Το γράψιμο για εκείνη είναι η αποτύπωση συναισθημάτων και βιωμάτων, είναι αποσυμπίεση και αναστοχασμός, αυτοσυγκέντρωση και ηρεμία.
Η Μαρία Δουρίδα-Μηταράκη πιστεύει ότι ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων χρειάζεται να γράφει μέσα από την καρδιά του, διότι τα παιδιά έχουν ευαίσθητες κεραίες, καταλαβαίνουν και οσφραίνονται περισσότερα από τους ενήλικες και είναι σημαντικό να τους μιλάμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.
Είναι από τους συγγραφείς που διαλέγουν αναμφίβολα έναν διαφορετικό δρόμο, το δρόμο της φαντασίας, διότι με τη φαντασία είναι όλα εφικτά και μπορούμε να ταξιδέψουμε παντού και όπως θέλει η ψυχή μας.
Ο συγγραφέας οφείλει να είναι ανθρωπιστής και εκείνη προσπαθεί να υπηρετήσει αυτόν τον σκοπό.
Είναι από εκείνα τα πλάσματα που κατέχουν την τέχνη της ευγένειας, που μιλά άμεσα, με λόγια έντιμα και απλά, με αφοπλιστικό χαμόγελο και με εκείνη τη δυσεύρετη ευαισθησία που κάνει τους ανθρώπους ξεχωριστούς.
Έχει ανοιχτά μάτια και καρδιά, της αρέσει να προχωρά μπροστά, την εμπνέει η μητρότητα και οι ανάγκες κάθε σταδίου της διαπαιδαγώγησης και «πηγαίνει» χέρι-χέρι στην ωρίμανση τής κόρης της και στη δική της ωρίμανση ως μαμά αλλά και στην εξέλιξή της ως συγγραφέας.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Το όνομά του ήταν Ρόκο και δεν ήταν μια συνηθισμένη βόλτα», είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου σας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Once Upon a Book», και αφορά σ’ ένα παραμύθι που δείχνει πόσο σημαντικό είναι να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να πολεμάμε τους φόβους μας με θάρρος και δύναμη ψυχής και σε όλα αυτά να έχουμε σύμμαχό μας το συναίσθημα. Πώς ένα παιδί βιώνει το συναίσθημα στην ψυχοσύνθεση του, κυρία Μηταράκη;
Τα παιδιά βιώνουν το συναίσθημα με πολύ καθαρό τρόπο. Ζουν τη ζωή στο φουλ, χωρίς περιορισμούς και χωρίς να κρύβονται. Ο Ρόκο κάνει μια πορεία προς την ωρίμανση και την ενηλικίωση, ξεπερνώντας τα εμπόδια με τη βοήθεια συμμάχων. Η καθοδήγηση των γονιών του, η φύση, η θεϊκή παρέμβαση είναι οι σύμμαχοί του. Στη ζωή δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε βοήθεια και καθοδήγηση από ανώτερες δυνάμεις, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να το δούμε.
Με ποιον τρόπο ένας ενήλικας «εισβάλει» στον φανταστικό κόσμο της παιδικής φαντασίας;
Οι άνθρωποι σε κάθε ηλικία έχουμε φαντασία. Γεννιόμαστε με μεγάλη φαντασία. Ως παιδιά έχουμε εκπληκτική φαντασία, η οποία σιγά-σιγά καθώς μεγαλώνουμε περιορίζεται. Αυτό συμβαίνει στην προσπάθειά μας να ενταχθούμε κοινωνικά και να υιοθετήσουμε τρόπους συμπεριφοράς που θα μας καταστήσουν αποτελεσματικούς στην καθημερινότητά μας. Συνεχίζουμε να έχουμε φαντασία, αλλά της δίνουμε λιγότερη σημασία και δεν την εξασκούμε. Άρα, η «εισβολή» στον φανταστικό κόσμο της παιδικής φαντασίας γίνεται με την επαφή μας με τον εσωτερικό κόσμο μας και τις δεξιότητές μας ως παιδιά που συνεχίζουν να υφίστανται, αρκεί να ανατρέξουμε σε αυτές και να τις «ξυπνήσουμε»!
Από μικρή βρίσκατε διέξοδο στο γράψιμο, με το οποίο αποτυπώνατε τα συναισθήματα και τα βιώματά σας. Έχετε πει πως η γέννηση της κόρης σας, σάς έδωσε την αφορμή να αρχίσετε να πλάθετε παιδικές ιστορίες. Εμπνέεστε από την κόρη σας; Τη συμβουλεύεστε, όταν θέλετε να γράψετε μια ιστορία;
Το γράψιμο, η αποτύπωση συναισθημάτων και βιωμάτων, είναι για μένα μια μορφή αυτοσυγκέντρωσης και αναστοχασμού. Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, έπλαθα ιστορίες και σκαρφιζόμουν ήρωες και σενάρια, για να την διαπαιδαγωγήσω και να την ψυχαγωγήσω. Με εμπνέει η μητρότητα και οι ανάγκες κάθε σταδίου της διαπαιδαγώγησης, και «πηγαίνουμε» χέρι-χέρι στην ωρίμανσή της και στη δική μου ωρίμανση ως μαμά και στην ανάπτυξή μου ως συγγραφέας.
Ποια είναι η ευθύνη ενός συγγραφέα που γράφει ένα παιδικό βιβλίο;
Ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να γράφει μέσα από την καρδιά του. Τα παιδιά έχουν ευαίσθητες κεραίες, καταλαβαίνουν και οσφραίνονται περισσότερα από τους ενήλικες, και είναι σημαντικό να τους μιλάμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.
Τι θεωρείτε πιο σημαντικό σε μια παιδική ιστορία, όταν τη γράφετε; Το ίδιο το μήνυμα, τα μηνύματα της ιστορίας ή τον τρόπο με τον οποίο θα τα εκφράσετε;
Είναι όλα σημαντικά, κυρία Δούλη Το βασικό στοιχείο για μένα είναι το κείμενο. Το κείμενο πρέπει να «στέκεται» μόνο του. Να είναι ενδιαφέρον, με πλοκή, δουλεμένους χαρακτήρες και πολύ σφιχτοδεμένο.
Το παραμύθι σας είναι ντυμένο με πολύ όμορφες εικόνες που βοηθούν το παιδί να κατανοήσει καλύτερα την ιστορία. Κατά πόσο πιστεύετε ότι η εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου συμβάλλει ή όχι στην ανάγνωσή του, κυρία Μηταράκη;
Η εικονογράφηση του παιδικού βιβλίου είμαι πολύ σημαντική. Η δύναμη της εικόνας είναι μεγάλη. Είναι η πρώτη επαφή με το βιβλίο και επηρεάζει στο αν το παιδί και ο γονιός θα το επιλέξουν τελικά. Η εικονογράφηση δίνει τη δυνατότητα να αποδώσεις μέρος των μηνυμάτων με την εικόνα και είναι πολύ ενδιαφέρον, όταν συμπληρώνει νοηματικά το κείμενο.
Στην εποχή της τεχνολογίας και των gadgets, ποιο είναι το μυστικό για να αγαπήσει ένα παιδί τα βιβλία και τη «μυρωδιά του χαρτιού» και να το απομακρύνει από την ψυχρή τεχνολογία;
Η κοινωνική πίεση είναι μεγάλη. Και από παντού. Τα παιδιά μάς βλέπουν συνέχεια με ένα κινητό στο χέρι. Στην τηλεόραση τα gadgets είναι «απαραίτητα», ακόμη και σε παιδικές εκπομπές. Άρα, η προσπάθεια που απαιτείται από την οικογένεια να απομακρυνθούν τα παιδιά από αυτή τη μορφή της τεχνολογίας είναι μεγαλύτερη από ό,τι παλαιότερα, στο πλαίσιο της οριοθέτησης. Το παράδειγμα που δίνεται από τους γονείς είναι σημαντικό. Εάν οι γονείς διαβάζουμε βιβλία και τα αγαπάμε, ελπίζω πως θα φανεί και στα παιδιά στο μέλλον…
Πόσο δύσκολο αναγνωστικό κοινό είναι τα παιδιά;
Τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο αναγνωστικό κοινό. Αν τους αρέσει αυτό που διαβάζουν, θα συνεχίσουν, θα το ξαναδιαβάσουν. Επίσης, είναι κοινό με ποικιλομορφία και προτιμήσεις που διαφέρουν πολύ για το κάθε παιδί και την κάθε ηλικία. O ρόλος του γονέα είναι σημαντικός στο να «εκθέσουν» τα παιδιά τους σε αναγνώσματα από την αρχή της ζωής τους, όσο μικρά κι αν είναι. Πολλές φορές οι γονείς σκέφτονται πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα μωρά καταλαβαίνουν τα εξωλεκτικά στοιχεία και όσο πιο πολύ τους διαβάζουμε, τόσο πιο πολλά καταλαβαίνουν και μαθαίνουν.
Πώς πρέπει κατά τη γνώμη σας να επιλέγουν οι γονείς βιβλία για τα παιδιά τους;
Οι γονείς χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί στο πώς επιλέγουμε τα βιβλία για τα παιδιά μας. Είναι σημαντικό να διερευνούμε τι αρέσει στα παιδιά μας και ποια είναι τα ενδιαφέροντά τους, όσο χρονοβόρο κι αν είναι αυτό και όσο κι αν μας ξεβολεύει ενδεχομένως.
Από ποια ηλικία και έπειτα μπορεί να δομηθεί η αγάπη τους για το βιβλίο;
Οι ειδικοί συμβουλεύουν να διαβάζουμε βιβλία στα παιδιά από τη βρεφική ηλικία ακόμη και κυρίως να διαβάζουμε εμείς, για να ακολουθούν το παράδειγμα που βλέπουν. Επίσης, από μωρά είναι σημαντικό να έχουν τη δυνατότητα τα παιδιά να κρατούν στα χέρια τους, να χαζεύουν τις εικόνες και να αποκτούν την απτική εμπειρία ενός βιβλίου. Αυτό βοηθά τη λεπτή κινητικότητα τους και αναπτύσσει στα παιδιά την αίσθηση ότι το Βιβλίο είναι οικείο και ενδιαφέρον.
Η καθημερινότητά σας είναι απαιτητική, καθώς είστε μια πολυάσχολη γυναίκα. Λειτουργεί η συγγραφή ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για εσάς, κυρία Μηταράκη; Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή ενός συγγραφέα;
Για εμένα η συγγραφή είναι έκφραση. Έκφραση βιωμάτων, συναισθημάτων, αντιδράσεων. Είναι αποσυμπίεση και αναστοχασμός, αυτοσυγκέντρωση και ηρεμία. Με τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών απαιτείται να ξυπνήσει η φαντασία, και αυτό ξεκουράζει. Διότι με τη φαντασία είναι όλα εφικτά και μπορούμε να ταξιδέψουμε παντού και όπως θέλει η ψυχή μας!
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Μαρία Δουρίδα – Μηταράκη γεννήθηκε στην Κοζάνη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Φυσικοθεραπεία στην Αθήνα και στο Λονδίνο, ενώ εργάστηκε στη Γάνδη ως κλινική φυσικοθεραπεύτρια και στο Λονδίνο ως Επίκουρη Καθηγήτρια, στο Πανεπιστήμιο University of East London. Συνέχισε με σπουδές στην Εκπαίδευση, στο Λονδίνο. Είναι διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Εξωτερική Εξετάστρια στο University of Hertfordshire. Αγαπά και ασχολείται πολλά χρόνια με τη μουσική (πιάνο, χορωδία και κλασσικό τραγούδι).
Από μικρή, έβρισκε διέξοδο στο γράψιμο, όπου αποτύπωνε τα συναισθήματα και τα καθημερινά της βιώματα. Η γέννηση της κόρης της, Ελισάβετ, της έδωσε την αφορμή να αρχίσει να πλάθει παιδικές ιστορίες. Μετά από την παρακολούθηση σεμιναρίων Συγγραφής και Δημιουργικής Γραφής, αυτές οι ιστορίες απέκτησαν ολοκληρωμένη μορφή με αποτέλεσμα τη συγγραφή των βιβλίων «Το όνομα της ήταν Μπουμπού και δεν ήταν συνηθισμένη στη ζέστη» και «Το όνομά του ήταν Ρόκο και δεν ήταν μια συνηθισμένη βόλτα». Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Once upon a book.
Ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της Νότη, την κόρη τους Ελισάβετ και τα σκυλάκια Μόλλυ και Κένζο.
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Τα Μετέωρα” στις 3 Ιουλίου 2020.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!