Σκεπτικισμό, έντονες ανησυχίες και απογοήτευση προκαλούν στον ελληνικό λαό τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.
Αδύναμος να παρέμβει και να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη δικαιώματά του ο πολίτης, βρίσκεται ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι αργά αλλά σταθερά βγαίνουμε από την κρίση, μόνο που …αυτήν την «έξοδο» δεν την έχει αισθανθεί ο άμοιρος ο Έλληνας που, αντίθετα, βιώνει τη σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συνοψίζεται στο «λάβε όλο και λιγότερα, λόγω συνεχών μειώσεων των αποδοχών ή της σύνταξής σου, αλλά και λόγω των συνεχώς προστιθέμενων, πότε άμεσα πότε έμμεσα, χαρατσιών που φτάνουν στην πόρτα σου “εν φακέλω”»!
Μας μιλάνε οι κυβερνώντες συνεχώς για την ελπιδοφόρα αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Κάτι που ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι αυτό σημαίνει, την ώρα που (όπως πολύ σωστά επισήμανε ο οικονομικός ερευνητής κος Χ. Ι. Πολυχρονίου, στην Ελευθεροτυπία της 24ης Αυγούστου) τα χρέη του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα είναι τρεις φορές μεγαλύτερα του «πρωτογενούς πλεονάσματος»!
Αναφέρονται σε νέες θέσεις εργασίας, οι οποίες καλύπτουν κάποια κενά στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Μόνον που οι περισσότερες από αυτές είναι εποχικού χαρακτήρα λόγω της τουριστικής περιόδου και, παρά την αύξηση των τουριστών κατά ένα εκατομμύριο εφέτος, είναι λιγότερες από πέρυσι (όπως περιέργως και τα έσοδα…) και δεν καλύπτουν ούτε το 5% της πραγματικής ανεργίας. Τούτο σημαίνει ότι, η απορρόφηση των ανέργων στο σύνολό τους με αυτόν τον ρυθμό, θα χρειαστεί 20 τουλάχιστον χρόνια και υπό την προϋπόθεση ότι θα επιτευχθούν η πολυπόθητη ανάπτυξη και οι μεγάλες ξένες επενδύσεις, οι οποίες προς το παρόν …μένουν στα χαρτιά!
Κι όσο για την Αντιπολίτευση, η παλιά και γνωστή τακτική του άκρατου λαϊκισμού δυστυχώς καλά κρατεί. Όπου πάσχοντες, απεργούντες, διαμαρτυρόμενοι και αδικημένοι, στο πλευρό τους στέκονται όλα τα κόμματά της, με υποσχέσεις για πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων τους «μόλις ανέβουν στη εξουσία». Και, για να επιτύχουν το στόχο τους «την κατάκτηση της καρέκλας» δηλαδή, δεν διστάζουν να μετατρέψουν ακόμη και την εκλογή του Ανώτατου Άρχοντα του Πολιτεύματός μας σε μέσον εκβιασμού για να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, όταν γνωρίζουν ότι οι αφειδώς εξαγγελλόμενες προεκλογικές δεσμεύσεις τους προς τον λαό είναι εκ των πραγμάτων ανέφικτες.
Πέραν δε τούτων, αλγεινή εντύπωση προκαλούν στον ελληνικό λαό δύο ακόμη πρόσφατες, όσο και ανεπίτρεπτες, ενέργειες των πολιτικών μας.
Α) Η συνεχιζόμενη αποχώρηση πολλών εξ αυτών απ’ το κόμμα στο οποίο τους έταξαν να υπηρετούν οι ψηφοφόροι που τους τίμησαν με την ψήφο τους οι οποίοι, αντί να παραιτούνται και να παραδίνουν την έδρα τους, κατά το παράδειγμα του εντιμότατου Δρετάκη, μετακομίζουν σε άλλα κόμματα ή ανεξαρτητοποιούνται, για να διατηρήσουν την βουλευτική αποζημίωση και τα εκ της θέσεως του βουλευτή προνόμια.
Β) Η απαράδεκτη αντικατάσταση βουλευτών του θερινού τμήματος της Βουλής, επειδή διαφωνούσαν με την ψήφιση κάποιου Νομοσχεδίου, με συναδέλφους τους που δέχτηκαν να το ψηφίσουν. Μια ενέργεια που δεν συνάδει ασφαλώς με την έννοια της ελεύθερης δημοκρατικής έκφρασης της γνώμης τους. Προσβάλει ανεπανόρθωτα το πολιτικό μας σύστημα και προκαλεί βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού.
Και ενώ αυτά τα ανεπίτρεπτα συμβαίνουν στα «καθ’ ημάς», κανένας εκ των πολιτικών μας δεν δείχνει να ανησυχεί ούτε να προβληματίζεται όταν «ο εξ ανατολών γείτονάς μας» αποθρασύνεται και, εκτός από τις καθημερινές προκλητικές παραβιάσεις του θαλάσσιου και εναέριου χώρου μας, προβάλει πλέον ξεδιάντροπα τις εις βάρος της χώρας μας παράλογες απαιτήσεις του και επισήμως!
Μετά την μεγαλειώδη, για παγκόσμιο εντυπωσιασμό, αυτοκρατορική τελετή και εμφάνισή του κατά τη ανάληψη των καθηκόντων του ως προέδρου της χώρας του, η με πολλή σημασία πρώτη κίνηση του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν να επισκεφθεί το παράνομα κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα τμήμα της Κύπρου.
Και μετέβη εκεί σημαδιακά, για να δηλώσει ωμά και με έμφαση ότι:
-Στην Κύπρο υπάρχουν δύο κράτη (κι έχουμε εξηγήσει αναλυτικά σε προηγούμενο κείμενό μας την πρόθεση που κρύβει αυτό για μελλοντική ένωση του ψευδοκράτους με την «μητέρα Τουρκία», που αποτελεί και τον κύριο στόχο της).
-Ότι το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με αντάλλαγμα την ανέγερση τουρκικού τεμένους στην Αθήνα.
-Ότι τα πετρέλαια που υπάρχουν στην υφαλοκρηπίδα του νησιού ανήκουν σε όλους τους Κυπρίους, άρα κατ΄ αναλογίαν και στο κατά τη γνώμη του δήθεν «τουρκοκυπριακό κράτος», όπως και ότι:
-Η μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική και όχι μουσουλμανική, μια δήλωση με επίσης ιδιαίτερα βαρύνουσα όσο και επικίνδυνη για το μέλλον της περιοχής σημασία!
Τι άλλο πρέπει να γίνει άραγε για να συνειδητοποιήσουμε ότι, εκτός από την δεινή οικονομική κατάσταση που μαστίζει τη χώρα μας, ευθέως και χωρίς προσχήματα, απειλείται και η εθνική της κυριαρχία και ότι θα πρέπει να βάλουμε στην άκρη τις όποιες πολιτικές διαφορές ή φιλοδοξίες μας και να μονιάσουμε μπροστά στους επερχόμενους εθνικούς κινδύνους; Τι άλλο;
Ας σοβαρευτούμε επί τέλους κι ας επαγρυπνούμε!
Οι καιροί γαρ ού μενετοί!