Η εναέρια κυκλοφορία σημαίας, αναρτημένης από τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι, πάνω και μέσα στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του Βελιγραδίου, λίγο μάλιστα πριν την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας-Αλβανίας, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός! Ειδικά όταν, επάνω στη σημαία αυτή, απεικονιζόταν ο χάρτης της …«μεγάλης Αλβανίας», έτσι όπως τουλάχιστον την …ονειρεύονται οι γείτονές μας!
Ήταν μια καλοσχεδιασμένη και ιταμή πρόκληση, οργανωμένη από τον ίδιο τον αδελφό του πρωθυπουργού της (ο οποίος πρωθυπουργός έσπευσε να δηλώσει ότι είναι και …υπερήφανος γι’ αυτήν!) και περιελάμβανε σαν δικά τους εδάφη τμήματα της Σερβίας (Κόσσοβο) αλλά και της Ελλάδας! Γιατί συμπεριλαμβάνει μέρος της Μακεδονίας μας, της Ηπείρου (Τσαμουριά) καθώς και του Ιονίου πελάγους μέχρι και την Κέρκυρα!
Είναι άλλωστε γνωστό ότι έχει ήδη εγείρει απαιτήσεις η γειτονική μας χώρα για συμμετοχή της στις έρευνες που γίνονται στην εκεί ελληνική υφαλοκρηπίδα για υδρογονάνθρακες!
Και δεν θα τολμούσαν βέβαια να προβάλουν τέτοιες παράλογες και ιστορικά αστήρικτες διεκδικήσεις οι Αλβανοί από εμάς τους γείτονές τους, αν δεν είχαν εξασφαλισμένη τη στήριξη (γιατί όχι και την υποκίνηση) της Τουρκίας. Η οποία “εξ ανατολών γείτων”, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχει υπογράψει μαζί τους σύμφωνο φιλίας και έχει ενοικιάσει για 30 χρόνια τα λιμάνια του Αυλώνα και των Αγίων Σαράντα, για τον ελλιμενισμό των πολεμικών της πλοίων, τα οποία διασχίζουν πλέον (για ποιόν άραγε λόγο;) το Ιόνιο Πέλαγος και την Αδριατική!
Και, εκείνο που πρέπει κατόπιν αυτών των προκλήσεων να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, έστω και αν προς το παρόν κινείται στη σφαίρα των λεκτικών προκλήσεων ή των τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον των Ελλήνων που διαβιούν στην Αλβανία (όπως αυτών που ξέσπασαν στη Δερβιτσάνη), είναι ότι τίποτα δεν αποκλείει μια ασήμαντη αφορμή ή προβοκάτσια να πυροδοτήσει ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις κατά των εκεί ομογενών μας! Καταστάσεις όπως αυτές που έχουν παγιωθεί από μηνών στην Ουκρανία, στο Ιράκ και σε τόσες άλλες περιοχές του πλανήτη, όπου το αίμα μαχομένων και αμάχων ρέει ποταμηδόν, χωρίς κανένας διεθνής Οργανισμός (Ο.Η.Ε., Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.τ.λ.) να μπορεί να τις σταματήσει.
Αυτή η αδυναμία επιβολής των διεθνών νόμων και κυρώσεων άνοιξε την όρεξη όλων όσων έχουν αρπακτικές βλέψεις έναντι γειτονικών τους χωρών κι έχει γίνει «μόδα» και όπλο στα χέρια αδίστακτων εγκληματιών και φανατισμένων αλλόθρησκων ομάδων που, με αποτρόπαιες σφαγές και ανήκουστα μαρτύρια, θέτουν υπό διωγμόν τις μειονότητες.
Και το ερώτημα είναι αν (λέμε ΑΝ) προκύψει «ο μη γένοιτο» παρόμοιο πρόβλημα σε ομογενείς μας, σε ποιους άραγε μπορούμε να υπολογίζουμε για ουσιαστική -και όχι άχρηστη ρητορική- βοήθεια, όταν όλοι οι πάλαι ποτέ «φίλοι» και στους πολέμους «σύμμαχοί μας» έχουν αποδειχτεί, όχι απλά αγνώμονες κι ανύπαρκτοι, αλλά εχθροί μας;
Ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης είπε κάποτε ότι το Ελληνικό Έθνος είναι δυστυχώς “έθνος ανάδελφο”, με την έννοια ότι σε ώρες ανάγκης δεν μπορεί να βασίζεται σε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του.
Και ο Σαράντος Καργάκος έγραψε πολύ σωστά ότι οι Έλληνες ποτέ δεν πρόδωσαν τους συμμάχους τους, οι σύμμαχοι όμως πολλές φορές είναι εκείνοι που πρόδωσαν την Ελλάδα.
Τρανό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τη ρήση του Καργάκου η ανά τους αιώνες μόνιμη όσο και ύπουλη τακτική των Βρετανών που βρίσκονται πάντα πίσω από κάθε συμφορά της χώρας μας.
Κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή μας στη Σμύρνη το 1922.
Εγκληματικά απόντες, καίτοι εγγυήτρια δύναμη η χώρα τους, κατά την απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το 1974.
Μόλις πριν λίγες ημέρες ο υπουργός των εξωτερικών τους (ο συχνά εμφανιζόμενος με καμάρι στην τηλεόραση δίπλα στον …άντρα του) στη διάσκεψη των υπουργών εξωτερικών των χωρών της Ευρώπης, κάλεσε από μικροφώνου, με πλατύ χαμόγελο και χωρίς ίχνος ντροπής, τον υπουργό εξωτερικών των Σκοπίων να λάβει το λόγο, σαν υπουργός της Μακεδονίας!
Και, στην πρόσφατη παγκόσμιου ενδιαφέροντος συζήτηση που ξεκίνησε για την επιστροφή στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα από την Βρετανία, για την οποία ακόμη και Βρετανοί βουλευτές δήλωσαν ότι συμφωνούν για την επιστροφή τους εκεί που ανήκουν, ο εν λόγω «κύριος» τα ονόμασε «ελγίνεια»! Και τα ονόμασε έτσι όχι εκ λάθους αλλά σκόπιμα, χωρίς να μας εξηγήσει με ποια νομική
και κυρίως ηθική βάση, κλοπιμαία και μάλιστα ύψιστης πολιτιστικής και αρχαιολογικής σημασίας, παίρνουν το όνομα του λωποδύτη που τα έκλεψε. Και γιατί δεν είναι συνένοχη ως κλεπταποδόχος και
η κυβέρνηση της Βρετανίας, μιάς και τα δέχτηκε αλλά και συνεχίζει να τα παρακρατεί, αρνούμενη να τα επιστρέψει εκεί όπου ανήκουν;
Συμπέρασμα:
Με ανύπαρκτους ουσιαστικά διεθνείς οργανισμούς που να μπορούν να επιβάλλουν το διεθνές δίκαιο και τέτοιους «φίλους» σαν τους Βρετανούς, ας το πάρουμε απόφαση ότι μόνοι μας, όπως πάντα, θα κληθούμε ν΄ αντιμετωπίσουμε κάθε έξωθεν επιβουλή κατά της εθνικής μας κυριαρχίας. Και για να το επιτύχουμε αυτό πρέπει:
Να διαθέτουμε ισχυρές και καλά εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις που έχουν αποδείξει ότι και θέλουν και μπορούν να εγγυηθούν την από εδάφους, αέρος και θαλάσσης ακεραιότητα της χώρας μας.
Πολιτική ηγεσία αντάξια των περιστάσεων και όχι «πολιτικάντηδες» που διαφωνούν σε όλα και αναλίσκονται σε ξεπερασμένους λαϊκισμούς και ανταλλαγή κατηγοριών και ύβρεων, για την εξασφάλιση της «καρέκλας» και μόνο, την ώρα που το θερμόμετρο της αναταραχής και η πιθανότητα «θερμών» επεισοδίων πλανάται στον χώρο των Βαλκανίων.
Λαό σε εθνική ομοψυχία, όπως εκείνη του Οκτωβρίου του «40» και όχι σε γενική απογοήτευση, ένδεια και αβεβαιότητα για το αύριο, όπως την έχουν καταντήσει οι κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων.
Ενός λαού που φωτογραφίζεται στα λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού όταν έγραφε «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Λόγια πικρά, γραμμένα με απέραντη αγάπη και θλίψη για την Ελλάδα πριν 170 χρόνια, που αλοίμονο ταιριάζουν στην ψυχολογική κατάσταση του ελληνικού λαού του σήμερα…