Στο άρθρο τού Παντελή Μπουκάλα, γνωστού ποιητή και «πνευματικού ανθρώπου» («Η Καθημερινή», 5-10- 2014) διάβασα ότι οι άστεγοι του Κλεινού Άστεως «ως από συνθήματος» υψώνουν την ελληνική σημαία στο υπαίθριο κατάλυμά τους!
Με αυτή την ενέργεια οι «άθλιοι» των Αθηνών κάτι θέλουν να πουν, κάποιο μήνυμα να στείλουν, κάποιες σκέψεις να τις εκφράσουν σιωπηλά, συμβολικά, σαν αυτές:
– Ιδού πώς μας κατάντησαν!
– Χάσαμε το σπίτι μας, όχι όμως και την ελληνικότητά μας.
– Όσο εμείς θα είμαστε εδώ, μην πιστεύετε στη φράση «ιστορία επιτυχίας» (success story).
– Αν όντως υπήρχε «φως στην άκρη τού τούνελ», θα μέναμε εμείς εδώ στο «σκοτάδι» τής δυστυχίας μας;
– Αγαπητοί περαστικοί, είμαστε και εμείς Έλληνες, που μόλις προχθές είχαμε σπίτι, δουλειά, ευτυχία.
– Είθε να μη φτάσετε και εσείς, πατριώτες, στη δική μας κατάσταση!
Αλήθεια, δεν είναι άραγε βαρβαρότητα και θηριωδία να ρίχνουν οι μεγιστάνες τής εξουσίας και του πλούτου συνανθρώπους μας σε τέτοια δυστυχία, για να αποκτούν αυτοί αξιώματα και αθέμιτον πλούτο;