Η εκκλησία, ο Ιερός Ναός, είναι ο προθάλαμος των ουρανών, που φωταγωγεί και κατευθύνει τους πιστούς, “εν τω ναώ εστώτες… εν ουρανώ εστάναι…“.
Η εικονογραφία, η υμνολογία, τα ιερά σκεύη έχουν την ιστορική και συμβολική τους σημασία. Όλα όσα συμβαίνουν και υπάρχουν μέσα στο Ναό δεν είναι τύπος χωρίς ουσία. Το καθένα έχει τη δική του σημασία και το δικό του συμβολισμό και έννοια. Το κερί έχει τη δική του ουσία και τη δική του ερμηνεία.
Η χρήση του κεριού (λαμπάδων) ήταν συνηθισμένη και στην αρχαία εκκλησία, ιδιαίτερα στις λειτουργικές αλλά και τις άλλες συνάξεις. “…ήσαν δε λαμπάδες ικαναί εν τω υπερώω ού ήμεν συνηγμένοι…“, γράφει ο Απόστολος Παύλος (Πρξ. 20,8).
Τα φώτα που ανάπτονται στην εκκλησία συμβολίζουν τον Θεό Πατέρα ή τον Ιησού Χριστόν. Κατά την Αγίαν Γραφή ο Θεός δημιούργησε το φως. “Και είπεν ο Θεός, γενηθήτω φως, και εγένετο φως…” (Γεν. 1,1-4). Ο Ίδιος παρουσιάζεται στην καιόμενη και μη καταφλεγόμενη βάτο μπροστά στον Μωϋσή (Έξ. 3,2). Αυτός ως στήλη φωτός προηγούνταν και οδηγούσε τον Ισραηλιτικό λαό.
Το φως εμφανίζεται ως το καταλληλότερο από τα σύμβολα της θείας Του φύσης. Χαρακτηρίζεται “ως φως και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία” (Α’ Ιω. 1,5). “Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως“, γράφει ο ψαλμωδός Δαυίδ (35,10). Και ο υμνογράφος στο κοντάκιο των Θεοφανείων ψάλλει: “Επεφάνης σήμερον την οικουμένη, και το φως σου Κύριε, εσημειώθη εφ’ ημάς…“.
Ενώ είμαστε νεκροί πνευματικά εξ αιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών μας, ο Θεός που είναι πολυεύσπλαχνος και γεμάτος αγάπη, μας ξανάδωσε με τη χάρη Του τη ζωή. “Και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ, χάριτί έστε σεσωσμένοι” (Εφ. 2,1.5).
Παίρνοντας το κερί από την κηροθήκη του Ναού, θεωρείται ότι λαβαίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τον φέρουμε στο μανουάλι, που συμβολίζει τον “Χριστό” και εκεί όρθιον πλέον, όχι ξαπλωμένον (“κεκλιμένο”), αναμμένο με φως και όχι σβυστόν (“νεκρό”), όπως ήταν πρωτύτερα μέσα στην κηροθήκη, του “φερέτρου”, τον τοποθετούμε ώστε δια του Χριστού (μανουαλίου), να φωτίζει και να αναλίσκεται (λυώνει).
Η φωτιά συμβολίζει τον Θεό, ο Οποίος επιτρέπει τις θλίψεις όχι για να εξαφανίζει τους θλιμμένους και πονεμένους, αλλά για να τους καθαρίσει.
Η φωτιά είναι το καλύτερο σύμβολο του Θεού, διότι έχει καθαρότητα, φωτεινότητα, θερμότητα, δύναμη που δεν καταβάλλεται, μεγαλοπρέπεια, γονιμότητα και είναι πηγή ζωής και ευλογίας (Έξ. 3,3).
Όταν ανάβουμε το κερί στο μανουάλι, το οποίο συμβολίζει, όπως προαναφέρθηκε τον Χριστό, υποδηλώνουμε την εξής σύντομη στον Χριστό ομολογία:
Εγώ, Κύριε, ο άλλοτε νεκρός στην αμαρτία, ο οποίος με τη δική Σου Χάρη αναστήθηκα ομολογώ ότι: όπως αυτό το κερί το οποίο λυώνοντας φωτίζει τους γύρω αθόρυβα, άτυφα-ταπεινά-και προσφέρει την ευεργετική του επίδραση, έτσι κι εγώ στη Χάρη Σου, θα αναλωθώ στο βωμό της πίστης και της υπακοής Σου μέχρι και την τελευταία μου αναπνοή ευεργετώντας και φωτίζοντας με τη δική Σου δύναμη τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω από εμένα.
Συνάμα είναι και μια σύντομη παράκληση στον Χριστό. “Κύριε, Σε παρακαλώ φώτισέ με και ενδυνάμωσέ με, με τη Χάρη Σου, για να μπορώ να αποστρέφομαι το κακό, να ευεργετώ και να φωτίζω τους ανθρώπους με τους οποίους ζω και συναναστρέφομαι. Κατάκαψε κάθε αμαρτία μου…“.
Αλίμονο όμως στον καθένα μας, που ενώ με το αναμμένο κερί ομολογούμε ότι είμαστε φως και ζητάμε να έχομε τη θεία Χάρη, στην πραγματικότητα, με τα έργα και τις σκέψεις μας είμαστε σκοτάδι. Κι ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε αναστημένοι και απαλλαγμένοι από την αμαρτία, στην πραγματικότητα είμαστε ζωντανοί “νεκροί” ριγμένοι καταγής από την αμαρτία.
Έχοντας αυτά κατά νου, μας καταλαμβάνει φόβος για τη μεγάλη μας υποκρισία, που ενώ ανάπτοντας το κερί παρουσιαζόμαστε άλλοι από εκείνους που στην πραγματικότητα είμαστε.
Ο Παντογνώστης Κύριος γνωρίζει ποιοί πραγματικά είμαστε, έστω κι αν φροντίζουμε, πολλές φορές, να καλυπτόμαστε και με λαμπάδες ίσαμε το μπόι -ανάστημά- μας ή κι αν ζητάμε το κερί μας “να καεί ως το τέλος“.
Ο Θεός θέλει να είμαστε αυτό που ποθούμε να είμαστε, κι όχι αυτό που θέλουμε να φαινόμαστε, το οποίο είναι ψεύτικο και κάλπικο. Η μετάνοια ανασταίνει και σώζει τον άνθρωπο.
Ανάλογα με την περίπτωση που χρησιμοποιούμε το κερί, υπάρχουν και άλλες ερμηνείες και σημασίες.
– Με τη λαμπάδα π.χ. του Πάσχα, ομολογούμε και τη δική μας ανάσταση. Όταν όμως υπάρχει απιστία, μίσος, αμαρτία, παρανομία, ασέβεια “και συνεπώς υπάρχει πτώση, το κερί και η λαμπάδα στην Ανάσταση είναι μάλλον εμπαιγμός παρά ομολογία πίστης στην Ανάσταση, του Ιησού και τη δική μας“.
– Με το κερί που ανάπτουμε στα μνημόσυνα, στα τρισάγια, στους τάφους, στις κηδείες, στα κόλλυβα και πάλι ομολογούμε ότι πιστεύουμε στην ανάσταση του κεκοιμημένου. Την ίδια σημασία έχει και εκείνο το κερί που μας δίνουν και βαστάμε αναμμένο κατά τη διάρκεια του μνημοσύνου ή της κηδείας.
Λέμε δηλαδή παρότι ο προσφιλής μας άνθρωπος κοιμήθηκε, τάφηκε, διαλύθηκε “εις τα εξ ων συνετέθη“, εντούτοις θα αναστηθεί κατά την κοινήν ανάσταση.
– Στο μυστήριο του Βαπτίσματος ομολογούμε ότι εμείς που είμασταν πριν νεκροί, ταφήκαμε στο θάνατο του Ιησού, που είναι η κολυμβήθρα και αναστηθήκαμε με το Χριστό. “Συνετάφηκεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατος, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν” (Ρμ. 6,4).
Ομολογούμε πως όπως λάμπει το φως των λαμπάδων “έτσι θα λάμψουμε κι εμείς μπροστά στους ανθρώπους, που βλέποντας τα καλά μας έργα θα δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα μας” (Μθ. 5,16). Με τα έργα μας δοξάζεται ή βλασφημείται το όνομα του θεού.
– Η κανδήλα είναι ένα άλλο είδος λαμπάδας και συμβολίζει τα αγαθά έργα, που εκπηγάζουν από χριστιανική εσωτερική αγάπη τους συνανθρώπους μας, τα οποία, έργα, ζωογονούν την πίστη όπως το λάδι τη θρυαλίδα της κανδήλας. Σημαίνεται η πίστη των δέκα παρθένων, των χριστιανών, στον Νυμφίο Χριστό. (Μθ. 25,1).
– Τέλος, στο μυστήριο του γάμου με τις αναμμένες λαμπάδες εκτός από τη φρόνηση, την εγρήγορση και επαγρύπνηση στα πνευματικά, σημαίνουν το φωτισμό στην αγάπη που διατηρεί το γάμο, που φωτίζει και ζεσταίνει την οικογένεια. Ομολογούμε ακόμη τη θυσία μας.
Δηλώνουμε: όπως οι δυο λαμπάδες, που συμβολίζουν τους νεόνυμφους, στέκονται καιόμενες και φωτίζουν, έτσι κι εμείς με τη χάρη του Κυρίου, θα σταθούμε φωτεινά παραδείγματα στα παιδιά μας, χωρίς καμιά προδοσία τιμότητας του γάμου, η οποία θα μας φέρει σε τέτοια θέση ώστε να μην είμαστε πλέον φως αλλά σκοτάδι.
Η χρήση του κεριού σε οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση αποτελεί τεκμήριο και απόδειξη ομολογίας στην οποία οφείλουμε να είμαστε συνεπείς. Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή της ασυνέπειας, είμαστε ανακόλουθοι σ’ αυτά που κάνουμε και εμπαίζομε τα ιερά και τα όσια και ως εκ τούτου θα λάβουμε “ένδικον μισθαποδοσίαν“.
* Ο Πρωτοπρεσβύτερος Φώτιος Βούρλας είναι εφημέριος Διάβας.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!