Την Τετάρτη 18 Μαΐου οι μαθητές της Γ’ και της Δ’ τάξης του 4ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμπάκας βρέθηκαν στις γειτονιές του Ασπροπάρη. Δίπλα τους, συνεργάτες της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας.
Τα παιδιά παρατήρησαν με τηλεσκόπια την ταΐστρα και τη φωλιά ενός από τους τρεις, δυστυχώς, εναπομείναντες ασπροπάρηδες, του «Στραβοουρά».
Στη φωλιά του μπορεί να μην ήταν, αλλά πέταξε πάνω από τους βράχους των Μετεώρων κι όλοι θαύμασαν το αγέρωχο, περήφανο αυτό πουλί.
Στη συνέχεια οι μαθητές συμμετείχαν σε δράσεις με παιγνιώδη μορφή υπό την καθοδήγηση της κας Ρούλας Τρίγκου.
Οι μαθητές ευαισθητοποιημένοι και θέλοντας να στείλουν το δικό τους μήνυμα για τον δικό μας γύπα δημιούργησαν ένα πανό με σύνθημα «Ασπροπάρης, ο γύπας των Μετεώρων κινδυνεύει!» και σαν μικρά ασπροπαράκια φώναξαν «Μη με δηλητηριάζετε!», «Θέλω να πετάω!»
Μεγάλη έκπληξη για τα παιδιά ήταν η απελευθέρωση από τον κ. Δημήτρη Βαβύλη ενός μπούφου, που είχε βρεθεί τραυματισμένος πριν λίγο καιρό, ώστε να ζήσει ελεύθερος στο φυσικό του περιβάλλον. Ήταν μια μοναδική κι αξέχαστη εμπειρία. Εντυπωσιάστηκαν παιδιά και δάσκαλοι.
Οι μαθητές ένιωσαν περήφανοι που όλη την περσινή τους χρονιά στα πλαίσια του περιβαλλοντικού τους προγράμματος μελέτησαν και αγάπησαν αυτόν τον ασχημούλη γύπα και χωρίς εκείνος να το ξέρει νοιάζονται και θα νοιάζονται γι’ αυτόν. Του υποσχέθηκαν πως θα μεταφέρουν το μήνυμα τους σε όσους περισσότερους μπορούνε.
Ευχαριστούν τους συνεργάτες της Ορνιθολογικής Εταιρείας για το «μικρό» τους ταξίδι όχι μόνο στο χώρο αλλά και στους ήχους της φύσης. Τι πρωτόγνωρη εμπειρία για όλους, σ’ έναν ευλογημένο τόπο, τον τόπο μας, τα Μετέωρα!
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!
Συγχαρητήρια στις/ στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς του 4ου Δημοτικού, στους μαθητές τους, καθώς και στη Ρούλα Τρίγκου και τον Κώστα Βαβύλη της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, διότι επιμένουν να μας δείχνουν εμπράκτως πως ο “ανθρωπισμός” δεν μπορεί να σταματά στη μέριμνα του ανθρώπου για το “είδος” του, αλλά οφείλει να επεκτείνεται και σε μέριμνα για τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης και του Θεού, πέραν του ανθρώπου. Καμιά ανθρώπινη κοινωνία δε μπορεί να φιλοδοξεί για την επίτευξη ευημερίας και αειφορίας, χωρίς μέριμνα για την ισορροπία των συμβιωτικών σχέσεων μεταξύ όλων των ζωντανών οργανισμών που την πλαισιώνουν. Η προσπάθεια να γίνουμε περισσότερο ευαισθητοποιημένοι για τους “άλλους”, ορθώς ξεκίνησε από έναν κάπως κοντινό “άλλο”, αλλά πολύ διαφορετικό από εμάς, τον “γείτονα” Ασπροπάρη.
Είναι προφανές πως, ανάμεσα σ’ εμάς, τους δυνατούς και κυρίαρχους ανθρώπους και σ’ εκείνο το μάλλον απροστάτευτο πτηνό, υπάρχει ένα χάσμα που οφείλουμε να γεφυρώσουμε. Ωστόσο, αν πτο παρατηρήσουμε προσεκτικότερα, πρόκειται ακριβώς για το ίδιο χάσμα που μας χωρίζει κι από τους ‘άλλους’ ανθρώπους. Συνεπώς, η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σταματήσει εδώ. Χρειάζεται το Σχολείο και κυρίως οι μαθητές του και μελλοντικοί πολίτες να κατανοήσουν πως ο κάθε διαφορετικός άλλος είναι τελικά κομμάτι του εαυτού μας. Διότι η συνέχιση της ύπαρξης του κάθε διαφορετικού “άλλου” καθορίζει τη συνέχιση ή μη της δικής μας ύπαρξης αλλά και ολόκληρου του εύθραυστου ανθρώπινου κόσμου μας. Ενός κόσμου, του οποίου εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε τη μοίρα και το μέλλον και, επομένως, έχουμε και την ευθύνη για την όποια έκβασή τους.
Βασίλης Νάστος