Η άλογη φύση ζει μόνο βιολογικά. το προνόμιο της κατά νόμον ζωής, της ηθικής ζωής, ανήκει μόνο στον άνθρωπο. Το «ευ ζην» αποτελεί ανθρώπινο μόνο μέλημα και άθλημα. Αυτό το γνώρισμα χαράζει βαθιά τα σύνορα ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο. Με την έγνοια του «ευ ζην» παίρνει μια άλλη διάσταση η ζωή μας και αποκτά ιδιαίτερο νόημα και ενδιαφέρον. Μόνο που καθώς είναι δύσκολη αυτή η επιλογή και δεν εξυπηρετεί το μικρόχαρο υλικό συμφέρον, μένει άγνωστη για τους πολλούς, έτσι που το «χαριτωμένο ον» του Μένανδρου να σπανίζει, και το κερί του Διογένη να έχει ακόμη εφαρμογή στις σύγχρονες κοινωνίες των «φώτων».
Και όμως, η ανθρώπινη ψυχή, μετέχοντας της θείας ουσίας, πάσχει για το «ευ ζην» και πεινά για την άυλη τροφή της. «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Η σύγχρονη υλοφροσύνη καταργεί το πνευματικό προβάδισμα από την «κορωνίδα της δημιουργίας» και στοιχειοθετεί βασική άγνοια πάνω στα ανθρώπινα. Μάταια προσπαθούμε με την ύλη να στομώσουμε τη σύμφυτη ψυχική μας πείνα. Η παραμέληση πάλι της υλικής ζωής άλλη ακρότητα. Ποτέ όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο με τη συγκατάθεση του Λόγου. Γι’ αυτό και η εξοστράκιση του πνεύματος εκ μέρους της ύλης αποτελεί μονόπλευρη ενέργεια.
Διφυής ο άνθρωπος. Διπλές οι ανάγκες του. Διπλή και η πηγή της ευτυχίας του. Εναρμόνιση στην κάλυψη αυτών των αναγκών υπαγορεύει η φρόνηση. Χωρίς αυτή τη λεπτομέρεια, κενή λέξη η αρετή, ανύπαρκτη η «σοφία».
Φρόνηση, μέτρο, σοφία, δικαιοσύνη, παιδεία, αρετή: στοιχεία ουσιώδη του «ευ ζην». αρματωσιά πολύτιμη για το ατέλειωτο κυνήγι της ευτυχίας. Πλάνη ότι το «ευ ζην» είναι άμοιρο απολαύσεων. Ο δρόμος του οδηγεί σε υψηλές συγκινήσεις. οι υλικές απολαύσεις μόνο με μια φευγαλέα ικανοποίηση μπορούν να έχουν σχέση.
Θεραπαινίδα του πνεύματος, καταπώς φαίνεται, η ύλη, δεν μπορεί παρά να προσφέρει πρόθυμα τις υπηρεσίες της στον αδιαφιλονίκητο άρχοντα. Στην απουσία αυτής της σύνθεσης οφείλονται τα μεγάλα δεινά της ανθρωπότητας. Πηγή κακοδαιμονίας η διάζευξη. Λυδία λίθος της ηθικής και πνευματικής ζωής ο συνδυασμός. Χαρά του νου και της ψυχής το «ευ ζην». Με αυτό αιρόμαστε πάνω από το φθαρτό και γήινο, προς το ωραίο και υψηλό.
Στο δάσκαλό του απέδιδε ο θρυλικός Μακεδόνας το «ευ ζην». μόνο το «ζην» του πατέρα του. Πολύ παρήγορο που με την παιδεία μπορεί ο άνθρωπος να βρει το στενό μονοπάτι της αρετής, να απαλλαγεί από το «θηριωδώς ζην». Δε μας λείπουν οι δάσκαλοι. Πρώτοι και καλύτεροι οι Αρχαίοι μας, οι Δάσκαλοι της Ανθρωπότητας. Νεότεροι μαθητές και δάσκαλοι στα χνάρια Εκείνων.
Δρόμος και προπαιδεία η ελληνική σοφία στο κήρυγμα του γλυκού Ναζωραίου. Βασίλειοι και Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι στη συνάντηση των δύο πολιτισμών.
Ανοιχτός πια ο δρόμος του εξανθρωπισμού. Τι απομένει; Η απελευθέρωση του ανθρώπου από την αιχμαλωσία του «ζην».