Ο λόγος που εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ. Θεόκλητος μετά από την τελετή της ενθρόνισής του στον Μητροπολιτικό ιερό Ναό Αγίου Βησσαρίωνος Καλαμπάκας ήταν ο εξής:
Μακαριώτατε Δέσποτα καί σεπτέ Προκαθήμενε, Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Κύριε Ἱερώνυμε,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰωαννίνων, Τοποτηρητά ἄχρι τοῦδε τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, Κύριε Μάξιμε,
Θεόλεκτε καί περιτίμητε τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,
Εὐλαβέστατοι Κληρικοί,
Ἅγιοι Καθηγούμενοι καί Ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχαί,
Ἐντιμώτατε Κύριε Περιφερειάρχα,
Κύριε Ἀντιπεριφερειάρχα,
Κύριε Δήμαρχε Καλαμπάκας,
Ἐντιμώτατοι λοιποί Πολιτικοί καί Τοπικοί Ἄρχοντες,
Ἐκπρόσωποι τῶν Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν
Ἐκπρόσωποι τῶν Συλλόγων
Λαέ τοῦ Κυρίου εὐλογημένε καί ἠγαπημένε,
Δοξολογίαν καί εὐχαριστήριον ὕμνον ἀναπέμπω ἐκ βάθους ψυχῆς καί καρδίας πρός τόν πανάγαθον Θεόν, κατά τήν εὐλογητήν ταύτην ὥραν, ὅτε ἀφάτῳ συγκαταβάσει καί ἀπείρῳ ἐλέει Αὐτοῦ, ἀνέρχομαι εἰς τήν ἱεράν καθέδραν τοῦ πανσέπτου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, πολιούχου καί προστάτου τῶν Σταγῶν, καί ἀναλαμβάνω τήν διαποίμανσιν τῆς θεοσώστου καί ἱστορικῆς Μητροπόλεως Σταγῶν καί Μετεώρων.
Πλήρης εὐγνωμοσύνης ἡ ψυχή μου ψάλλει πρός τόν εὐεργέτην Κύριόν μου: «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον», «Αἰνεῖτε παῖδες Κύριον, αἰνεῖτε τό ὄνομα Κυρίου[1]».
Εὑρίσκομαι ἤδη εἰς τόν θρόνον τῆς κληρωθείσης μοι Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως καί εἰς τά ὦτα μου ἠχεῖ ἡ ἁγιογραφική ἐρώτησις, ἡ ἀφορῶσα εἰς τήν κατ᾿ ἄνθρωπον ἀνταπόδωσιν τῆς εὐεργεσίας καί τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, «Τί ἀνταπωδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;[2]» καί μίαν μόνον εὐρίσκω ἀπάντησιν. Τήν ὁλοκληρωτικήν μου ἀφιέρωσιν εἰς τήν πνευματικήν καί ποιμαντικήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ποιμνίου μου. Τήν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί καρδίας ἀφοσίωσίν μου καί τήν παντελῆ προσφοράν τῆς ὑπάρξεώς μου εἰς τόν ἐκλεκτόν μου λαόν, τόν εὐσεβῆ καί εὐγενῆ.
Πρώτιστος σκοπός καί ἀνύστακτος φροντίς μου ἡ κατά Χριστόν αὔξησις καί προκοπή πάντων. Ἡ διαφύλαξις μέχρι κεραίας τῆς καλῆς ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὡς κατέχει ταύτην καί ὁμολογεῖ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.
Ἐνδελεχές μέλημά μου ἡ μετά ζήλου καί ἐνθουσιασμοῦ ἐπιτέλεσις τῶν ἱερῶν καθηκόντων τῶν Ἱερέων ἐν ταῖς Ἐνορίαις αὐτῶν καθώς καί ἡ ὑπ᾿ αὐτῶν τέλεσις τῶν ἐν τῇ θείᾳ λατρείᾳ ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μετ᾿ εὐπρεπείας, εὐσχημοσύνης, σεμνῆς μεγαλοπρεπείας καί τάξεως.
Ἡ κοινωνική μέριμνα καί πρόνοια θά κατέχουν τήν πρώτην θέσιν εἰς τό ποιμαντικόν μου ἐνδιαφέρον.
Πόθος μου ἱερός, ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία καί ἐπαφή μέ ὅλους, μικρούς καί μεγάλους, μορφωμένους καί ἁπλοϊκούς, περιωνύμους καί ἀσήμους κατά κόσμον, ὥστε νά καταστῶ ἀδελφός καί φίλος, συμπαραστάτης καί συνοδοιπόρος εἰς τά προβλήματα, τίς χαρές καί τίς λύπες αὐτῶν.
Ἐν Κυρίῳ καυχῶμαι διά τά ἱερά Μοναστήρια τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μου, μετά τῶν Ἀδελφοτήτων αὐτῶν, τά ὁποῖα θεωρῶ ὡς ἁδάματας κοσμοῦντας τήν ἀρχιερατικήν μου μίτραν καί ζωντανήν βακτηρίαν μου. Τούς ἰσαγγέλους πολιτευτάς, οἵτινες διά τῆς ἀγγελομιμήτου διαγωγῆς των βιώνουν «τό ὄγδοον μυστήριον» καί διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς των «συντηροῦν τόν κόσμον». Μέ τούς πολυαρίθμους αὐτούς Πατέρας καί Μητέρας θά συμπορευθῶμεν «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ[3]», «μηδεμίαν ἐν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ἵνα μή μωμηθῇ ἡ διακονία[4]». Θά εἶμαι ὁ ἀντιλήπτωρ Ἐπίσκοπος αὐτῶν, ὁ Πατήρ καί ὁ Ἀδελφός των.
Ὁ μοναστικός βίος ἔχει ἔνδοξον καί ἀγίαν ἱστορίαν Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐθνικήν. Τά ἱερά Μοναστήρια ἀποτελοῦν τήν Κιβωτόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἔθνους μας καί ἡ συμβολή αὐτῶν εἶναι μνημειώδης καί περίλαμπρος. Συμβολή, ἡ ὁποία συνεχίζεται καί καθίσταται πλέον ἄκρως ἀπαραίτητος εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ ἐθνικοῦ καί θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ. Διά τοῦτο, εἶναι ἀνάγκη νά διασφαλίσωμεν τά δικαιώματα τῆς ἐπιθυμίας καί τοῦ πόθου, τῶν ἐν αὐτοῖς ἀσκουμένων, περί ἀπομονώσεως καί ἡσυχίας καί νά δημιουργήσωμεν τάς καταλλήλους προϋποθέσεις, ὥστε νά ἐπιτελοῦν ἀκωλύτως καί ἀνεμποδίστως τά τῆς μοναδικῆς πολιτείας. Ἰδιαιτέρως δέ εἰς τοῦτον τόν μακάριον τόπον τῶν Σταγῶν, ὅπου ηὐλογήθη περισσῶς ἀπό τόν Θεόν διά τῆς ὑπάρξεως τῆς ἁγίας λιθοπόλεως τῶν Μετεώρων. Ὑψουμένης εἰς τόν θεσσαλικόν κάμπον καί ἀγγιζούσης μέ τούς γκριζοπρασίνους γίγαντας τά κράσπεδα τοῦ οὐρανοῦ, κατέστη ἀκρόπολις τοῦ πνεύματος, ἔνθα ὑψιπέται ἀετοί τῆς πίστεως, ἀνερειπόμενοι εἰς τούς ἀχλοήτους, ἠλιβάτους κολοσσούς, ὑπερνικοῦν τό κατά φύσιν. Ἕνα μοναστικόν κέντρον τόσο σπουδαῖον, ὥστε χαρακτηρίζεται τό δεύτερον μετά τήν Ἀθωνικήν πολιτείαν καί μοναδικόν παγκοσμίως ἱερόν προσκύνημα. Ἐδῶ, συναντῶνται διαφορετικοί λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι σέ ἕνα εἰρηνικόν συναπάντημα, τό ὁποῖον σέβεται τάς διαφοράς καί τάς ἀντιπαλότητας καθώς ἡ ἱερότης τοῦ χώρου καί ἡ ἱστορία του, ὑποβάλλουν καί ἐπιβάλλουν, ἕνα ἄλλο ὗφος καί ἦθος, τά ὁποῖα ἀντλοῦνται ἐκ τῶν ζωντανῶν προτύπων τῶν Ἁγίων μας. Τόπος ἅγιος καί ἱερός, μία βαρύτιμος καί ὑπερπολύτιμος παρακαταθήκη, ἡ ὁποία πρέπει νά παραμείνῃ ἀναλλοίωτος καί ἀπαραβίαστος διά νά τήν παραδώσωμεν ἀμετάβλητον εἰς τάς ἑπομένας γενεάς. Κάθε πέτρα καί βράχος, κάθε σπήλαιον καί κελλίον εἶναι ἡγιασμένα ἀπό τήν πλειάδα τῶν ἀσκητῶν – μοναχῶν. Ὁ ἁγιομετεωριτικός μοναχισμός εἰς τήν χιλιόχρονην παρουσίαν του εἰς τοῦτον τόν ἁγιοβάδιστον τόπον, προσέφερε εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ πλῆθος Ἁγίων, εἰς δέ τό Ἔθνος προσήνεγκε πλειάδα ἡρώων, εὐργετῶν καί διδασκάλων. Ἄλλαις λέξεσιν, ἐδημιούργησε ἕνα ἀμάγαλμα λατρείας καί πολιτισμοῦ τόσο ἰσχυρό καί καταυγάζον, ὥστε ἡ Πατρίς νά τό καυχᾶται καί νά τό τιμᾶ, ἀλλά καί ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρος νά τό θαυμάζει καί νά τό σέβεται. Ὅθεν, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὁ ἱερός χῶρος τῶν Ἁγίων Μετεώρων καθίσταται πρεσβευτής Ἑλληνισμοῦ, Ὀρθοδοξίας, παιδείας, ἰδανικῶν καί πολιτισμοῦ. Ἡνωμένοι λοιπόν, Κλῆρος, Λαός καί Μοναχοί θά ἀγωνισθῶμεν διά τήν διατήρησιν τῆς φυσιογνωμίας τῶν Ἁγίων Μετεώρων καί σύν Θεῷ θά μεγαλουργήσωμεν.
Κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν Μακαριώτατε, σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, ἡ σκέψις μου στρέφεται εὐγνωμόνως εἰς τόν ἀοίδιμον ἅγιον προκάτοχόν μου Μητροπολίτην Σεραφείμ, διά τόν ὁποῖον διακατέχομαι ἀπό αἰσθήματα βαθυτάτου σεβασμοῦ καί τιμῆς. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἡ ψυχή αὐτοῦ ἀγάλλεται ἐν τῇ ὥρα ταύτη καί συμπροσεύχεται μεθ᾿ ἡμῶν. Ἦλθον διά νά συνεχίσω τό ἐπίπονον καί πολύμοχθον ποιμαντορικόν ἔργον αὐτοῦ. Ἔργον πολυσχιδές καί πολυμερές, μεγαλειῶδες καί καλλίκαρπον, ἑνός Ἱεράρχου ἀρχοντικοῦ καί γλυκέος, σεμνοῦ καί ἱεροπρεποῦς, εὐγενοῦς καί φιλολάου. Ἐργάτου ὀτρηροῦ, ὅστις ἔλαμψεν ὡς λύχνος φωτεινός ἐπί τῆς Ἐπισκοπικῆς λυχνίας τῶν Σταγῶν καί κατηναλώθη διά τόν ἐν Χριστῷ φωτισμόν τοῦ λαοῦ. Αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ἀνδρός, δηλῶ ἐκ τῆς θέσεως ταύτης, ὅτι τό δημιούργημα διά τό ὁποῖον ἐκοπίασεν, ἐπραγμάτωσε καί ὠνειρεύθη, θά συνεχίσω μέ ζέσιν ψυχῆς, καί τῇ βοηθείᾳ τῆς Θεοτόκου, θά ἐπαυξήσω πρός δόξαν τοῦ παναγίου Θεοῦ. Πρός τοῦτο καλῶ ἅπαντας, Κλῆρον, Μοναχούς καί Λαόν, νά συστρατευθῶμεν ἵνα φέρωμεν ἀπό κοινοῦ εἰς πέρας τοῦτο, καί Χριστόν κερδήσωμεν.
Καί νῦν Ἅγιε Δέσποτα, Σεπτέ Προκαθήμενε τῆς καθ᾿ Ἑλλάδα Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζω ἐκ καρδίας πρός τό τίμιον πρόσωπόν Σας τόν ἄπειρον σεβασμόν μου καί τάς ἀμέτρους εὐχαριστίας μου διά τήν ἀγάπην σας καί παρακαλῶ, ὅπως εὔχεσθε ὑπέρ ἐνδυναμώσεως καί ἐνισχύσεώς μου. Ὡσαύτως, εὐγνομώνως καί εὐλαβῶς ἐν υἱικῇ ἀγάπῃ, εὐχαριστῶ τούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, οἵτινες προσῆλθον σήμερον εἰς τήν τελετήν τῆς Ἐγκαταστάσεώς μου εἰς τήν καθέδραν τῶν ἱστορικῶν Σταγῶν καί συμμετέσχον εἰς τήν χαράν μου. Προσέτι, εὐχαριστίας ἐκφράζω πρός ἅπαντας τούς κοπιάσαντας, διοργανωτάς καί συντονιστάς, τῆς λαμπρᾶς καί πανδήμου ὑποδοχῆς ταύτης, ὡς καί ἅπαντας τούς συμμετέχοντας εἰς αὐτήν, τά μέλη τῶν Πολιτιστικῶν Συλλόγων, τόν Ταξίαρχον τῆς Σχολῆς Μονίμων Ὑπαξιωματικῶν Τρικάλων καί τάς Φιλαρμονικάς τοῦ Δήμου καί τῆς Πρώτης Στρατιᾶς. Εὐλογῶ αὐτούς καί εὔχομαι αὐτοῖς καί παντί τῷ Ποιμνίῳ μου, Κλήρῳ Μονασταῖς καί Λαῷ, ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Μετεωριτίσσης, τῆς πανευφήμου νύμφης τοῦ Χριστοῦ Αἰκατερίνης, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βησσαρίωνος καί τῶν Ὁσίων Πατέρων τῶν ἐν Μετεώροις ἀσκήσει καί ἀθλήσει διαλαμψάντων, δώῃ αὐτοῖς κατά τήν ἀγαπῶσαν καρδίαν των, τά αἰτήματα αὐτῶν πληρῶσαι καί τήν δέησιν τῶν χειλέων αὐτῶν ἄς εἰσακούῃ πάντοτε,
Γένοιτο !
[1] Ψαλμός 112, 1-2
[2] Ψαλμός 115, 3
[3] Κορινθίους Β΄ στ, 6-8
[4] Κορινθίους Β΄ στ, 3