Ο προσωκρατικός φιλόσοφος και θεμελιωτής τής ατομικής θεωρίας Δημόκριτος (περ. 460-περ. 370 π.Χ.) είχε πει προσφυώς:
«Ο μεγαλύτερος εχθρός στη μόρφωση των νέων είναι η ευκολία». Αυτή την απλή αλλά σπουδαία αλήθεια την ξέχασε η γενιά που έζησε τις δυσκολίες και τις στερήσεις του Μεγάλου και του Εμφυλίου Πολέμου. Έτσι, θέλησε να εξασφαλίσει ευμάρεια στη νέα γενιά, και μάλιστα όσο γινόταν άκοπα. Ξεχάστηκε και αυτό που έλεγαν οι προηγούμενες γενιές: «Τα αγαθά κόποις κτώνται».
Η γενιά που τώρα βρίσκεται στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο δέχτηκε τη «διαπαιδαγώγηση της ευκολίας» και γι’ αυτό οδήγησε τη χώρα μας στη σημερινή κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική. Οχήματα προς τον χώρο τής ευκολίας ήταν τα Κόμματα και ο Συνδικαλισμός.
Χώρος ευκολίας το Δημόσιο, ένας χώρος που κανονικά έπρεπε να διακρίνεται για την αξιοκρατία και τη δημιουργικότητα. Εξού και οι εκτροχιασμοί που ακολούθησαν.
Μεταπολιτευτικά, η Ελλάδα έδειχνε την εικόνα μιας χώρας αποκομμένης από τις ελληνικές αξίες και συνήθειες, μιας χώρας αλλοτριωμένης και απομακρυσμένης από αυτό που λέμε ελληνικότητα (χωρίς καλά-καλά να την εννοούμε τώρα και να την επιδιώκουμε). Χάθηκε λοιπόν η ελληνικότητα των Ελλήνων (τί τραγικό!) και τη θέση της πήρε ο «ελλαδισμός» (ούτως ειπείν), που μέσα στη σημερινή παγκόσμια κρίση μάς έχει φέρει τη γνωστή «ελλαδική κρίση», που είναι ιδιόμορφη, βαθιά και έντονη.
Η εκτίμησή μας είναι ότι τίποτε σημαντικό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανάκαμψη της ελληνικότητας. Ας μελετήσουμε πώς διαμορφώθηκε αυτή η πραγματικότητα μέσα στους πολλούς αιώνες τού πολιτισμού μας και ας την επαναφέρουμε στον εθνικό μας βίο.
Ας δούμε όμως πώς χειρίζεται το εν λόγω θέμα ο κ. Βερέμης:
ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ ΒΕΡΕΜΗ
(«Η Καθημερινή», 3-2-2013)
1. «Η οικονομική άνεση, που προ πολεμικά περιοριζόταν σε μερικές δεκάδες οικογενειών, διαχύθηκε μεταπολεμικά σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, ώστε τα διαμερίσματα και στη συνέχεια τα αυτοκίνητα και τα ταξίδια στο Εξωτερικό για ψώνια να γίνουν κοινός τόπος. Από λαός σκληραγωγημένος στις κακουχίες και την ξενιτιά, οι Έλληνες μεταμορφώθηκαν σταδιακά σε λαό μαλθακών καταναλωτών».
2. «Πολλοί από τους Έλληνες που γνώρισαν από τις οικογένειές τους μόνο τη διαπαιδαγώγηση της ανέχειας, πέρασαν στα παιδιά τους την αυταρέσκεια του γρήγορου πλουτισμού και την περιφρόνηση κάθε εμποδίου που θέτει η νομιμότητα στην ασυδοσία».
3. «Μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια μεταμορφωθήκαμε σε μια κοινωνία με 1.300.000 συμπατριώτες χωρίς κανένα εισόδημα, αριθμός υπερδιπλάσιος από εκείνον του 2007. Αναρωτιόμαστε, για μια ακόμη φορά στη νεότερη ιστορία μας, ποιοι είμαστε, τί μας έχει απομείνει από το παρελθόν μας, και κυρίως πού πάμε».
4. «Η διαπαιδαγώγηση της ανέχειας ίσως καταστήσει την επόμενη γενιά λιγότερο απαιτητική, πιο λιτοδίαιτη και πιο εφευρετική. Στο μεταξύ, τα προϊόντα τής προβληματικής διαπαιδαγώγησης εισέρχονται ήδη στην Πολιτική. Συχνά ανεπάγγελτοι πολιτευτές, διεκδικητικοί, χωρίς γνώση τού κόσμου που μας περιβάλλει, ταλαιπωρούν τον πολιτικό μας βίο».
5. «Κάποιοι αριστείς τής Επιστήμης πρέπει να εγκαταλείψουν τον εφησυχασμό τους, για να αντιμετωπίσουν τους σημερινούς Βουλευτές, που ανακαλύπτουν την πολιτική πυρίτιδα στον θεσμικά «υπανάπτυκτο» κόσμο. Η σωτήρια μας δεν βρίσκεται στο προσωπικό τής σημερινής Βουλής».
ΣΗΜ. Κρίνω ότι πολιτικοί που βρίσκονται τόσο μακριά από τα συμφέροντα του λαού, σίγουρα θα είναι «περαστικοί» στη Νεότερη Ιστορία μας.