Το φαινόμενο των ποντικιών που φεύγουν πρώτα, όταν το καράβι βουλιάζει, είναι σύνηθες στις μέρες μας.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τρέχουν να εγκαταλείψουν ανθρώπους, ιδεολογίες, παρατάξεις, κόμματα που δεν έχουν τίποτε πια να τους δώσουν.
Κι αφού τους απομύζησαν τόσα χρόνια και έφαγαν με «χρυσά» κουτάλια, όταν το καράβι αρχίζει να μπατάρει, εκείνοι λακίζουν πρώτοι, για να βρουν… άλλη κότα που θα γεννά χρυσά αυγά.
Μια απορία έχω όμως: Αφού απαρνιούνται ιδέες και απόψεις, και τις αλλάζουν με τόσο ευκολία, όση και όταν αλλάζουν πουκάμισα, γιατί δεν απαρνιούνται και τις θέσεις που τους έδωσε το κόμμα, η ιδεολογία, η παράταξη, καθώς και τα λεφτά που έφαγαν τόσα χρόνια ως πολιτικοί – κομματικοί μοχλοί;