Η αγάπη του για τη λογοτεχνία τον οδήγησε στα µαγικά µονοπάτια της συγγραφής και σ’ ένα διαφορετικό ταξίδι µε µια βάρκα σε ήρεµα νερά.
Στόχος του είναι η ουσία τής προσωπικής κατάθεσης των συναισθημάτων του, κι αυτό το επιχείρησε µε πίστη, πάθος και µεγάλη αφοσίωση, στοιχεία που τήρησε απαρέγκλιτα σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Η ανεξαρτησία του ήταν και είναι σήμα κατατεθέν. Η εμπειρία του είναι πολύτιμος οδηγός, όχι μόνο για τους νέους αλλά και για τους μεγαλύτερους. Κάθε του λέξη και κάθε του φράση είναι απόσταγμα γνώσης και σκληρής δουλειάς γι’ αυτό είναι και σοφή σε πολλαπλά επίπεδα.
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος έχει μια πλαστικότητα και μια μουσικότητα στον λόγο του, που σε κινητοποιεί να παρακολουθήσεις οτιδήποτε λέει.
Τα βιβλία του μάς μάγεψαν, η φωνή του μάς ταξίδεψε και η πένα του μάς κρατά ηλεκτρισμένους. Άλλοτε μάς συγκινεί, άλλοτε μάς κάνει να χαμογελάμε, κι άλλοτε μάς ακινητοποιεί με κομμένη την ανάσα, με το προσωπικό του ύφος-σφραγίδα. Διαθέτει αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, αισιοδοξία, αυθορμητισμό και όραμα.
Φροντίζει από την πλευρά του να ποτίζει καθηµερινά το όνειρό του, αρνούµενος να ρίξει την ποιότητά του σε οποιονδήποτε τοµέα ενασχόλησής του. Εξάλλου, ο δικός μας Μένιος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μεγάλες ή μικρές στιγμές τής ζωής μας δεν χάνονται, αλλά μένουν βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μας…
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Πέραν των αθλητικών, τρέφετε και μεγάλη αγάπη για τα βιβλία, κύριε Σακελλαρόπουλε. Υπήρχε κάποιο κίνητρο και προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας;
«Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και καημοί», που είπε μαγικά και η Χαρούλα Αλεξίου. Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια στην πρώτη γραμμή του ρεπορτάζ, με χαρές, λύπες, εντάσεις, κινδύνους και την αδρεναλίνη να ξεχειλίζει, ήθελα κάτι για να λειάνει την ψυχή μου, ένα διαφορετικό ταξίδι με μια βάρκα σε ήρεμα νερά. Κι αυτή η μεγάλη αγάπη μου στη λογοτεχνία, αναπτυγμένη από την παιδική ηλικία, με οδήγησε σε μονοπάτια μαγικά, αυτά της συγγραφής.
Ήθελα να εκφράσω διαφορετικά τα συναισθήματά μου που ξεχείλιζαν, κι όταν κατάλαβα ότι μπορώ να ταξιδέψω στη λογοτεχνία, το επιχείρησα με πίστη και πάθος και μεγάλη αφοσίωση, στοιχεία που τήρησα απαρέγκλιτα σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου.
Πλέον μετράω δώδεκα βιβλία και μαζί τους μετράω και τ’ άστρα. Κυρίως όμως μπορώ να καμαρώνω για όσα κατάφερα, αφού στην αρχή αυτής της πορείας η αμφισβήτηση ήταν έντονη. «Τι δουλειά έχει ένας… αθλητικός με τα βιβλία;», ήταν το μόνιμο… επιχείρημα. Λες και απαγορεύεται κάποιος σπορτκάστερ να ξέρει κι άλλα πράγματα πέρα από τα πέναλτι! Έπρεπε να παλέψω για να αποδείξω ότι… «έχει δουλειά η αλεπού στο παζάρι»!. Κι έτσι, μετά από δώδεκα βιβλία σε δώδεκα χρόνια, μπορώ να νιώσω ότι κάτι κατάφερα και κυρίως έδειξα ότι ένας αθλητικός μπορεί να κάνει πολλά…
Η χροιά της φωνής σας είναι χαρακτηριστική και σχεδόν όλοι οι φίλαθλοι των σπορ, και κυρίως του Παναθηναϊκού, σας ξεχωρίζουν σε κάθε σας περιγραφή. Το χάρισμα της περιγραφής το είχατε από παιδί;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, μόνο μια φωνή στα αθλητικά δρώμενα έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της. Γιατί αυτό το «πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» -όπως είπε μοναδικά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης- είναι ανεπανάληπτο. Οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούμε από μακριά, πολύ μακριά.
Επί προσωπικού, η όντως χαρακτηριστική χροιά της φωνής μου δεν είναι δα και το μοναδικό όπλο μου. Γιατί σημασία δεν έχει πώς είναι η φωνή αλλά τι λέει, κυρία Δούλη.
Φρόντισα λοιπόν από τα πρώτα μου χρόνια να παρουσιάζω τα ρεπορτάζ με έναν τρόπο ώστε να είναι ελκυστικά και όχι αδιάφορα ή συνηθισμένα. Ακόμα και στις μεταδόσεις απλών αγώνων διάνθιζα τα αθλητικά παραθέτοντας ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία, ανάλογα με τον τόπο που βρισκόμουν. Τα αθλητικά είναι κομμάτι της κοινωνίας, όχι κάτι ξεκομμένο από την καθημερινότητά μας. Δεν περιστρέφονται τα πάντα γύρω από τα γκολ και τα φάουλ. Υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις μέσα σε ένα παιχνίδι. Κι αυτό ήταν η δική μου «συνταγή», από την οποία δεν παρέκλινα ποτέ, ακόμα και τότε που κάποιοι ήταν αντίθετοι. Και με τα χρόνια είδα με χαρά ότι πολλοί ακολούθησαν το δρόμο μου. Έτσι, έπαψα να νιώθω αιρετικός, όπως μου έλεγαν παλιά.
Ποιο είναι το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός που έχετε καλύψει και ποια είναι κατά τη γνώμη σας η σημαντικότερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού;
Νιώθω ευλογημένος που κατάφερα να κάνω επάγγελμα το χόμπι μου, τη στιγμή που η πατρική επιθυμία με ήθελε δικαστή στα έδρανα. Ήταν η μόνιμη αντιπαράθεσή μας στο σπίτι, που καταλάγιασε κάπως όταν μπήκα στη Νομική Σχολή, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Η αγάπη στα σπορ και η πλήρως αφοσίωση μου σ’ αυτά από τα 17 μου χρόνια, όταν και έγινα επαγγελματίας, μου άνοιξε λεωφόρους που δεν φανταζόμουν ποτέ. Να είμαι εκεί που γράφεται η ιστορία! Δίπλα σε μυθικές μορφές του αθλητισμού όπως ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο, ο Ζιντάν, ο Μπέκαμ, ο Ρομπέρτο Κάρλος και δεκάδες άλλοι τεράστιοι αθλητές. Μέσα σε ιερούς ναούς του ποδοσφαίρου όπως το Γουέμπλει, το Καμπ Νου, το Μπερναμπέου κι άλλα ιστορικά στάδια, στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο. Κι αυτή η ευλογία γιγαντώθηκε καλύπτοντας τεράστιες διοργανώσεις: από Παγκόσμια Κύπελλα και Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι Τσάμπιονς Λιγκ και πολλά ιστορικά παιχνίδια. Γιατί ναι, αυτό είναι η απόλυτη ευλογία για έναν αθλητικό συντάκτη που ξεκίνησε να καλύπτει τοπικά ερασιτεχνικά παιχνίδια!
Είμαι ευλογημένος που έζησα από κοντά τις δύο ιερές στιγμές του ελληνικού αθλητισμού: την κατάκτηση του Eurobasket με τον Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά το 1987, όπως και την κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία το 2004. Κι όλα αυτά είναι ανεξίτηλες στιγμές, που δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη μου. Πόσο τυχερός είμαι για όλα αυτά…
Πιστεύετε πως ο αυτοσχεδιασμός και η δυνατότητα να αφηγείται κάποιος είναι έμφυτα ή μπορεί και να προκύψουν με συνεχή εξάσκηση;
Ποτέ δεν ακολούθησα κλισέ και συγκεκριμένες νόρμες είτε στην περιγραφή αγώνων είτε στα ρεπορτάζ. Πάντα αυτοσχεδίαζα, ανάλογα με τα όσα διαδραματίζονταν μπροστά μου. Αυτό δεν ήταν θέμα εξάσκησης αλλά προσωπικής εκτίμησης για το εκάστοτε ρεπορτάζ. Ασφαλώς ο χρόνος και η πείρα βοηθούν στη βελτίωση του κάθε επαγγελματία, είναι όπλα για να αντιμετωπίζονται οι εκάστοτε δυσκολίες. Αλλά αν δεν… το χει κανείς, η βελτίωση –σε οποιονδήποτε τομέα- δεν είναι ποτέ αισθητή…
Πείτε μας, κύριε Σακελλαρόπουλε, πώς μπορείτε να μοιράζετε τον χρόνο ανάμεσα στις αθλητικές σας υποχρεώσεις και τη συγγραφή; Το ένα σας αποφορτίζει από το άλλο;
Όταν ξεκίνησα τη συγγραφή βιβλίων, είχα ήδη συμπληρώσει 24 χρόνια καριέρας στο αθλητικό ρεπορτάζ και πάντα στην πρώτη γραμμή με τηλεόραση, εφημερίδα, ραδιόφωνο. Κι αυτό δεν σταμάτησε ποτέ. Οι απαιτήσεις είναι πολλές και έντονες, οπότε έμενε μόνο ένας δρόμος για να επιβιβαστώ στη λογοτεχνική βαρκούλα μου: η νύχτα! Γράφω λοιπόν νυχτερινές ώρες, τις μόνες που περισσεύουν. Αυτό είναι εξαιρετικά επίπονο, αλλά η αγάπη μου για τα βιβλία με έκανε να ξεπεράσω κάθε δυσκολία. Άλλωστε το γράψιμο είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας οπότε το κάνω με ευχαρίστηση. Είναι εκπληκτικό συναίσθημα να ολοκληρώνεις ένα μυθιστόρημα –αφού ακολουθεί μια ενδελεχή έρευνα μηνών- δίνοντας σάρκα και οστά σε δικούς σου ήρωες, σάρκα από τη σάρκα σου στην ουσία…
n Χαμογελάτε, σαρκάζετε και αυτοσαρκάζεστε. Το χιούμορ σάς χαρακτηρίζει. Πόση σημασία έχει το χιούμορ για εσάς;
Στη διάρκεια της σχεδόν σαραντάχρονης καριέρας μου συνάντησα συναδέλφους που νόμιζαν ότι είναι το λιγότερο… πυρηνικοί φυσικοί! Ύφος; Χιλίων καρδιναλίων! Αυτό πάντα με ενοχλούσε, όπως και ο «ξερολισμός» που επικράτησε σε σημαντικό ποσοστό. Ακολούθησα το δικό μου δρόμο επιλέγοντας να αντιμετωπίζω χαλαρά και με χιούμορ τις καταστάσεις. Για μπάλα μιλάμε, όχι για εγχειρήσεις καρδιάς! Έτσι, με χιούμορ και χαλαρότητα, απέφυγα ιερούς φανατισμούς και συγκρούσεις. Είναι θέμα χαρακτήρα…
Το τελευταίο σας βιβλίο «Το σημάδι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» είναι μια δυνατή ιστορία από τον σκληρό κόσμο των φυλακών. Θέλετε να μας πείτε γιατί αγγίζετε αυτό το θέμα;
Τα περισσότερα βιβλία μου προκύπτουν σχεδόν βιωματικά, κυρία Δούλη. Μια εικόνα, ένα συμβάν, πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αποτελούν το ερέθισμα για μια ιστορία.
Έτσι ακριβώς συνέβη και με «Το Σημάδι». Βρισκόμουν στην Πάτρα για να τακτοποιήσω το γιο μου, Γιώργο, που είχε περάσει στο Μαθηματικό, όταν είδα ορδές νεαρών φοιτητών να βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα για να κατακτήσουν τη νύχτα, Όπως το είχε πει (πάλι) η Χαρούλα: «Η νύχτα θέλει έρωτα και βράδια αξημέρωτα». Καμιά αντίρρηση! Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χαθεί εντελώς το φρένο. Είδα λοιπόν κάποια παιδιά με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι και με θολό μάτι να περιφέρονται, ξεκινώντας τη μέρα τους που ήταν νύχτα. Στο λεπτό εμπνεύστηκα την ιστορία.
Ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής, ο Στέφανος Δημητρίου, 20 χρονών παιδί, είδε την κοπέλα του, την Ελβίρα, να φιλιέται με έναν ανταγωνιστή του στη σχολή και τις παρέες. Κι επειδή «μιλούσε» το ποτό και η οργή που ξεχείλιζε, ήρθε η συμπλοκή και το μαχαίρι. Οι εξελίξεις σπαρακτικές. Και τα δυο παιδιά μαχαιρώθηκαν από το Στέφανο, ο νεαρός έχασε τη ζωή του, σημαδεμένη κι η Ελβίρα στο πρόσωπο, σημαδεμένες οι ψυχές όλων. Κι εκεί ακριβώς ξεκινάει το βιβλίο, με τη ζωή και των τριών παιδιών να καταστρέφεται. Μου έμενε μόνο να ακολουθήσω την πορεία τους. Αστυνομία, νοσοκομείο, δικαστήρια, φυλακές. Ήταν μια πορεία θρήνου και σπαραγμού που ακολούθησα βήμα προς βήμα, πάντα με επιτόπια έρευνα, όπως συνηθίζω στα βιβλία μου. Έτσι λειτουργώ πάντα, προσπαθώντας να παντρέψω την έρευνα με τη λογοτεχνία, κάτι που με συναρπάζει και με απογειώνει.
Περπατώντας μαζί με τους κεντρικούς ήρωες, δικά μου παιδιά, έφτασα σε όλα τα σημεία που έπρεπε να περάσουν. Μετά την Αστυνομία και το Δικαστήριο, ακολούθησα το Στέφανο σε τρεις φυλακές: Αυλώνας, Διαβατά, Κασσαβέτεια. Ακάνθινο στεφάνι και για το Στέφανο και για μένα. Αυτές οι αποθήκες ψυχών σμπαραλιάζουν την καρδιά. Είδα εικοσάχρονους ισοβίτες, δολοφόνους, «σάπια μήλα» που σάπιζαν και τα διπλανά, βιώνοντας πολύ σκληρές καταστάσεις. Έπρεπε να εντάξω τον Στέφανο εκεί κι αυτό έγινε. Μου είχε ξανασυμβεί βέβαια γιατί είχα επισκεφτεί και τις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά η εμπειρία παρέμενε σπαρακτική. Το μόνο «φως» που είδα, ήταν στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας.
Μια εκπληκτική διευθύντρια, η Φούλα Σαμαρά, ξέρει και μπορεί να δίνει ευκαιρίες που όλοι αξίζουν. Γιατί μια δεύτερη ευκαιρία οφείλει να τη δίνει κάθε άνθρωπος. Δεν βλέπει τους κρατούμενους σαν τσουβαλιασμένους αριθμούς αλλά ως όντα που πρέπει να καταφέρουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Ο παραστρατημένος δεν πρέπει να ριχτεί στην πυρά αλλά στη δουλειά. Να μάθει, να σωφρονιστεί αληθινά, να καταφέρει να επανενταχτεί στην κοινωνία. Εκεί λοιπόν οι κρατούμενοι δουλεύουν στα χωράφια, στα ζώα, στα μποστάνια, σε ένα ημιελεύθερο καθεστώς κράτησης. Η Κασσαβέτεια, εκεί που κατέληξε ο Στέφανος, ήταν και για μένα μεγάλο σχολείο και θα το θυμάμαι πάντα…
Μήπως οι Νομικές σπουδές σας, σας ενέπνευσαν;
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, κυρία Δούλη, αν οι τύψεις προς τον πατέρα μου –αφού δεν έγινα δικαστής, ούτε καν δικηγόρος- με οδήγησαν στη συγγραφή βιβλίων που έχουν ανακρίσεις, φυλακές, δικαστήρια, δίκες και καταδίκες. Μήπως είναι κρυφό απωθημένο; Μπα, αυτή η νομική επίφαση είναι κάτι που αγαπάω και ναι, τη θυμάμαι συχνά και την ψαχουλεύω στα βιβλία μου. Μάθε τέχνη κι άστη!
Το «Σημάδι» είναι κατά σειρά το δωδέκατο βιβλίο σας και εγκαινιάζει τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Υπάρχει κάτι που σας σημάδεψε έντονα σ’ αυτή τη συγγραφική διαδρομή;
Είχα «προβλήματα ψυχισμού» μέσα μου ένα χρόνο πριν και σκεφτόμουν έντονα το συγγραφικό μέλλον, αφού λειτουργώ με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μια εσωτερική διεργασία. Ήμουν απογοητευμένος για πολλούς λόγους κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Τότε βρέθηκε στο δρόμο μου η εξαιρετική Λένα Μαντά που μου έκανε πρόταση να μεταπηδήσω στις Εκδόσεις Ψυχογιός, επειδή, όπως είπε με τον μοναδικό της τρόπο, υπάρχει ένα λάθος στα βιβλία μου. Δεν έχουν Ψ στα εξώφυλλα. Και για μένα, που δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος των «μεταγραφών», μετρούσε πολύ η ανθρώπινη ενασχόληση, το ενδιαφέρον, η ψυχική επαφή. Είχα λοιπόν αποφασίσει να σταματήσω το γράψιμο μετά από έντεκα βιβλία και σχεδόν δύο εκατομμύρια λέξεις, όταν μου έκανε την πρόταση η κυρία Μαντά.
Για «Το Σημάδι», με Ψ στο εξώφυλλο. Ήταν σημαδιακό! Η προσέγγιση των ανθρώπων ήταν συγκλονιστική και ανέτρεψε εντελώς τις σκέψεις μου. Από τον εκδότη, τον εκπληκτικό και πολύ ζεστό σε όλα, Θάνο Ψυχογιό και όσους αποτελούν αυτή την τεράστια ομάδα, όλοι με αγκάλιασαν και μου είπαν –όλοι- μια κουβέντα: «Προχώρα και μη σκέφτεσαι τίποτα». Μου έδειξαν τι σημαίνει να είσαι πρωταθλητής. Με φτερά πια στα χέρια και την ψυχή παρέδωσα σε χρόνο μηδέν το βιβλίο, και την επόμενη μέρα όχι μόνο μου έδειξαν δυο-τρία εξώφυλλα, αλλά όρισαν και την ημερομηνία έκδοσης του βιβλίου, μήνες πριν! Αδιανόητο! Έτσι ήμουν σίγουρος ότι έπραξα σωστά. Και κάθε μέρα που περνάει το πιστεύω περισσότερο. Νιώθω πια σαν να είμαι χρόνια εδώ. Γιατί σ’ αυτό το κομμάτι που καθορίζει τα μέσα μου, το ανθρώπινο, δεν υπάρχει ανάξια πλερωμή…
Ο ήρωάς σας, φοιτητής Ιατρικής με λαμπρές προοπτικές, χρειάστηκε μόνο ένα λεπτό για να καταστρέψει ολάκερη τη ζωή του, τελικά πόσο καθορίζουν τη ζωή μας οι στιγμιαίες αποφάσεις και τα στιγμιαία λάθη, κύριε Σακελλαρόπουλε;
Συνήθως λένε ότι μόνο οι πεθαμένοι δεν κάνουν λάθη. Ολόσωστο! Ο καθένας μπορεί λοιπόν να σφάλλει –λίγα δευτερόλεπτα φτάνουν για να συμβεί μια καταστροφή- , και σ’ αυτό βεβαίως υπάρχουν κλίμακες λαθών. Ωστόσο, εκτός κάποιων περιπτώσεων –και των καθ’ έξη εγκληματιών- όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Όχι ο παιδεραστής, ο παιδόφιλος, ο ειδεχθής δολοφόνος, ο έμπορος ναρκωτικών, αλλά αρκετοί από τους υπόλοιπους κατάδικους είναι ηθικά ορθό να πάρουν μια δεύτερη ευκαιρία. Ουδείς αλάνθαστος. Αρκεί να υπάρχει περιθώριο σωφρονισμού. Κι υπάρχουν ειδικοί να το κρίνουν. Γνώμη μου είναι ότι οι δικαστές όφειλαν να δουν τις συνθήκες των φυλακών για να ξέρουν και πώς δικάζουν. Γιατί δεν υπάρχουν πια ελέω Θεού βασιλείς…
Ποια η άποψη σας για το επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα σήμερα;
Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν κατοικοεδρεύει στον… Άρη. Είναι εδώ, ζει και αναπνέει σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών, κυρία Δούλη. Είναι λοιπόν επόμενο η κρίση να αγκαλιάζει –και σε ορισμένες περιπτώσεις σφιχτά- και αυτόν τον κλάδο. Φυσικά υπάρχουν ακόμα πολλοί δημοσιογράφοι που κρατάνε Θερμοπύλες, δίπλα σε κάποιους που επιλέγουν τον φτηνό λαϊκισμό, την προχειρότητα, τον εύκολο εντυπωσιασμό. Σε μια περίοδο κρίσης όμως και μάλιστα παρατεταμένη, η αυτοκάθαρση έρχεται σαν Νέμεση για να βάλει πολλά πράγματα στη θέση τους…
Σας αρέσει να παίζετε με τις λέξεις, να τις ζωγραφίζετε, έτσι ώστε να… «σουτάρετε» από τη σέντρα και να πετυχαίνετε «γκολ» στις καρδιές των αναγνωστών, των φιλάθλων, των ακροατών, είτε σας διαβάζουν στα βιβλία σας και στις εφημερίδες που αρθρογραφείτε, είτε σας παρακολουθούν στα πάνελ των αθλητικών εκπομπών είτε σας ακούν στα ερτζιανά. Πόσο σας γεμίζει και σας ενδυναμώνει αυτή η αγάπη;
Επαγγελματικά αισθάνομαι πιο πλήρης από ποτέ! Η ζωή μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω επάγγελμα δυο αγαπημένα μου χόμπι από μικρή ηλικία: τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή βιβλίων.
Μετά από 36 χρόνια συμπόρευσης μ’ αυτή την ερωμένη, τη δημοσιογραφία, νιώθω ευτυχής και γεμάτος. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, ιστοσελίδες, εκατοντάδες ταξίδια σε κάθε γωνιά της γης, αυτό λέγεται απόλυτη ευτυχία. Και μετά από 12 βιβλία, ευτυχία στη νιοστή που θα έλεγε κι ο γιος μου. Κι είναι ένα όνειρο που συνεχίζεται, φροντίζοντας από την πλευρά μου να το ποτίζω καθημερινά, αρνούμενος να ρίξω την ποιότητά μου σε οποιονδήποτε τομέα ενασχόλησής μου.
Ίσως αυτό να είναι το μυστικό για μακροημέρευση σε μια σκληρή δουλειά με τρομερά δύσκολες συνθήκες, αδηφάγα πλέον. Είπαμε όμως: τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή. Γι’ αυτό και απαγορεύω στον εαυτό μου να μην ονειρεύεται. Επιπλέον, νιώθω ότι κάτι έχω καταφέρει. Κι αυτό, επειδή έχει τύχει να συναντήσω ζευγάρια στο δρόμο κι ο μεν άντρας να με αποθεώνει για κάποιο βίντεο που έχω κάνει, ενώ η γυναίκα του να μου λέει ότι έκλαψε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο μου. Αυτό μου δίνει ανείπωτη χαρά. Πλέον, υπάρχουν γυναίκες που βλέπουν αθλητικά, γιατί ξέρουν τα βιβλία μου, και άντρες που διαβάζουν βιβλία μου, γιατί με ξέρουν από τα αθλητικά. Ε, αυτό είναι ευτυχία!
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος δεν ασχολήθηκε με αποτρόπαια εγκλήματα, μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης, παρά μόνο πολύ αργότερα, στα μυθιστορήματά του.
Τον είχε κερδίσει ήδη η δημοσιογραφία, την οποία… ταλαιπωρεί επί τριάντα έξι συναπτά έτη.
Ξεκίνησε μαθητής λυκείου ακόμα από το Φως, μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Αθλητική, Sportime, Derby, στα περιοδικά Εικόνες, Nitro, Active, Επίκαιρα, βούτηξε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM) κι από το 1992 είναι στο Mega Channel.
Έκανε τρεις φορές τον γύρο της Ευρώπης, φτάνοντας ως τη Νότια Αφρική, με εκατοντάδες ρεπορτάζ και χιλιάδες βίντεο, όλα με ένα δικό του χρώμα.
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ, από τον οποίο έχει βραβευτεί τέσσερις φορές για τηλεοπτικά θέματα. Το ΣΗΜΑΔΙ είναι το δωδέκατο βιβλίο του, και η πρώτη συνεργασία του με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Παραμένει έφηβος και εκρηκτικός, συνεχίζει να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται, και πιστεύει στην… άσπρη μέρα.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Τα Μετέωρα” στις 25-12-2015.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
