Γνωστή -σε όλους μας- η ιστορία-ανέκδοτο με τον τύπο που ο γείτονάς του είχε μία κατσίκα, και o οποίος τύπος όταν ερωτήθηκε τι επιθυμούσε, δεν είπε ότι θα ήθελε να έχει (και εκείνος) μία ή και περισσότερες (έστω) κατσίκες, αλλά αντ’ αυτού ζήτησε -άκουσον άκουσον- να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!
Αυτή η βγαλμένη από τη ζωή ιστορία μάς παραπέμπει σε κάποιους ανθρώπους κομπλεξικούς, που πάσχουν (μεταξύ άλλων) και από σύμπλεγμα κατωτερότητας, οι οποίοι μέσα τους πιστεύουν ότι είναι τιποτένιοι, ανίκανοι, κοινωνικά περιθωριακοί, και από κάθε άποψη άχρηστοι.
Αυτοί οι τύποι λοιπόν, επειδή στα βάθη τής ψυχής τους αισθάνονται ότι σχεδόν όλοι οι άλλοι είναι ανώτεροι από εκείνους και πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία πιθανότητα να ανέβουν στο επίπεδο των άλλων, αρέσκονται στο να προσπαθούν να κατεβάσουν (έτσι νομίζουν!) τους άλλους στο δικό τους χαμηλό επίπεδο, με το να τους κουτσομπολεύουν, να τους ειρωνεύονται, να τους συκοφαντούν, ή ακόμα-ακόμα να τους βρίζουν χυδαία!
Και με αυτό τον παράδοξο τρόπο, αυτοί οι κομπλεξικοί περιθωριακοί τύποι δημιουργούν έντεχνα μέσα τους την ψευδαίσθηση ότι δήθεν κάτι είναι και ότι είναι τάχα σπουδαίοι, κι έτσι “αυτοϊκανοποιούνται”, έστω κι αν -κατά βάθος- γνωρίζουν ότι αυτή η υποτιθέμενη σπουδαιότητά τους είναι -στην πραγματικότητα- ανύπαρκτη, και βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της διεστραμμένης τους φαντασίας!
Η ιστορία με την κατσίκα τού γείτονα βέβαια αφορά και σε ανθρώπους που είναι μόνο ζηλιάρηδες (χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη κομπλεξικοί), οι οποίοι απλά ζηλεύουν παθολογικά και φθονούν τους άλλους που -εύκολα ή δύσκολα- προχωρούν στη ζωή, και που (λίγο-πολύ) κάνουν κάποια προκοπή μικρή ή μεγάλη.
Κι ενώ αυτοί (οι μόνο ζηλιάρηδες) επιθυμούν να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα, οι άλλοι (οι κομπλεξικοί) επιθυμούν -θα λέγαμε- εκτός από την κατσίκα, να ψοφήσει… και ο γείτονας ο ίδιος!
Σίγουρα, καθημερινά συμβαίνει με πάρα πολλούς ανθρώπους, να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις, όχι πάντα επειδή είναι τάχα αξιοζήλευτοι, αλλά επειδή εκείνοι οι περίεργοι τύποι που τους παρενοχλούν είναι άκρως κομπλεξικοί, και επιπλέον κατέχουν μεγάλη δόση φθόνου και κακοψυχίας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να τρώγονται ακόμα και με τον εαυτό τους, όταν δεν βρίσκουν με ποιον άλλον να τρώγονται!
Αυτή η εμπειρία λοιπόν με τους κομπλεξικούς ή ζηλιάρηδες “γειτονο-φθόνους”, “κατσικο-φονιάδες”, σου αφήνει μία πικρή γεύση στο στόμα, σου αφήνει κι έναν θυμό, αλλά και κάποια κρυφή λύπη για εκείνον τον δύσμοιρο, που τον βλέπεις να “χτυπιέται”, προκειμένου να σου κάνει κακό (και να σε εξοντώσει, έστω στη διεστραμμένη του φαντασία και μόνο!), ακόμη και αν ποτέ στη ζωή σου δεν τον έχεις πειράξει στο παραμικρό!
Ευτυχώς όμως, αυτοί οι τύποι -παρά την όποια κακία και μαυροψυχία τους- δεν είναι ικανοί να βλάψουν κανέναν (όσο και αν το θέλουν!), διότι όσο ανίκανοι είναι στο να κάνουν καλό στον εαυτό τους και στο στενό τους περιβάλλον, άλλο τόσο ανίκανοι είναι στο να κάνουν κακό στους άλλους – δυστυχώς για εκείνους, ευτυχώς για μάς.
Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κανείς ότι η ζήλια (με την καλή ή την κακή έννοια) είναι ένα δεδομένο συναίσθημα του ανθρώπου, και άρα λογικό είναι να τη συναντάμε σε πολλές καταστάσεις, μία από τις οποίες είναι… ο γείτονας με την κατσίκα του. Ναι, εντάξει, συμφωνούμε στο ότι ο κάθε άνθρωπος -κάποια στιγμή- θα ζηλέψει κάποιον ή κάτι, αλλά αυτή η ζήλια πρέπει να είναι δημιουργική, με την έννοια να είναι η αφορμή, για να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι (ώστε να μοιάζουμε με εκείνον που ζηλεύουμε), και όχι να είναι η ζήλια αυτή καταστροφική, ώστε να μας κάνει να επιθυμούμε την καταστροφή του συνανθρώπου μας, προκειμένου να γίνει εκείνος άθλιος όσο εμείς, και όχι εμείς αξιόλογοι όσο εκείνος.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, συνηθίζουμε να λέμε. Ναι, αλλά όμως αν κάνουμε μία αδιάκριτη βουτιά μέσα στο βαθύ σκοτάδι τής ανθρώπινης ψυχής -κι εκεί ψαχουλέψουμε- θα βρούμε πάμπολλες κακίες, βρωμιές και αθλιότητες, οι οποίες βγαίνουν εγκαίρως στην επιφάνεια κάθε φορά που ο κομπλεξικός ή ο ζηλιάρης άνθρωπος εκλαμβάνει ως πρόκληση (!) την όποια επιτυχία ή προκοπή του εκάστοτε γείτονά του, που (κατά την άποψή του) έκανε το… “προκλητικό απαράδεκτο παράπτωμα” να αποκτήσει εκείνη την περίφημη κατσίκα!
Ε, ναι, λοιπόν, έτσι είναι! Άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου, όντως, αλλά και γεμάτη βρωμιά, σαπίλα και δυσωδία.
Ο Θεός να διώξει λοιπόν μακριά από μας ζήλια, φθόνο και κόμπλεξ. Αλλά και να μας φωτίσει και να μας συγχωρέσει όλους, καλούς και κακούς, κομπλεξικούς και ζηλιάρηδες, αθλίους και βρομιάρηδες. Αμήν.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ”
{loadposition mypos1}
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!