ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΨΑΡΡΗ
Την Τρίτη 18 Αυγούστου 2020, τρεις, όχι χάριτες αλλά θαρραλέοι, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον καταρράκτη της Αγίας Παρασκευής Ασπροποτάμου που ονομάζεται «Μαντάνι του Δαίμονα». Δεν ξέρω γιατί ονομάστηκε έτσι ούτε ξέρω γιατί οι κάτοικοι της Αγίας Παρασκευής στην οποία ανήκει δεν το αναδεικνύουν και δεν το διαφημίζουν, πρόβλημα δικό τους είναι αυτό.
Φτάνοντας στο χωριό ξεκινήσαμε την πεζοπορία από το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Σήμανση καμία. Πινακίδα που να αναφέρει το όνομα του καταρράκτη και τα 75 λεπτά της διαδρομής την τοποθέτησε ξενοδόχος της περιοχής. Μία ξύλινη γεφυρίτσα είναι σαν να σκέφτεται να πέσω να μην πέσω. Ευτυχώς που υπήρχαν κάποια σημάδια που έκανα εγώ από παλαιότερη ανάβαση. Στο δρόμο μας τρία σκυλιά μας επιτέθηκαν με άγριες διαθέσεις. Ειδικά η σκύλα έφτασε στο ένα μέτρο από τον Μπάμπη που προπορευόταν, έτοιμη να του επιτεθεί. Ευτυχώς είχε μια κρανιά μαζί του και αμύνθηκε (χωρίς βέβαια να τη χτυπήσει). Ο μουσάτος τσοπάνης καθόταν ατάραχος στην καρέκλα και παρακολουθούσε στη σκηνή σαν να μην τρέχει τίποτα. Την τελευταία στιγμή μίλησα ευγενικά και βλάχικα στα σκυλιά τα οποία ηρέμησαν.
Σε κάποιο σημείο όπου το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό μέσα στο δάσος εμείς ακολουθήσαμε την κοίτη του ποταμού αντίστροφα σαν σε φαράγγι πατώντας σε πέτρες και κάνοντας ζικ-ζακ για να αποφύγουμε το νερό. Η καταρρακτώδης βροχή όμως, που έπεσε την προηγούμενη μέρα, έκανε αυτό το εγχείρημα λίγο επικίνδυνο. Πέρα από αυτό είχε θολώσει ελαφρώς το νερό που δεν ήταν διαυγές και κρυστάλλινο. Ο καταρράκτης, όπως πάντα, ήταν εντυπωσιακός. Τα νερά έπεφταν με ορμή από ύψος 15 περίπου μέτρων σε μία αρκετά μεγάλη λίμνη. Ο Μπάμπης με τον Παναγιώτη, πιο θαρραλέοι αυτοί, βούτηξαν στα παγωμένα νερά που έρχονταν από τις πλαγιές της «Κακαρδίτσας». Ε, κάποιος έπρεπε να τους φωτογραφήσει.
Ένας τσοπάνος με τα σκυλιά «έπαιρνε… μάτι» από την απέναντι πλαγιά. Αυτός ήταν ευγενικός γιατί μας φώναζε να προσέχουμε μην ρίξουν καμιά πέτρα τα γίδια του. Στην επιστροφή, που περάσαμε από τον «Αλέκο» βούτηξαν ξανά ο Μπάμπης με τον Παναγιώτη, σε πιο ζεστά νερά αυτή τη φορά, έχοντας παρέα όμορφες… «Νύμφες» των ποταμών που βρήκαμε εκεί.
Δεν ξέρω για τους θαρραλέους….
Αλλα οι Νύμφες… όνομα και πράγμα!