Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο (8-9 Μαρτίου) ομάδα μελών του συλλόγου μας αποφάσισε να συμμετάσχει σε διήμερη δράση του ορειβατικού Συλλόγου της Πύλης στις κορυφές τις Τύμφης! Έτσι ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί από προκαθορισμένο ραντεβού που είχαμε με τους συνορειβάτες μας από την Πύλη με στόχο να φτάσουμε στα Γιάννενα και από εκεί στο χωριό Πάπιγκο.
Όλα πηγαίνουν όπως περιμένουμε και σύντομα αφήνουμε πίσω μας την πόλη των Ιωαννίνων και μπαίνουμε στο δυτικό κομμάτι του Ζαγορίου. Καλπάκι, Μεσοβούνι, Αρίστη είναι μερικά από τα χωριά που συναντάμε. Και κάπου εδώ είναι η στιγμή που θα μπούμε αν όχι στο εντυπωσιακότερο, σε ένα από τα εντυπωσιακότερα μέρη στην Ελλάδα! Κάτω περνάμε τα γαλαζοπράσινα νερά του Βοϊδομάτη, δεξιά όπως ανεβαίνουμε έχουμε μια ανεπανάληπτη θέα προς το φαράγγι του Βίκου, μπροστά μας το Πάπιγκο και ακόμη πιο μπροστά μας το Μικρό Πάπιγκο με τους “πύργους” της Αστράκας “κρεμασμένους” από πάνω του! Δεν ξέρουμε τι θα γίνει πάνω στο βουνό, δεν ξέρουμε αν οι στόχοι μας πραγματοποιηθούν αλλά μόνο για αυτό το θέαμα άξιζε να φτάσει κανείς μέχρι εδώ ακόμη και αν δε μπορέσει να κατέβει καν από το αυτοκίνητο! !
Σε πολύ λίγο φτάνουμε στον προορισμό μας και αφού θαυμάσουμε για λίγο ακόμη την επιβλητική θέα που μας προσφέρει το χωριό, θα ξεκινήσουμε με πρώτο στόχο το καταφύγιο. Έχουμε μπροστά μας μια υψομετρική σχεδόν 1000 μέτρα όμως το εξαιρετικό μονοπάτι θα μας βοηθήσει να ανέβουμε πολύ γρήγορα παρόλο το βάρος που κουβαλάμε. Πλέον η πορεία μας γίνεται πάνω σε χιόνι το οποίο μας κουράζει μιας και είναι φρέσκο και βουλιάζουμε αρκετά. Σε λίγο στο ορίζοντα θα δούμε το καταφύγιο, κάτω ακριβώς από την βόρεια κόψη της Αστράκας. Εκεί βρισκόμαστε σε λίγα λεπτά και ύστερα από ολιγόλεπτη για να απαλλαγούμε από το περιττό βάρος και να πάρουμε ένα ζεστό τσάι μιας και το κρύο στα 1960μ. είναι αρκετά έντονο.
Μετά από την απαραίτητη αυτή στάση ξεκινάμε με νέες δυνάμεις και σαφώς λιγότερο βάρος για το δύσκολο κομμάτι της ανάβασης αυτό μέσα από το λούκι βορειοδυτικά της κορυφής! Επειδή η συγκεκριμένη ανάβαση θεωρείται αρκετά δύσκολη ο επικεφαλής της ομάδας Νίκος Κρούπης θεώρησε πως πρέπει εκτός από κραμπόν και πιολέ να φορέσουμε μποντριέ και να ασφαλιστούμε με σχοινιά όπως και πράξαμε! Έτσι όλη η ομάδα ξεκινάμε ασφαλισμένοι για το λούκι. Η αρχή δεν περιλαμβάνει κάτι δύσκολο και έτσι ξεκινάμε χωρίς πρόβλημα.
Στη συνέχεια όσο ανεβαίνουμε μεγαλώνουν οι κλίσεις και το χιόνι γίνεται πολύ, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας κουράζει και κατά συνέπεια να μας καθυστερεί. Η κορυφή χαμένη στην ομίχλη και τα σύννεφα και εμείς που επιμένουμε παρόλο που ξέρουμε πως είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσουμε στην κορυφή με αυτές τις συνθήκες! Έτσι και συμβαίνει μετά από σχεδόν δυο ώρες πάλης με το χιόνι που είναι πολύ και βουλιάζει αλλά και την ομίχλη που μας κρύβει την ορατότητα αποφασίζουμε πως είναι φρόνιμο να επιτρέψουμε μιας και έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο και δεν μας αρκεί για να φτάσουμε την κορυφή.
Επιστρέφουμε πίσω στο καταφύγιο απογοήτευση μεν για το στόχο που δεν επιτεύχθηκε αλλά και προσμονή για την αυριανή ημέρα για τους νέους στόχους τι και αν έξω ο άνεμος σφυρίζει και παγώνει τα πάντα!
Ξημερώνει η δεύτερη ημέρα θα πάρουμε το πρωινό μας και ύστερα από διαβουλεύσεις αποφασίζουμε να κάνουμε δυο ομάδες, η μια θα πάει προς την κορυφή Γκαμήλα και η άλλη προς Δρακόλιμνη.
Εμείς κρίνουμε πως πρέπει να πάμε προς Γκαμήλα και ξεκινάμε. Κατεβαίνουμε στην ξερόλιμνη και κινούμαστε ανατολικά, δεξιά μας έχουμε την εντυπωσιακή κόψη της Αστράκας με τους γιγάντιους βράχους εκατοντάδων μέτρων που γυαλίζουν από το χιόνι και τον πάγο. Πόσες χιλιάδες ορειβάτες και μη δεν έχουν περάσει από εδώ και έχουν ρίξει το βλέμμα τους με θαυμασμό επάνω της!
Συνεχίζουμε πάνω στο παχύ στρώμα χιονιού που έχει καλύψει τα πάντα. Εδώ ο άνεμος μας χτυπάει αλύπητα και μαζί με το χιόνι που είναι τελείως μαλακό κάνει την αποστολή μας εξαιρετικά δύσκολη. Δεν σταματάμε όμως η θέληση για κορυφή είναι μεγάλη και συνεχίζουμε παρόλο που έχουμε κόντρα τον πολύ δυνατό άνεμο που σηκώνει το χιόνι από κάτω και μας χτυπά με δύναμη!
Τα σύννεφα που από το πρωί χαϊδεύουν τις κορυφές ολοένα και πυκνώνουν και έτσι για άλλη μια ημέρα καταλαβαίνουμε πως θα είμαστε στο όριο γίνεται-δε γίνεται η κορυφή! Με αυτές τις σκέψεις κάνουμε όσο γρηγορότερα μπορούμε.
Βρισκόμαστε πλέον ανάμεσα στις δυο κορυφές αυτή του Πλόσκου και της Γκαμήλας, αλλά λίγο πριν τραβερσάρουμε αριστερά προς την κορυφή της Γκαμήλας οι καιρικές συνθήκες θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο. Η ομίχλη που έπεσε δεν μας αφήνει ορατότητα ούτε στα 10 μέτρα και παίρνουμε την απόφαση να επιτρέψουμε μιας και με τέτοια ορατότητα χάνουμε την αίσθηση του τόπου!
Η πρώτη αντίδραση μετά και τον δεύτερο ανεπιτυχή στόχο είναι στεναχώρια, αλλά γρήγορα καταλάβουμε ότι οι εμπειρίες που αποκομίσαμε ήταν πολύ σημαντικές, άλλωστε κάθε απραγματοποίητος στόχος είναι ευκαιρία για νέες προσπάθειες. Αυτή είναι η φιλοσοφία μας και έτσι πορευόμαστε!
Υπόσχεση λοιπόν για την επόμενη φορά ότι θα είμαστε ξανά εδώ να το παλέψουμε και δεν ξέρεις τότε ίσως είμαστε πιο τυχεροί!