Μετάβαση-ανάβαση με την ΟΛΚ στο "Μαντάνι του διαβόλου"

Μετάβαση-ανάβαση με την ΟΛΚ στο “Μαντάνι του διαβόλου”

Του ΓΙΑΝΝΗ ΨΑΡΡΗ

Πριν αναφερθώ στον καταρράκτη της Τζούρτζιας, θέλω να γράψω εν περιλήψει μερικές σκέψεις μου για την ορειβασία και το περιβάλλον. Εν εκτάσει είχα αναφερθεί παλαιότερα με άρθρα μου μέσω και της εφημερίδας «Τα Μετέωρα».

Ορειβασία είναι σε γενικές γραμμές θέση και τρόπος ζωής. Ορειβασία δεν είναι μόνο η άθληση, η «κατάκτηση» μιας κορυφής, η περιπέτεια, η ψυχαγωγία. Δεν είναι μόνο η ψυχική ανάταση και η ευχαρίστηση που νιώθουμε όταν περπατάμε μέσα στα δάση, τις γεμάτες λουλούδια ή χιόνια πλαγιές, μέσα ή πάνω από όμορφα φαράγγια, όταν κάνουμε ντους κάτω από τους παγωμένους καταρράκτες ή κολυμπάμε στις λίμνες και στα πανέμορφα ποτάμια των βουνών μας. Ορειβασία δεν είναι μόνο η γλυκιά και αγνή συντροφιά με τους βοσκούς και τους κατοίκους των απομακρυσμένων χωριών (όσοι δυστυχώς έχουν απομείνει), δεν είναι ο καθαρός και ευωδιαστός αέρας της ορεινής υπαίθρου, δεν είναι το γλυκοχάραμα με το κελάηδημα των πουλιών ή τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.

Ορειβασία είναι όλα αυτά μαζί και κάτι περισσότερο. Είναι η ψυχική και σωματική ισορροπία, είναι το μέτρο, είναι ο αγώνας ο καλός χωρίς συναγωνισμούς, χωρίς ρεκόρ, χωρίς συμβάσεις και χρηματικά ποσά, χωρίς μωροφιλοδοξίες. Ένας αγώνας εσωτερικός που εξασκεί το σώμα, χαλυβδώνει τη θέληση και ανυψώνει την ψυχή, ένας αγώνας χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς πρώτους και δεύτερους γιατί νικητής είναι ο άνθρωπος με την κοινωνική αλληλεγγύη και την ολοκλήρωσή του.

Η ορειβασία είναι ένα παιχνίδι στην ορεινή φύση, με πολλά προτερήματα όταν παίζεται σωστά και όταν το εγώ υποτάσσεται στο εμείς. Ένα παιχνίδι από το οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντλήσει δυνάμεις, να ασκηθεί, να δαμάσει τον εαυτό του, να αναπαυτεί, να απαλλαγεί από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, να ηρεμήσει και να γαληνέψει.

Δεν υπάρχει καλύτερο σχολείο, πληρέστερη παιδεία και αποτελεσματικότερη άσκηση για το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή από το ορειβατικό παιχνίδι με τις φυσικές δυνάμεις των αιώνιων βουνών. Εκεί που η μάνα γη διατηρεί ακόμα όλη τη φυσική γοητεία και τη μεγαλοπρέπεια της Δημιουργίας, μακριά από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, την «αξιοποίηση», το κέρδος.

Η ομορφιά του βουνού βρίσκεται στη γοητεία και τη μαγεία του. Αγάπησε την ορειβασία και θα συναντήσεις το Θεό της Δημιουργίας!

Τι κάνουμε εμείς οι Έλληνες για να διασώσουμε, εκτός των άλλων, και το «πάτριο έδαφος» που για χιλιάδες χρόνια μας γαλουχεί, μας εμπνέει και μας συντηρεί; Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε. Το διασώζουμε συνεχώς από τους «εχθρούς», για να έχουμε τη χαρά να το «καταστρέψουμε μόνοι μας».

Καταστρέφουμε με μανία το φυσικό περιβάλλον, καίμε τα δάση μας, σπαταλάμε τα νερά μας, εγκαταλείπουμε τα πανέμορφα χωριά μας (στα οποία σύντομα θα κατοικήσουν οι Ευρωπαίου που γνωρίζουν άριστα τη μοναδική τους αξία), υποβαθμίζουμε τις πόλεις μας, την ποιότητα της ζωής μας και τελικά την ίδια μας τη ζωή και τη ζωή των παιδιών μας…

Η φύση όμως γνωρίζει να αυτοπροστατεύεται με συνεχείς οικολογικές διαμορφώσεις έως ότου ωριμάσουμε ή εξοντωθούμε. Γεμίσαμε τη ζωή μας σκουπίδια και χωρίς αυτά παθαίνουμε ασφυξία.

Την Κυριακή 12 Ιουνίου 2015 μια ομάδα 35 περίπου ατόμων (μελών και φίλων) της Ορειβατικής Λέσχης Καλαμπάκας, πήρε τα… βουνά και τα λαγκάδια! Σκοπός αυτής της εξόρμησης ήταν η μετάβαση – ορειβασία στον καταρράκτη της (Τζούρτζιας) Αγίας Παρασκευής, που ονομάζεται «Μαντάνι του διαβόλου».

Η Αγία Παρασκευή είναι ένα βλαχοχώρι της Πίνδου στην περιοχή του Ασπροποτάμου και ο καταρράκτης βρίσκεται 2,5 περίπου χιλιόμετρα δυτικά του χωριού σε παραπόταμο του Ασπροποτάμου (Αχελώου).

Ξεκινώντας από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου περάσαμε το ποτάμι πάνω από μια παλιά τσιμεντένια γέφυρα. Ο καιρός ήταν καλός και το ηθικό ακμαιότατο. Αριστερά μας συναντήσαμε δυο βοσκούς που πάνω σε ζώο μετέφεραν το γάλα από ένα μεγάλο κοπάδι γίδια που ήταν στην κοίτη του ποταμού.

Ακολουθώντας πάντα δεξιά και με παράλληλη πορεία με την κοίτη φθάσαμε στον ποταμό αφού διασχίσαμε δάσος πλατάνων, λουλουδιασμένες πλαγιές και ισιώματα. Άλλοι πατώντας από πέτρα σε πέτρα και άλλοι με γυμνά πόδια περάσαμε το νερό.

Μετά από μια ανηφορική διαδρομή μέσα σε δάσος ελάτων, που η βροχή της προηγούμενης μέρας την έκανε γλιστερή, φθάσαμε στον καταρράκτη. Είναι σε τέτοιο σημείο που αν δεν έχεις ξαναπάει, είναι δύσκολο να τον βρεις. Για σηματοδότηση του ανύπαρκτου μονοπατιού, ούτε λόγος να γίνεται! Από το 2004 πήγα 6-7 φορές ακολουθώντας το… «ραντεβού στα τυφλά»! Είναι δύσκολη η πρόσβαση και ακολουθώντας τη ροή του ποταμού γιατί υπάρχουν μεγάλοι βράχοι. Τόσο δύσκολο είναι ο Σύλλογος του χωριού να σηματοδοτήσει έστω το μονοπάτι;

Ο καταρράκτης έχει ύψος 18-20 μέτρα και στο σημείο που πέφτει το νερό σχηματίζει μια πρασινογάλανη λίμνη διαμέτρου 10 περίπου μέτρων,.

Δυο τολμηροί νεαροί, ο Βαγγέλης και ο Ιάσσονας, αψηφώντας το κρύο νερό κολύμπησαν στη λιμνούλα! Αφού καθίσαμε να ξεκουραστούμε, να φάμε κάτι, να βγάλουμε τις σχετικές φωτογραφίες θαυμάζοντας την ομορφιά της φύσης πήραμε το δρόμο της επιστροφής ακολουθώντας αντίστροφη πορεία.

Κάποιες κυρίες μάζεψαν τσουκνίδες για πίτα. Έχει άλλη γεύση η χορτόπιτα όταν έχει και τσουκνίδα μέσα!

Τελειώνοντας θέλω να γράψω κάτι που πάντα το λέω: Στο βουνό πάμε για να ξεσκάσουμε και όχι να σκάσουμε!

ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ!