η Αθήνα, με τις έγχρωμες, που είναι πολλές, είναι πρόσφατες, τις έχεις παρατημένες κάπου αλλά δεν αποφασίζεις να τις ξεφυλλίσεις.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας μου φάνηκε σαν μια ονειρική αυτοβιογραφία η οποία όμως συνδέει γεγονότα και καταστάσεις μέσα από μια μυθοπλασία. Για εσάς είναι μία κατάθεση ψυχής ή μια μαρτυρία εποχής που ήρθε η στιγμή να κατατεθεί;
Νομίζω ότι αυτή είναι η σημαντικότερη ερώτηση σας και η απάντηση είναι καταφατική και στα δύο που θέτετε. Αποτελεί όντως μια κατάθεση ψυχής για την Σμύρνη που δεν γνώρισα και δεν υπάρχει πια με την μορφή που έζησαν οι πρόγονοί μου καθώς και για το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια του 1970 που μεταλάχθηκαν με τον εκσυγχρονισμό σε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε στην μνήμη μας όσοι μεγαλώσαμε εκεί. Ταυτόχρονα, κάνω και μια μικρή προσωπική επανάσταση κατά των πολέμων μέσα από την ζωή της Μαρίας, του Αλέξανδρου, της Σουλτάνας, του Κωνσταντίνου, του Παύλου και βέβαια του Φαίδωνα.
Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να αφήσετε το Κάιρο και να έρθετε στην Ελλάδα; Πόσο σας σημάδεψε αυτή σας η απόφαση;
Οι λόγοι ήταν κυρίως βιοποριστικοί. Ως ξένος υπήκοος δεν είχα και πολλές εναλλακτικές, οπότε ο ερχομός μου στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος. Ας μην υποτιμήσουμε όμως και τον «πόθο» που κρύβει μέσα του κάθε ξενιτεμένος να επιστρέψει στην Πατρίδα του. Στο αν με σημάδεψε και πόσο, θα απαντούσα πως με σημάδεψε μάλλον θετικά διότι όλα έμοιαζαν να πρέπει να αρχίσουν ξανά από μια νέα αρχή και βάση. Νομίζω ότι με όλη την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλω όταν επέστρεψα στην Αθήνα, ξαναγεννήθηκα και ώρες ώρες μοιάζει λες και έχω ζήσει δύο διαφορετικές ζωές, μια στην Αίγυπτο και μια στην Ελλάδα.
Τώρα που το συνειδητοποιώ, μήπως είναι καιρός να μεταναστεύσω ξανά κάπου αλλού; Μήπως με αυτό τον τρόπο ζήσω και μια τρίτη ζωή;
Λένε ότι μερικοί άνθρωποι παίζουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Συμφωνείτε, κύριε Βαζελάκη;
Συμφωνώ απολύτως, κυρία Δούλη. Το θέμα είναι να είσαι τυχερός ώστε να παίξουν «θετικό» ρόλο, να εμφανιστούν την κατάλληλη στιγμή και να υπάρχει διάθεση και διαύγεια πνεύματος να το καταλάβεις και να αποδεχτείς τις όποιες επιρροές και επιδράσεις.
Η ηρωίδα του βιβλίου σας ζει μια ολόκληρη ζωή ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω». Κάποιοι πιστεύουν πως απαιτείται χρόνος για να ωριμάσουν μέσα μας καινούριες ιδέες. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και δάσκαλος. Γι’ αυτό λένε πως άμα δεν έχεις γέρο στο σπίτι, αγόρασε έναν. Το άσχημο είναι πως περνά γρήγορα κι εμείς αχόρταγοι δεν ξέρουμε που να τον σπαταλήσουμε.
Ο χώρος του βιβλίου, μέσα στον οποίο κινείστε, έχει μερίδιο ευθύνης για την κρίση των αξιών που βιώνουμε; Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο ρόλος του πνευματικού κόσμου;
Όλα παίζουν τον ρόλο τους και όλα μαζί επηρεάζονται από τα βιώματά μας και τις συνθήκες της εποχής που ζούμε. Αυτό είναι εμφανές διαχρονικά με τις νέες γενιές που καθοδηγούνται εύκολα από ό,τι τους προσφέρουμε διότι είναι πιο ευάλωτες. Κάπως έτσι νομίζω ότι εδραιώθηκε η ανάγκη της εκπαίδευσης από την αρχαιότητα. Οπότε για να σας απαντήσω στο ερώτημά σας, το μερίδιο ευθύνης που έχουμε είναι τεράστιο και οφείλουμε μέσα από το βιβλίο και γενικά την Τέχνη να καθοδηγούμε σωστά, ειδικά τους νέους και τις νέες. Γνωρίζω πως εκεί ακριβώς μπορεί να υπάρξουν δυσκολίες, ειδικά όταν το σωστό και οι προσταγές της μόδας κινούνται ασυμπτωτικά.
Από την προσωπική σας εμπειρία στο χώρο της συγγραφής τι θα λέγατε στους νέους ανθρώπους που γράφουν, κύριε Βαζελάκη;
Δύσκολος χώρος, όπως και ο χώρος της Τέχνης. Αν σου αρέσει να επιμείνεις, και να δώσεις όλο σου τον εαυτό. Αν αυτό που έχεις να δώσεις είναι καλό, ακόμη και αν όλες οι πόρτες δείχνουν κλειστές κάποιο τρίξιμο θα σε κάνει να γυρίσεις για να δεις το φως από το άνοιγμα εκείνης που το έργο σου θα έχει ανοίξει.
Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε τις ισορροπίες μεταξύ του προσωπικού σας χρόνου και της επαγγελματικής σας διαδρομής;
Καταφέρνω; δεν είμαι σίγουρος.. Πλάι μου βρίσκεται ένας ήρωας, η σύζυγός μου Ιωάννα. Ίσως εκείνη να ξέρει να απαντήσει καλύτερα σ’ αυτή σας την ερώτηση, κυρία Δούλη. Πάντως δίχως εκείνη, δεν ξέρω τι θα είχα πετύχει από όλα όσα έχω κάνει τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μου ζωή.
Πώς θα σχολιάζατε τη σημερινή πραγματικότητα στην Αίγυπτο;
Θα προτιμήσω να μην απαντήσω. Ο απλός λαός συνεχίζει να είναι το ίδιο καλός όσο τον γνώρισα όταν ήμουν παιδί. Είναι όμως πολύς… και η πίτα συγκεκριμένη. Το χειρότερο όμως είναι ότι, η πίτα, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, συνεχίζει να μην μοιράζεται σε ίσα κομμάτια.
Σας αρέσει πολύ η μουσική και μάλιστα είχατε και το δικό σας μουσικό σχήμα στην ελληνική παροικία του Καΐρου. Πείτε μας έναν στίχο που θυμάστε και κουβαλάτε πάντα στην καρδιά σας;
Αν σας πω κάποιον στίχο θα αδικήσω χίλιους άλλους! Προσπαθούσαμε στις λίγες εμφανίσεις να καλύψουμε όλα τα είδη της Ελληνικής μουσικής. Είναι αξιοθαύμαστο το φάσμα που καλύπτει το Ελληνικό τραγούδι. Για να σας απαντήσω όμως «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να είναι και από αίμα» – Γιάννης Ρίτσος.
Η ζωή της Μαρίας, της ηρωίδας του βιβλίου σας «Σε χρόνο αόριστο» είναι ένα συνεχές ταξίδι. Το δικό σας αγαπημένο «ταξίδι» ποιο είναι;
Η ζωή που έζησα. Οι φίλοι που έκανα και έχω, η οικογένειά μου, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που μεταλάχθηκαν σε έγχρωμες και τώρα πια σε ηλεκτρονικές.
Ποιος χρόνος κυριαρχεί στη ζωή σας, ο ενεστώτας ή ο αόριστος;
Σε όλους μας κυριαρχεί νομίζω ο ενεστώτας και με τον τρόπο του καθορίζει όσα θα παραμείνουν για να τα περιγράφουμε αργότερα στον αόριστο.
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Δημήτρης Βαζελάκης γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου μεγάλωσε και πέρασε τα «άγουρα κι ανέμελα» χρόνια της ζωής του. Τα σχολικά του χρόνια ξεκίνησαν στο δημοτικό της ελληνικής κοινότητας, την Αχιλλοπούλειο Σχολή, και ολοκληρώθηκαν το 1983 στην Αμπέτειο Σχολή.
Σπούδασε Electronics & Communication Engineering στο Πολυτεχνείο του Καΐρου (Cairo University – Faculty of Eng). Μιλάει αραβικά και αγγλικά. Αγαπάει πολύ τη μουσική, με την οποία ασχολείται κατά τον ελεύθερο χρόνο του μέσα από δύο μουσικά όργανα που γνωρίζει, το πιάνο και το μπουζούκι. Στο τέλος της φοιτητικής του ζωής, με λίγους και καλούς φίλους, σχημάτισε μια μικρή άτυπη ορχήστρα (“The Greeks”), που έπαιζε ελληνική μουσική σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της ελληνικής παροικίας του Καΐρου, σε συλλόγους ή ξενοδοχεία που διοργάνωναν ελληνικές βραδιές.
Το 1988 επέστρεψε στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του στον τομέα της Πληροφορικής, εργαζόμενος στις μεγαλύτερες ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες του χώρου, όπου συνεχίζει να εργάζεται έως και σήμερα. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.
Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν τα βιβλία του «Μισές Αγάπες» και «Σε χρόνο Αόριστο».
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
