Αλήθεια, τί αγωγή θα πάρουν οι νέοι μας σήμερα, όταν τους αντιμετωπίζουμε με υπολογιστική επιείκεια;
Όταν τους «καλοπιάνουμε» κι έτσι τους ενθαρρύνουμε στην αυθαιρεσία και στην ασυδοσία;
Όταν τους μαθαίνουμε να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, χωρίς οι ίδιοι να εκπληρώνουν πρώτα τις υποχρεώσεις τους;
Όταν δεν τους λέμε ότι πρέπει να κουραστούν, για να απολαύσουν;
Όταν δεν τους μαλώνουμε, για να μη χαλάσουμε τη διάθεσή μας και για να μην τα χαλάσουμε και με τους ίδιους;
Όταν τέλος πάντων δεν τους μαθαίνουμε να αληθεύουν, αλλά να υποκρίνονται;
Τέτοια ερωτήματα βασανίζουν το νου μου, κάθε φορά που βλέπω γονείς, δασκάλους, Πολιτεία και Κοινωνία να μην αντιμετωπίζουν ψύχραιμα και παιδαγωγικά τη «χρυσή ελπίδα» μας.
Κάθε φορά που βλέπω τη σοβαρότητα να ταλαιπωρείται από τις πράξεις των μεγάλων, καθώς αυτοί παίζουν θέατρο στα παιδιά, που έχουν αρκετή κρίση, για να καταλάβουν «τι αξίζουν αυτά, τι κούφια λόγια είναι …», όπως λέει και ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, και που απλώς «ενθουσιάζονται και επευφημούν γοητευμένοι με το ωραίο θέαμα», όπως συνεχίζει ο ίδιος.
Ακούστε τώρα λίγα λόγια του μεγάλου μας Δασκάλου Αλ. Δελμούζου και κρίνετε πόσο εκτεθειμένοι παιδαγωγικά είναι πολλοί από αυτούς που ασκούν αγωγή πάνω στους νέους μας:
«Δε θα μπορέσουμε να πούμε ότι πετύχαμε στο έργο μας, αν δίπλα στην καλή και μεθοδική εργασία του μαθήματος δεν στήσουμε αντάξια Σχολική Ζωή». και «Σχολική ζωή δε γίνεται χωρίς απαγόρευση και όρια».
Όταν τέτοιες σκέψεις με βαρύνουν, έρχεται στο νου μου ο δηκτικός λόγος του «θείου» Πλάτωνα: Πολιτεία 562d – 563b. Παραθέτω το σχετικό κομμάτι σε μια δική μου μετάφραση:
«Όταν μια δημοκρατούμενη πόλη, παρόλο που διψάει για (πραγματική) ελευθερία, βρει κακούς οινοχόους και πιει κρασί παραπάνω από το κανονικό, (τότε) συμβαίνουν τα παρακάτω (παράξενα πράγματα) ή παρόμοια με αυτά: Ο πατέρας συνηθίζει να γίνεται όμοιος με το παιδί και να φοβάται τους γιους του, ενώ ο γιος συνηθίζει να γίνεται ίδιος με τον πατέρα του. Συνηθίζει να μην ντρέπεται ούτε να φοβάται τους γονείς του, για να είναι φυσικά αχαλίνωτος. Ο δάσκαλος εξάλλου φοβάται και καλοπιάνει τους συνοδούς. Γενικά, οι νέοι θέλουν να μοιάσουν με τους μεγάλους και συναγωνίζονται με αυτούς και στα έργα και στα λόγια, ενώ οι γέροντες συγκαταβαίνοντας με τους νέους γεμίζουν από αστειότητα και χαριεντισμούς, καθώς μιμούνται τους νέους, για να μη φαίνονται τάχα ότι είναι αποκρουστικοί και αυταρχικοί».
Δηλαδή: «Η άγαν ελευθερία εις αναρχίαν άγει»!
* Ο Νίκος Κατοίκος είναι Φιλόλογος.
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!