Στη Δημόσια Διοίκηση υπάρχει μία κατηγορία υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων πού ονομάζονται κρατικοί λειτουργοί. Οι κρατικοί λειτουργοί αυτοί –κατά την ταπεινή μου άποψη- χωρίζονται (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις) σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: Σε αρμόδιους, αναρμόδιους, και άσχετους.
Οι μεν «αρμόδιοι» είναι εκείνοι, οι οποίοι πιάνουν μία καρέκλα, ένα πόστο (σε κάποιο υπουργείο, σε κάποια δημόσια υπηρεσία) ως υπεύθυνοι για κάποιο συγκεκριμένο τομέα, που αφορά άμεσα στον πολίτη. Αυτοί οι αρμόδιοι λοιπόν όσο κάθονται φαρδιά-πλατιά στην κρατική τους καρέκλα, και όσο πίνουν ανενόχλητοι τα περιποιημένα καφεδάκια τους και εισπράττουν ξεκούραστα το παχυλό μισθό τους, δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα να δηλώνουν «αρμόδιοι», και μάλιστα με έμφαση και καμάρι.
Όταν όμως καλούνται από κάποιον ταλαίπωρο πολίτη να του λύσουν κάποιο πρόβλημα, που αφορά στην αρμοδιότητά τους, τότε δεν διστάζουν ούτε στιγμή να δηλώσουν απερίφραστα ότι είναι πέρα για πέρα… «αναρμόδιοι», και ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν τους αφορά στο παραμικρό, και παράλληλα παραπέμπουν τον άτυχο πολίτη σε κάποιον άλλον δήθεν αρμόδιο, ο οποίος όμως -με τη σειρά του- δηλώνει αναρμόδιος, και τον παραπέμπει αλλού!
Αυτό το κρυφτούλι, με την αρμοδιότητα-αναρμοδιότητα, παίζεται (σχεδόν πάντα) από τους δήθεν αρμόδιους γιατί -εδώ πού τα λέμε- καλή είναι η καρέκλα, καλός ο παχυλός μισθός, καλά και τα καφεδάκια, αλλά ως εκεί. Διότι, ποιος έχει -φίλε μου- όρεξη για σκοτούρες;! Ποιος έχει όρεξη για φασαρία;! Ποιος έχει όρεξη για μπλεξίματα;! Και στο κάτω-κάτω της γραφής, το πρόβλημα πού έχει ο κάθε πολίτης είναι… δικό του πρόβλημα, και ας φροντίσει ο ίδιος να το λύσει, χωρίς να ενοχλήσει τους κυρίους αρμόδιους, οι οποίοι αρμόδιοι έχουν να ασχοληθούν, οι άνθρωποι, με πάρα πολλά ζητήματα, τα οποία όμως ουδεμία σχέση έχουν με την αρμοδιότητά τους, αλλά έχουν και παρά έχουν με την… πολυπόθητη καριέρα τους.
Ύστερα, για να ασχοληθεί ο αρμόδιος με τα προβλήματα της αρμοδιότητά του, επιβάλλεται:
Πρώτον, να γνωρίζει το αντικείμενο της δουλειάς του, πράγμα πού είναι –πολλές φορές- αμφίβολο, ενώ άλλες φορές… αποκλείεται από χέρι.
Δεύτερον, για να λύσει ο αρμόδιος το όποιο πρόβλημα, πρέπει αναγκαστικά να προβεί σε κάποιες προσωπικές ενέργειες, και άρα αυξάνονται αμέσως-αμέσως οι πιθανότητες να κάνει κάποιο λάθος. Και δεν είναι καθόλου εύκολο σήμερα -ως γνωστόν- να βρει ο κάθε αρμόδιος κάθε φορά κάποιον αθώο υφιστάμενο να πληρώσει το λάθος του.
Τρίτον, για να λύσει ο αρμόδιος κάποιο πρόβλημα (της αρμοδιότητάς του) πρέπει να …ξοδέψει κάποιες δυνάμεις και αρκετές θερμίδες , πράγμα άκρως αρνητικό διότι βλάπτει σοβαρά την επιδερμίδα, εκτός το ότι θα ξοδέψει ΤΣΑΜΠΑ δυνάμεις που θα έρεπε να τις κρατήσει για τα ονειρεμένα ανώτερα πόστα (με πολλές αρμοδιότητες) πού θα καταλάβει μελλοντικά αν… «τα πάει καλά» με την σημερινή του υπεύθυνη θέση(!).
Έτσι λοιπόν, αν το σκεφτούμε ψύχραιμα θα διαπιστώσουμε ότι οι τρεις κατηγορίες των κρατικών λειτουργών –στην πραγματικότητα- δεν είναι παρά μία και μοναδική κατηγορία. Ή, για να ακριβολογούμε,… τρεις σε μία! Δηλαδή, σε πολλές περιπτώσεις, ο εκάστοτε αρμόδιος είναι «αρμόδιος» μόνο όσο κάθεται στο γραφείο του και πίνει τα καφεδάκια του. Μετατρέπεται αμέσως σε «αναρμόδιος», μόλις παρουσιάζεται στο γραφείο του κάποιος ταλαίπωρος πολίτης να ζητήσει κάποια λύση. Και τέλος αποδεικνύεται «άσχετος», όταν οι συγκυρίες τον αναγκάζουν (θέλοντας και μη) να ασχοληθεί με κάποιο ζήτημα πού είναι της αρμοδιότητά στου!
Παρόλα αυτά, οι… «αρμόδιοι-αναρμόδιοι-άσχετοι» είναι παντού, σε πολλά και διάφορα νευραλγικά πόστα, και τα περνάνε μια χαρά. Ναι, ναι, μια χαρά τα περνάνε οι άνθρωποι! Αυτό εξηγεί ίσως την απάντηση που μου έδωσε ο πεντάχρονος Βασιλάκης, γιος της γειτόνισσάς μου Χαραλαμπίας Παπαδοπούλου, όταν τον ρώτησα :
– Τι θέλεις να γίνεις, Βασιλάκη, όταν μεγαλώσεις;
Και εκείνος (αφού το σκέφτηκε για λίγο) μου απάντησε:
– Σέλω να γίνω αλμόντιος(!).
Γάτα ο δικός σου! Έχει μέλλον το παιδί.
Από το αρχείο της εφημερίδας “Τα Μετέωρα”.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!