Όσο «σκληρή» κι αν φαντάζει στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Μετέωρα» η αναφορά για συνθήκες της δεκαετίας του ’70 στην πόλη της Καλαμπάκας, όσοι έζησαν αυτή την εποχή στην πόλη μας αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι εννοούμε.
Χωμάτινοι δρόμοι, με λακκούβες που γεμίζουν νερά μετά τις βροχές, αυτοκίνητα που κάνουν ελιγμούς για να ξεπεράσουν τις παγίδες και πεζοί, μικροί και μεγάλοι, που νιώθουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι είναι πολίτες β’ κατηγορίας.
Θλίψη και οργή. Τέτοια συναισθήματα βιώνουν, τέτοια συναισθήματα «ξυπνούν» οι εικόνες αυτές.
Δυστυχώς στον τομέα των υποδομών δεν έγιναν πολλά την τελευταία δεκαετία. Και αν ρωτήσουμε τους κατοίκους που ζουν στις υποβαθμισμένες αυτές γειτονιές θα μας πουν ότι δεν έγινε τίποτε. Δεν τους νοιάζει αν θα γίνει πάρκο, δεν τους νοιάζει αν θα γίνουν πεζοδρόμια στη Σιδηροδρόμου και στην Ιωαννίνων. Τους «καίει» το ότι κανείς δεν τους υπολογίζει, κανείς δεν τους σκέφτεται.
Οι περιοχές αυτές έπρεπε να είχαν ήδη γίνει κόσμημα για την πόλη. Ήταν η δεύτερη ευκαιρία για την Καλαμπάκα να αποκτήσει στη βόρεια-βορειανατολική και νότια-νοτιοδυτική πλευρά της ανθρωπινό πρόσωπο. Προφανώς κανείς δεν το είδε έτσι. Προφανώς κανείς δεν ασχολήθηκε, για να δει τα νέα δεδομένα που ανοίγονταν.
Η κυρίως πόλη έγινε όπως έγινε, και τώρα με Open Mall και ΣΒΑΚ θα γίνουν προσπάθειες για αλλαγές. Στις εν λόγω περιοχές όμως ήταν ευκαιρία να «διαγωνιστούν» οι δημοτικές Αρχές μετά το 1998 και να τεστάρουν τις δυνάμεις τους.
Εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι όλες -άλλες λίγο, άλλες πολύ- απέτυχαν…
Ακολουθήστε το tameteora.gr στο Google News!